Σαν σήμερα...

Πρέπει να ήταν Νοέμβριος. Σίγουρα ήταν το 2007.

Πήγα σε ένα πολυσύχναστο club στη Μυτιλήνη με την παρέα μου. Κοιτάζω τις εκφράσεις των ανθρώπων μπροστά μου, πολλοί από τους οποίους ήταν συμφοιτητές μου. Έριχναν γρήγορες ματιές σε μια γωνιά του μαγαζιού.

"Ρε, τον ξέρω αυτόν!"
"Που τον έχω ξαναδεί;"
"Ηθοποιός είναι."
"Α, ναι, έπαιζε στο... και στο..."

Κοιτάζω κι εγώ και τον βλέπω. Ήταν όντως εκείνος που έλεγαν τα παιδιά, ολομόναχος, αξύριστος, μερικά ποτά στο τραπέζι μπροστά του. Εγώ και μερικοί φίλοι μου τον πλησιάζουμε για να του σφίξουμε το χέρι.

Ανοίγω τη συζήτησή μου λέγοντας αμήχανα "χαίρομαι που σας γνωρίζω" πίσω από τα ηχηρά μουσικά κολάζ του DJ. Ήταν πρόθυμος να μιλήσει μαζί μου. Όσο, δηλαδή, του επέτρεπε το αλκοόλ που προφανώς είχε καταναλώσει. Του είπα ότι είμαι απ' τα μέρη του. Του μίλησα για τη θεατρική ομάδα της οποίας είμαι μέλος, καθώς και ότι σκόπευα να γράψω κι εγώ ένα θεατρικό έργο. Όντας διακεκριμένος θεατρικός ερμηνευτής, αναγνώριζε την αξία του Δημοτικού Θεάτρου Μυτιλήνης (το καμάρι της πόλης!) και με συμβούλεψε να "προσέχω, γιατί η συγγραφή θεατρικού έργου θέλει πείσμα".

Κάποια στιγμή τον ρωτάω, "μια φίλη μου έχει γενέθλια αύριο. Τι δώρο να της πάρω;" Απάντησε, και με το δίκιο του, χωρίς καμία λέξη. Μόνο μια έκφραση πλήρης άγνοιας και ανασηκωμένοι ώμοι.

Αργότερα, βγήκε σε φωτογραφίες με κάτι κορίτσια στην είσοδο του club, κι ύστερα έφυγε. Ολομόναχος, όπως και πριν. Χωρίς μέσο μεταφοράς. Απλώς γύρισε την πλάτη του και... χάθηκε.

'Ηταν μερικές εβδομάδες προτού συλληφθεί για κατοχή ναρκωτικών.

Πριν από ένα χρόνο ακριβώς, συνέβη ένα περιστατικό που ταρακούνησε την Ελλάδα: ο εν λόγω καλλιτέχνης, βυθισμένος στην άβυσσο της προσωπικής του ζωής, εξέλειψε. Και άφησε στις καρδιές αμέτρητων Ελλήνων την εικόνα ενός ανθρώπου βασανισμένου, που οι κανόνες της συντηρητικής μας κοινωνίας καταδίκασαν στη μοναξιά.

Αντίο. Χάρηκα που σας γνώρισα.

Par Avion ή... Par Αργόν;

Ε, λοιπόν, αυτό δεν μπορούσα να το αφήσω αμπλογκάριστο.

Την περασμένη Παρασκευή, παραγγέλνω από το on-line κατάστημα των Porcupine Tree, Burning Shed, τη συλλεκτική έκδοση του τελευταίου τους άλμπουμ, "Fear of a Blank Planet". σε DVD-Audio. Για την ακρίβεια, είναι "υβριδιακός" (hybrid) δίσκος, καθώς λειτουργεί ως DVD-Video (με ήχο DTS 5.1 και PCM Stereo) και ως DVD-Audio (με 24-bit MLP 5.1 και 2.0). Είναι, δηλαδή, μια από τις λίγες περιπτώσεις όπου και ο φάκελος AUDIO_TS και ο VIDEO_TS είναι "γεμάτοι". Το δισκάκι περιέχει επίσης το EP "Nil Recurring", που αποτελείται από κομμάτια που απορρίφθηκαν από το "Fear..." και διάφορα μικρά extras.

Κόστος; Γύρω στα 11 ευρώ (10 λίρες Αγγλίας, αν θυμάμαι καλά), συν 1.80 τα έξοδα αποστολής. Με περίπου 13 ευρώ, αγοράζεις 80 λεπτά μουσικής, ένα βίντεο κλιπ και δύο ταινίες μικρού μήκους. Μια χαρά, έτσι;

Προσέξτε, τώρα: το DVD το παρήγγειλα την Παρασκευή. Μιας και οι Porcupine Tree είναι Βρετανοί, το δισκάκι θα μου ερχόταν, λογικά, από το Ηνωμένο Βασίλειο. Μερικά λεπτά μετά την παραγγελία, μου στέλνουν e-mail και μου λένε το εξής:

"Your order will normally be processed the next working day."

Οκέι, λέω, ας περιμένω μέχρι την επόμενη εργάσιμη μέρα. Και μαντέψτε: την Τρίτη, το DVD ήταν στην πόρτα του σπιτιού μου, σε άριστη κατάσταση.

Γιατί σας τα λέω αυτά; Για να πουλήσω μούρη, επειδή πήρα ένα prog-rock άλμπουμ σε limited edition που πήρε υποψηφιότητα για βραβείο Grammy Καλύτερου Surround Album και έχασε από αυτό το πράγμα; Όχι ότι μισώ τους Beatles, αλλά... σκεφτείτε το λίγο, δεν είναι κάπως εξοργιστικό να σκοτώνεσαι νυχθημερόν να φτιάξεις ένα surround album και να σου παίρνουν το βραβείο οι Beatles; Αλλα όχι, ούτε και γι' αυτό το λόγο σας τα λέω όλ' αυτά.

Μιας και είμαι φοιτητής στη Λέσβο, που είναι πολύυυυ μακριάααααα από το σπίτι μου, αν χρειαστώ κάτι και δεν μπορώ να το πάρω από δω, οι γονείς μου μου το στέλνουν μέσω του ταχυδρομείου. Και ξέρετε κάτι; Τα δέματα που μου στέλνουν καθυστερούν πολύ περισσότερο απ' όσο το "Fear of a Blank Planet". Σχεδόν μια βδομάδα. Ξέρω, τα ελληνικά πλοία, τα φορτωμένα δρομολόγια, τα νησιά μπλα μπλα μπλα. Σκεφτείτε, όμως, κι αυτό: έστω κι αν το DVD ήρθε με αεροπλάνο, μην ξεχνάτε ότι ήρθε από την Αγγλία. Εφόσον το Σαββατοκύριακο δεν κουνιέται ούτε φύλλο (είπαμε, μόνο εργάσιμες μέρες), και το e-mail είπε "την επόμενη εργάσιμη μέρα θα δηλωθεί η παραγγελία σας", άρα το DVD ξεκίνησε από την Αγγλία τη Δευτέρα.

Ανακεφαλαιώνουμε: Ένα DVD έρχεται από τη μία χώρα στην άλλη μέσα σε δύο μέρες, κι ένα δέμα που πάει από τη βόρεια Ελλάδα στη Λέσβο έρχεται σε... σχεδόν μια βδομάδα;

Τα συμπεράσματα δικά σας, αγαπητοί μου ανοιχτομάτηδες...

Οι Onirama έκαναν αλλαγή φύλου!!!

Οκέι, τώρα τα είδα όλα. Μπορώ να πεθάνω ήσυχος.



Ποιος David Lynch και αηδίες μου λέτε τώρα; Οι Onirama είναι οι άρχοντες του σουρεαλισμού. Τέλος.

Μπες και συ στον κόπο!

If you reveal your secrets to the wind you should not blame the wind for revealing them to the trees.

- Kahlil Gibran (1883 - 1931)

Εμπρός! Ξεκίνα να γκρινιάζεις.

Τράβα τα μαλλιά σου για την οικονομική κρίση. Φώναξε για την κακή δουλειά που έκανε ο προηγούμενος πρόεδρος των ΗΠΑ. Φώναξε και για τον καινούριο, που δε σου φαίνεται να έχει κάνει καμιά σημαντική αλλαγή.

Κάνε συχνά παράπονα για τη μόλυνση του περιβάλλοντος. Την ακρίβεια. Την σταδιακή εξαφάνιση κάθε είδους ζώου. Την εγκληματικότητα. Τον πόλεμο. Κάνε διαδηλώσεις. Φτιάξε ταμπέλες, βάλε σελοτέιπ στο στόμα σου, αλυσοδέσου γύρω από την πόρτα του δημαρχείου της πόλης σου. Φέρε και φίλους. Κάψτε μαγαζιά, σπάστε τα κράνη αστυνομικών με κοτρώνες, γκρεμίστε ιστορικά μνημεία.

Γιατί αυτό θέλουν.

Δεν σας φαίνεται παράξενο που, ενώ γίνεται τόσος σαματάς και τόσες επαναστάσεις λαμβάνουν χώρα απ' άκρη σ' άκρη του πλανήτη, η σταδιακή κάθοδος της Εποχής του Ανθρώπου δεν έχει σταματήσει; Γιατί συνεχίζουν ανένδοτοι, αφού ξέρουν ότι οι ενέργειές τους μας εξοργίζουν;

Μήπως γιατί έτσι μας θέλουν;

Οι επαναστάτες φωνάζουν, "μη γίνεσαι το πρόβατό τους, γίνε λύκος". Κι αν το να είσαι λύκος είναι πρόβατο γι' αυτούς; Κι αν όλα αυτά είναι στημένα, ώστε ο κόσμος να ασχολείται με αυτά τα προβλήματα και όχι για κάτι άλλο;

Σίγουρα, πάντοτε υπάρχει κάτι που δεν το ξέρουμε. Κάτι που, όσους δημοσιογράφους ή κάμεραμαν και να χώνουμε από δω κι από κει, δεν πρόκειται να το δούμε. Ελάτε τώρα, μη μου πείτε ότι, παραδείγματος χάριν, τις ΗΠΑ διευθύνει ο Πλανητάρχης! Όσο "υπεράνω" και να μας πλασάρεται, πάντοτε θα είναι προφανές ότι δεν είναι παρά μια βιτρίνα. Ποιοι κυβερνούν, λοιπόν; Αυτοί που στέκονται από πίσω του. Δεν μιλάω για FBI και CIA, κι αυτά βιτρίνες είναι. Μιλάω για πράγματα για τα οποία είναι αδύνατον να μιλήσω, καθώς δεν ξέρω τίποτε γι' αυτά.

Γιατί αυτό θέλουν.

Φυσικά, δεν λέω ότι όλες οι επαναστάσεις του κόσμου πρέπει να σταματήσουν και ότι όλα είναι μάταια. Απλώς, μάλλον δεν ξέρουμε για τι πολεμάμε...

All-Star Wars, Episode XVII: Attack of the Shoelaces

Μπορεί στις 31 Δεκέμβρη να κοιτάμε όλοι τον ουρανό για να μας φωτίσει το Πρωτοχρονιάτικο Αστέρι, σήμερα, όμως, παραμονή του Πάσχα, με απασχολεί ένα άλλο "αστέρι": αυτό που κοσμεί τους αστραγάλους των ενοχλητικά διάσημων Converse All-Stars. Κυριολεκτικά, έχω σιχαθεί να βλέπω το 74.9% των ανθρώπων γύρω μου να φοράνε αυτά τα κατασκευάσματα.

Ξύπνα, κόσμε! Ο Chuck Taylor πέθανε εδώ και χρόνια. Άν έπρεπε να τιμάμε τους νεκρούς με ό,τι φοράμε, θα τριγυρνούσα με μια περούκα Elvis Presley. Πραγματικά, δεν βλέπω τίποτε πραγματικά ελκυστικό σε αυτά τα παπούτσια που θα μπορούσε να το καθιερώσει ως μόδα. Σύμφωνοι, τη δεκαετία του '70 έβγαινες από το σπίτι σου και νόμιζες ότι έβλεπες κομπάρσους από μιούζικαλ ή ταινία τρόμου γύρω σου. Τώρα, όμως, άλλαξαν οι καιροί. Πλέον είμαστε στην ψηφιακή εποχή. Έπρεπε ήδη να έχουμε τους προσωπικούς μας ρομπότ υπηρέτες και να τρώμε συνθετική γαλοπούλα σε κάψουλες. Γιατί "κολλάμε" στο παρελθόν τόσο πολύ; Μήπως φοβόμαστε να αντικρύσουμε το μέλλον; Και ποιος, άραγε, μπορεί να δώσει μια κλοτσιά στα γρανάζια αυτού του κόσμου, γιατί, μου φαίνεται, έχουν φρακάρει;

Στην κατηγορία "Other Sights" πρόσθεσα το blog του φοβερού και τρομερού meathead, "Spicy Or Mild?". Μπορεί να είναι καρα-αμερικανάρα ο τύπος, αλλά από το στόμα του στάζει το πιο απολαυστικό δηλητήριο που γευτήκατε ποτέ. Καθεμία από τις εκτενείς αναρτήσεις του είναι καθαρό χρυσάφι.

Α, και μια παράκληση στην νέα μας πρωινή καφετζού: εσύ, που μας μοστράρεις τα "σταράκια" σου στη διαφήμιση για να αποδείξεις ότι είσαι "καθημερινή" και "της διπλανής πόρτας" και "δε φοράω μόνο ψηλοτάκουνα", εύχομαι οι εσπρέσο σου να είναι ξινοί, κρύοι, και ένας από αυτούς να σε οδηγήσει σε θανατηφόρο πνιγμό. Και έτσι και σε πιάσω στα χέρια μου, παλιοξανθόψειρα, υπόσχομαι να σου χώσω ένα δεκάποντο Manolo Blahnik στο λαρύγγι.

Καλή ανάσταση!

Αλήθεια, τι;

Σάββατο μεσάνυχτα, και με πιάνουν τα υπαρξιακά μου.

Πιάνω το Σημειωματάριο των Windows (στέρεψα από μελάνι) και πληκτρολογώ:

Τι θέλω;

Κοιτώ τη φρασούλα αυτή για λίγο και κλείνω τα μάτια μου. Συλλογίζομαι.

Τι θέλω, αλήθεια;

Κάποιοι θα πουν ότι "δε φταις εσύ, φταίει η κοινωνία που μεγάλωσες". Που έχει περάσει στα μυαλά μας την ιδέα του υπερκαταναλωνισμού και της αδηφαγίας. Άλλοι θα προτείνουν μια ριζική αλλαγή στον τρόπο ζωής μου, που, όπως υποστηρίζουν, έπρεπε να είχα ήδη κάνει. Άλλοι, πάλι (ξέρετε ποιοι είστε...), απλώς θα πουν ότι θέλω ένα γερό χέρι ξύλο.

Αποφεύγω τους καβγάδες μια ζωή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κουβαλάω μέσα μου απωθημένα ολόκληρων χρόνων, καθώς και ένας διαρκής φόβος για... οτιδήποτε.

Η ζωή είναι τα πάντα γύρω μας. Τι έχει να πει άλλο ένα στόμα γι' αυτό;

Βλέπω μορφές να αναδύονται και να καταρρέουν. Προσπαθώ να τηρώ μια ουδέτερη στ...

...τι γράφω;

Τι θέλω από τη ζωή; Τι θέλω;

Τι τα θες... είμαι μικρός ακόμη, κι η ενηλικίωση είναι σκληρή για όλους μας. Σύντομα, δεν θα με νοιάζουν τέτοιες ανησυχίες. Θα παραμείνω εκεί που είμαι, στην αναμονή, όπου η ασφάλεια κάνει παρέα στη μοναξιά. Δεν έχω όρεξη για ρίσκα.

Αυτό θέλω; Να κλείσω την πόρτα στη ζωή και να παραμείνω κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους; Σε μερικά χρόνια, όλα αυτά θα φύγουν, μου λένε. Και τι θα απομείνει; Τι θα αντικαταστήσει όσα θα φύγουν;

Όταν αυτά τα ερωτηματικά δώσουν τη θέση τους σε ολοκληρωμένες αντιλήψεις, θα έχω γίνει ένα με τη μάζα που με περιμένει για το υπόλοιπο της ύπαρξής μου. Κι εσύ, ύστερα από χρόνια, θα διαβάζεις αυτά τα κείμενα και θα λες, "ε, ρε, τι μ... βάραγε τον κόσμο τότε". Όπως είπα και πριν, τι τα θες...

Ανάδυση

Ανοίγοντας τα πεζοδρόμια
ψάχνοντας για μικρόβια
τα μόρια
νέκρα στους δρόμους και κυριαρχούν
τα αγόρια με μαύρα μισοφόρια
και δύο περιστέρια,
στο περήφανο αγέρα,
ξυπνούν
φλουπ φλουπ φλουπ--

___________ Εστίαση:
στον γκρίζο ορίζοντα
τα μονοπάτια γνωρίζοντας
ευχές που αναβλύζουν,
κι αυτοί σιχτιρίζουν,
στα μηχανάκια ψιθυρίζουν

[πεθαίνεις, καθίκι, πεθαίνεις]

και μετά ακολουθείς
χωρίς να κοιτάς
τα πεζοδρόμια κλείνουν
κι εσύ παραμένεις ανοικτός
το χώμα που τρως
με το συγκεκριμένο τρόπο που γέρνεις το κεφάλι προς τα κάτω πρέπει να σε κοιτάξει οπωσδήποτε και σε καμία άλλη περίπτωση επειγόντως γιατρός,
χαμόγελο ίσον παρεξήγηση,
με κοιτάς που σε κοιτώ, ένα και το αυτό,
αδιακρισία σου λέει μετά.
Το περιστέρι πετά,
το κοιτάς και σε κοιτά,
μα πριν ουρλιάξεις σε παρατά,
σαν αυτόν με τον μπαλτά
που φωνάζει "πήγαινε πιο πέρα, ρε κερατά",
κι εσύ ξεσπάς,
δεν έχεις δικαίωμα,
το μπαρούτι αναδύεται

[πεθαίνεις, καθίκι, πεθαίνεις]

δεν σου καίγεται μπρίκι
κολλημένο στο ταψί
που θα του φέρεις στο κεφάλι
έτσι και σε μπινελικώσει πάλι,
και ξανά προς τη μπίχλα τραβά
τα μαλλιά
που δεν θα χτένιζα
ούτε για λεφτά
με καμιά Παναγιά,

το περιστέρι πετά
κι αυτός σα χάνος το κοιτά.

Στην πυρά, στην πυρά...

Ω, Θεέ μου.

Τελικά, οι φόβοι μου, που κατέγραψα στην ανάρτηση "Get Lucky", βγήκαν αληθινοί.

Πάω που λέτε στα Goody's, έτσι για πλάκα, για να απολαύσω γνήσιο σκουπιδοφαγητό. Εκεί που χλαπακιάζω "φιλετίνια" "κοτόπουλου", η τηλεόραση δίπλα μου (συντονισμένη στο πρόγραμμα που ετοιμάζει το MAD TV για το Goody's Net) παίζει το "Στην Πυρά" της Άννας Βίσση. Και σε "short version", παρακαλώ. Το "τραγούδι" αυτό - ναι, έχω ξηλώσει το αστείο με τα εισαγωγικά, ακριβώς επειδή κάποιοι το έχουν παραξηλώσει με την υποκρισία - , σε στίχους Μυρτούς Κοντοβά, μιλά, εκτός των άλλων, για "όλες τις τσούλες της Γης".

Όχι άδικα, το νέο άλμπουμ της Βίσση ονομάζεται "Απαγορευμένο", με εξώφυλλο την φάτσα της Βίσση θαμμένη κάτω από τόνους καλλυντικών και Photoshop και αρκετό χώρο κάτω από τον τίτλο ώστε να του προσθέσεις τον υπότιτλο "σε όσους έχουν καλό γούστο". Πόσο "καλόγουστο" μπορεί να είναι ένα άλμπουμ με αυτό το καταραμένο single; Και δεν θέλω να ξέρω για την ποιότητα των υπόλοιπων κομματιών, μιας και σε μερικούς μήνες κανένας δεν θα τα θυμάται.

Γιατί, λοιπόν, αφού δεν νοιάζομαι για τη νεότερη δουλειά της Βίσση, κόντεψα να πνιγώ στα φιλετίνια μου όταν άρχισε το video clip της σκηνοθέτιδας Christine "γύρισα το Γαμήλιο Πάρτυ, δοξάστε με" Crokos; Γιατί, πολύ απλούστατα, διαθέτει την κακή εκείνη λεξούλα που έγραψα παραπάνω, σε όλο της το μεγαλείο. "Κι αν αυτό το άκουγαν μικρά παιδ..." άρχισε η σκέψη μου, ώσπου διεκόπη από δύο κοριτσάκια έξι-επτά ετών που τραγουδούσαν, κι αυτές, για "όλες τις τσούλες της Γης"! Τώρα που το σκέφτομαι, το "και αντίστροφα ο χρόνος μετράει" του Χατζηγιάννη δεν μου φαίνεται τόσο άσχημο.

Συγγνώμη, τόσο μυαλό έχουν, πια, αυτοί οι άνθρωποι; Αν ήμασταν Αμερική, θα είχαν ταράξει το κομμάτι στα "μπιιιιιπ". Όσο κι αν γκρινιάζουμε για τη λογοκρισία, πρέπει να παραδεχτούμε ότι, σε μερικές περιπτώσεις, ακόμη και η έλλειψή της προκαλεί προβλήματα.

Lily, Lustmord και λιμοκοντόροι

Το Alright, Still ήταν η πιο ένοχη απόλαυση για μένα το 2007. Άντε πες στους μεταλλάδες φίλους σου ότι σου αρέσει η Lily Allen! Κι όμως, τα εύστοχα (και ενίοτε αθυρόστομα) σχόλιά της, σε συνδυασμό με τους "πιασάρικους" ska ρυθμούς, με κόλλησαν με το που άκουσα το single της "Smile". Μου άρεσε, το καταραμένο. Δεν με νοιάζει που είναι κοριτσίστικο, το λάτρεψα.

Και δεν σας κρύβω ότι μου άρεσε και το νέο της άλμπουμ, με τίτλο It's Not Me, It's You. Η νεαρή Λονδρέζα, που από μορφή του MySpace έγινε σταρ, συνεχίζει να εξιστορεί τις περιπέτειές της μέσα στο βρωμερό, μουντό και (πάνω απ' όλα) βαρετό κόσμο που την περιβάλλει. Το άλμπουμ αυτό παρουσιάζει μια διαφορετική μουσική κατεύθυνση, αντικαθιστώντας τους funky ήχους του Alright, Still με electropop συνθέσεις. Δυστυχώς, παρ' όλο που τα νέα κομμάτια του δίσκου είναι αρκούντως πρωτότυπα, δεν έχουν την διάθεση και την ποικιλία του ντεμπούτου της Allen, ενώ θα ορκιζόμουν πως σε καναδυό τραγούδια άκουσα τον ίδιο σχεδόν ρυθμό.

Εντούτοις, όλα τα λεφτά πάνε στην ίδια την Allen. Οι στίχοι και οι ερμηνείες της σκίζουν. Με χαρακτηριστική άνεση, ξεστομίζει "fuck you very, very much" στο αξέχαστο κομμάτι "Fuck You", χωρίς να καταφεύγει σε κοριτσίστικα νιαουρίσματα. Με εξέπληξε η ωριμότητα της οπτικής της γωνίας, καθώς παρουσιάζει με τρόπο ιδιοφυή την ματαιοδοξία της γενιάς της. Αν σας ενδιαφέρει το "νέο αίμα" της pop και πιστεύετε πως η Madonna και η Britney έφαγαν τα ψωμιά τους, ακολουθήστε αυτό το ταλαντούχο κορίτσι στις προσπάθειές της να βρει έναν άντρα της προκοπής. Μέχρι αυτή να τα καταφέρει, εμείς θα χαχανίζουμε πονηρά καθώς αυτή θα φωνάζει στους πρώην της "how on earth could I be any more obvious?" και θα τους πετάει τα παπούτσια της στο κεφάλι.

Αν, τώρα, δεν έχετε όρεξη να ακούτε μια Εγγλέζα να απαριθμεί τους τύπους που χώρισε και προτιμάτε ένα soundtrack για την επόμενη φορά που θα θυσιάσετε μια κατσαρίδα στον Οξαποδώ, σας προτείνω το [ O T H E R ] του Lustmord. Ο φοβερός και τρομερός δημιουργός της dark ambient μουσικής μας στριφογυρίζει για 78 λεπτά στο ζοφερό... εμ... τίποτα, καθώς φαντάσματα πετούν γύρω από το κεφάλι μας και δαίμονες μας κρυφοκοιτούν από τα σύννεφα καπνού που περιβάλλουν το... όπου έιμαστε, τέλος πάντων. "Ωραία", θα μου πείτε, "και γιατί ν' ακούσω άλλο ένα άλμπουμ που ακούγεται σαν στοιχειωμένο κλιματιστικό"; Η απάντηση είναι μία: Adam Jones. Ο κιθαρίστας των Tool προσφέρει τα ατμοσφαιρικά του riffs στις θεοσκότεινες συνθέσεις του Lustmord, ενισχύοντας τον ανατριχιαστικό τόνο του [ O T H E R ].

Και περνάμε στην τρίτο μας θέμα, που δεν είναι άλλο από τους τύπους που τελευταία γυροφέρνουν στο δρόμο για να σου πουλήσουν την πραμάτεια τους. Τώρα δεν είναι μόνο ηλικιωμένες αλλοδαπές, πολύτεκνες μητέρες και άτομα με ειδικές ανάγκες, αλλά και φοιτητές. Δεν λέω, ρε παιδιά, καλό είναι να ασκείτε ένα επάγγελμα, αλλά όχι και να με σταματάτε στη μέση του δρόμου για να μου πουλήσετε ένα μπρελόκ. Έλεος. Δεν αφήνετε τον κόσμο να περάσει, αλλά περιμένετε να δεχτούν και όσα τους πουλάτε. Μάλλον τα αφεντικά σας δεν βγαίνουν και πολύ έξω.

Αυτά... το Σαββατοκύριακο θα ασχοληθώ με το πρώτο κομμάτι των See This, οπότε αρχίστε από τώρα να μαζεύετε ωτασπίδες.

Get Lucky

Μια φορά, που λέτε, πέτυχα στην TV τους τίτλους αρχής της σειράς "Λάκης ο Γλυκούλης" στο MEGA, τους οποίους, ως γνωστόν, συνοδεύει αυτό το house κομμάτι που πάει "oh, lucky lucky, oh, lucky lucky". Διαβάζοντας τους τίτλους έναν-έναν, έπεσα στο όνομα του κομματιού αυτού και, συνάμα, έπεσα από τα σύννεφα.

"Έεελα, ρε, δεν ήξερες πως λεγόταν το κομμάτι;" Όχι, δεν το ήξερα, καθώς τελευταία δεν ασχολούμαι καθόλου με την house μουσική - όχι ότι ασχολούμουν ιδιαίτερα παλιότερα. Και πάλι, όμως, δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτό που συνέβη όταν ο Χατζηγιάννης έβγαλε το "και αντίστροφα ο χρόνος μετράει... λα λα λα", ξανασυμβαίνει.

Ελάτε τώρα, ξέρετε για τι μιλάει το κομμάτι του Χατζηγιάννη, έτσι δεν είναι; Γι' αυτό το πράγμα για το οποίο δεν κάνει να μιλάμε στα παιδιά, γιατί είναι, λέει, ταμπού. Κι όμως, στους στίχους παρουσιάζεται με τη μορφή μεταφορικών εκφράσεων, κι έτσι υπάρχει πάντα η πιθανότητα να ακούσεις παιδάκια του Δημοτικού να τραγουδάνε "εκείνο το τραγούδι του Χατζηγιάννη που μου αρέσει" στις παιδικές χαρές, χωρίς να ξέρουν ότι στην πραγματικότητα μιλάνε για... ξέρετε.

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι ο συνειρμός μου αυτός με οδήγησε στο να αναστενάξω με τις παλάμες στο πρόσωπο, μουρμουρίζοντας το γνωστό "που βαδίζουμε, ρε, που βαδίζουμε;". Μου είναι δύσκολο να χωνέψω το ότι η νέα γενιά χορεύει στους ρυθμούς ενός τραγουδιού που ονομάζεται "Θα σε πηδήξω σαν φορτηγό". Είναι δυνατόν; Φυσικά και είναι, μου λέει η συνείδησή μου. Αυτή η διαφήμιση μας αποδεικνύει ότι η άγνοια είναι, τελικά, κάτι παραπάνω από ευλογία.