All-Star Wars, Episode XVII: Attack of the Shoelaces

Μπορεί στις 31 Δεκέμβρη να κοιτάμε όλοι τον ουρανό για να μας φωτίσει το Πρωτοχρονιάτικο Αστέρι, σήμερα, όμως, παραμονή του Πάσχα, με απασχολεί ένα άλλο "αστέρι": αυτό που κοσμεί τους αστραγάλους των ενοχλητικά διάσημων Converse All-Stars. Κυριολεκτικά, έχω σιχαθεί να βλέπω το 74.9% των ανθρώπων γύρω μου να φοράνε αυτά τα κατασκευάσματα.

Ξύπνα, κόσμε! Ο Chuck Taylor πέθανε εδώ και χρόνια. Άν έπρεπε να τιμάμε τους νεκρούς με ό,τι φοράμε, θα τριγυρνούσα με μια περούκα Elvis Presley. Πραγματικά, δεν βλέπω τίποτε πραγματικά ελκυστικό σε αυτά τα παπούτσια που θα μπορούσε να το καθιερώσει ως μόδα. Σύμφωνοι, τη δεκαετία του '70 έβγαινες από το σπίτι σου και νόμιζες ότι έβλεπες κομπάρσους από μιούζικαλ ή ταινία τρόμου γύρω σου. Τώρα, όμως, άλλαξαν οι καιροί. Πλέον είμαστε στην ψηφιακή εποχή. Έπρεπε ήδη να έχουμε τους προσωπικούς μας ρομπότ υπηρέτες και να τρώμε συνθετική γαλοπούλα σε κάψουλες. Γιατί "κολλάμε" στο παρελθόν τόσο πολύ; Μήπως φοβόμαστε να αντικρύσουμε το μέλλον; Και ποιος, άραγε, μπορεί να δώσει μια κλοτσιά στα γρανάζια αυτού του κόσμου, γιατί, μου φαίνεται, έχουν φρακάρει;

Στην κατηγορία "Other Sights" πρόσθεσα το blog του φοβερού και τρομερού meathead, "Spicy Or Mild?". Μπορεί να είναι καρα-αμερικανάρα ο τύπος, αλλά από το στόμα του στάζει το πιο απολαυστικό δηλητήριο που γευτήκατε ποτέ. Καθεμία από τις εκτενείς αναρτήσεις του είναι καθαρό χρυσάφι.

Α, και μια παράκληση στην νέα μας πρωινή καφετζού: εσύ, που μας μοστράρεις τα "σταράκια" σου στη διαφήμιση για να αποδείξεις ότι είσαι "καθημερινή" και "της διπλανής πόρτας" και "δε φοράω μόνο ψηλοτάκουνα", εύχομαι οι εσπρέσο σου να είναι ξινοί, κρύοι, και ένας από αυτούς να σε οδηγήσει σε θανατηφόρο πνιγμό. Και έτσι και σε πιάσω στα χέρια μου, παλιοξανθόψειρα, υπόσχομαι να σου χώσω ένα δεκάποντο Manolo Blahnik στο λαρύγγι.

Καλή ανάσταση!

Αλήθεια, τι;

Σάββατο μεσάνυχτα, και με πιάνουν τα υπαρξιακά μου.

Πιάνω το Σημειωματάριο των Windows (στέρεψα από μελάνι) και πληκτρολογώ:

Τι θέλω;

Κοιτώ τη φρασούλα αυτή για λίγο και κλείνω τα μάτια μου. Συλλογίζομαι.

Τι θέλω, αλήθεια;

Κάποιοι θα πουν ότι "δε φταις εσύ, φταίει η κοινωνία που μεγάλωσες". Που έχει περάσει στα μυαλά μας την ιδέα του υπερκαταναλωνισμού και της αδηφαγίας. Άλλοι θα προτείνουν μια ριζική αλλαγή στον τρόπο ζωής μου, που, όπως υποστηρίζουν, έπρεπε να είχα ήδη κάνει. Άλλοι, πάλι (ξέρετε ποιοι είστε...), απλώς θα πουν ότι θέλω ένα γερό χέρι ξύλο.

Αποφεύγω τους καβγάδες μια ζωή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κουβαλάω μέσα μου απωθημένα ολόκληρων χρόνων, καθώς και ένας διαρκής φόβος για... οτιδήποτε.

Η ζωή είναι τα πάντα γύρω μας. Τι έχει να πει άλλο ένα στόμα γι' αυτό;

Βλέπω μορφές να αναδύονται και να καταρρέουν. Προσπαθώ να τηρώ μια ουδέτερη στ...

...τι γράφω;

Τι θέλω από τη ζωή; Τι θέλω;

Τι τα θες... είμαι μικρός ακόμη, κι η ενηλικίωση είναι σκληρή για όλους μας. Σύντομα, δεν θα με νοιάζουν τέτοιες ανησυχίες. Θα παραμείνω εκεί που είμαι, στην αναμονή, όπου η ασφάλεια κάνει παρέα στη μοναξιά. Δεν έχω όρεξη για ρίσκα.

Αυτό θέλω; Να κλείσω την πόρτα στη ζωή και να παραμείνω κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους; Σε μερικά χρόνια, όλα αυτά θα φύγουν, μου λένε. Και τι θα απομείνει; Τι θα αντικαταστήσει όσα θα φύγουν;

Όταν αυτά τα ερωτηματικά δώσουν τη θέση τους σε ολοκληρωμένες αντιλήψεις, θα έχω γίνει ένα με τη μάζα που με περιμένει για το υπόλοιπο της ύπαρξής μου. Κι εσύ, ύστερα από χρόνια, θα διαβάζεις αυτά τα κείμενα και θα λες, "ε, ρε, τι μ... βάραγε τον κόσμο τότε". Όπως είπα και πριν, τι τα θες...