Πρέπει να ήταν Νοέμβριος. Σίγουρα ήταν το 2007.
Πήγα σε ένα πολυσύχναστο club στη Μυτιλήνη με την παρέα μου. Κοιτάζω τις εκφράσεις των ανθρώπων μπροστά μου, πολλοί από τους οποίους ήταν συμφοιτητές μου. Έριχναν γρήγορες ματιές σε μια γωνιά του μαγαζιού.
"Ρε, τον ξέρω αυτόν!"
"Που τον έχω ξαναδεί;"
"Ηθοποιός είναι."
"Α, ναι, έπαιζε στο... και στο..."
Κοιτάζω κι εγώ και τον βλέπω. Ήταν όντως εκείνος που έλεγαν τα παιδιά, ολομόναχος, αξύριστος, μερικά ποτά στο τραπέζι μπροστά του. Εγώ και μερικοί φίλοι μου τον πλησιάζουμε για να του σφίξουμε το χέρι.
Ανοίγω τη συζήτησή μου λέγοντας αμήχανα "χαίρομαι που σας γνωρίζω" πίσω από τα ηχηρά μουσικά κολάζ του DJ. Ήταν πρόθυμος να μιλήσει μαζί μου. Όσο, δηλαδή, του επέτρεπε το αλκοόλ που προφανώς είχε καταναλώσει. Του είπα ότι είμαι απ' τα μέρη του. Του μίλησα για τη θεατρική ομάδα της οποίας είμαι μέλος, καθώς και ότι σκόπευα να γράψω κι εγώ ένα θεατρικό έργο. Όντας διακεκριμένος θεατρικός ερμηνευτής, αναγνώριζε την αξία του Δημοτικού Θεάτρου Μυτιλήνης (το καμάρι της πόλης!) και με συμβούλεψε να "προσέχω, γιατί η συγγραφή θεατρικού έργου θέλει πείσμα".
Κάποια στιγμή τον ρωτάω, "μια φίλη μου έχει γενέθλια αύριο. Τι δώρο να της πάρω;" Απάντησε, και με το δίκιο του, χωρίς καμία λέξη. Μόνο μια έκφραση πλήρης άγνοιας και ανασηκωμένοι ώμοι.
Αργότερα, βγήκε σε φωτογραφίες με κάτι κορίτσια στην είσοδο του club, κι ύστερα έφυγε. Ολομόναχος, όπως και πριν. Χωρίς μέσο μεταφοράς. Απλώς γύρισε την πλάτη του και... χάθηκε.
'Ηταν μερικές εβδομάδες προτού συλληφθεί για κατοχή ναρκωτικών.
Πριν από ένα χρόνο ακριβώς, συνέβη ένα περιστατικό που ταρακούνησε την Ελλάδα: ο εν λόγω καλλιτέχνης, βυθισμένος στην άβυσσο της προσωπικής του ζωής, εξέλειψε. Και άφησε στις καρδιές αμέτρητων Ελλήνων την εικόνα ενός ανθρώπου βασανισμένου, που οι κανόνες της συντηρητικής μας κοινωνίας καταδίκασαν στη μοναξιά.
Αντίο. Χάρηκα που σας γνώρισα.
