κ α λ ω σ η λ θ α τ ε

η προσωπική χωματερή σκέψεων ενός Έλληνα με αεικίνητα μάτια

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Μια νέα κατεύθυνση

Όσοι παρακολουθείτε καιρό αυτό το blog, πιθανότατα θα έχετε παρατηρήσει πως, εδώ και πολλούς μήνες, έχω γράψει πάρα πολλά κείμενα σχετικά με θέματα πολύ προσωπικά. Κείμενα γεμάτα φόβους, ανησυχίες, άγχος, πόνο, σκοτάδι, πληγές. Η αλήθεια είναι πως, για αρκετό καιρό, βρισκόμουν σε μία... πώς να το πω, μια φάση, μια περίοδο, ένα μέρος τέλος πάντων της ενήλικης ζωής στο οποίο βρισκόμουν σε αδιέξοδο. Δεν ήξερα πώς να συνεχίσω, αλλά και γιατί. Έβλεπα τον εαυτό μου να αλλάζει απότομα και να χάνω τον έλεγχό του. Μελαγχολούσα, στενοχωριόμουν, γκρίνιαζα, έκλαιγα. Έβλεπα άτομα να σταματάνε να μου μιλάνε, να με αποφεύγουν στο δρόμο, να έχουν μια λανθασμένη εντύπωση για μένα. Έντονες στιγμές.

Τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο, τίποτα από τα παραπάνω δεν με απασχολεί τόσο.

Νιώθω ισχυρότερος, πιο πρόθυμος από ποτέ να προχωρήσω. Νιώθω πως έχω περισσότερη εμπιστοσύνη σε εμένα.

Αυτά δεν τα γράφω για να υπερηφανευτώ, αλλά για να γράψω κάτι που να διαφέρει από τα προηγούμενα άρθρα μου. Γιατί κι εγώ ο ίδιος διαφέρω από τον blogger που αξιοποιούσε αυτό το blog για να εξετάσει τα βαθύτερα σκοτάδια του μυαλού του. Αυτοκαταστρεφόμουν ή ήθελα να καταστρέψω τους άλλους.

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε μια αυτοσυγκέντρωση που δεν έχω ξαναβιώσει. Νιώθω πως έχω τον έλεγχο, κι αυτό είναι κάτι που με ευχαριστεί περισσότερο από το να καταριέμαι τους πάντες. Εξακολουθώ να νιώθω απαίσια για όσα έκανα, αλλά πιστεύω πως κάποια στιγμή θα καταφέρω να επανορθώσω.

'Εχω βρει μια νέα κατεύθυνση στη ζωή. Μία κατεύθυνση που δεν είναι χαρούμενη, αλλά ούτε και λυπημένη. Για την ακρίβεια, δεν διαθέτει καθόλου συναισθήματα. Μόνο σκέψη. Αμέτρητη σκέψη, που με γεμίζει με ολοκλήρωση.

Έχω βρει την ευτυχία στη διαμόρφωση του εαυτού. Και δεν φοβάμαι να μοιραστώ τη διαμόρφωση με άλλα άτομα, εφόσον εκείνα είναι πρόθυμα. Και, ευτυχώς, έχω αρκετούς φίλους με τους οποίους ανταλλάσσουμε τη διαμόρφωση αυτή και καταφέρνουμε να γινόμαστε ισχυρότεροι σ' αυτούς τους ζοφερούς καιρούς.

Έχω βρει μια νέα λάμψη στη δημιουργία. Πλέον, αντί να κρέμομαι από τα χείλη των πάντων για να μαζέψω απ' αυτά θετικά σχόλια λες και είναι σβώλοι χρυσού, δημιουργώ πράγματα τα οποία με "γεμίζουν" σαν μπάρα σε πρόγραμμα για downloads. Τα torrents δημιουργούνται στο μυαλό μου και τα downloads στα χέρια μου.

Δεν ζηλεύω πια τόσο τους άλλους, νιώθω πιο κοντά σ' αυτούς.

Και πλέον δεν βλέπω αυτή τη νέα κατάσταση εαυτού ως μία αίσθηση που θα περάσει γρήγορα, για ν' αντικατασταθεί από κλάμα και στενοχώρια.

Και, τόσο αυτό το blog όσο και το αγγλόφωνό μου, http://s33-th1s.tumblr.com/, θα είναι πλέον περισσότερο ιστολόγια παρά μοιρολόγια. Πλέον δεν θα καταγράφω απλώς τις δυσάρεστες στιγμές. Θα καταγράφω την εξέλιξή μου ως άνθρωπος, τόσο ως δημιουργός όσο και ως προσωπικότητα.

Το ταξίδι δεν τελειώνει. Απλώς αλλάζει προορισμό.

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Ο Μεγάλος

Γεια σου, Μεγάλε.

Σου αρέσει να είσαι σε οποιονδήποτε.

Σου αρέσει να μας χρωματίζεις κάθε στιγμή όπου μπορείς να εμφανιστείς, καλύπτοντάς μας με τις αρετές σου.

Σου αρέσουν πολλά.

Άρχισες να με συναντάς από τότε που άρχισα να μεγαλώνω, όπως κάνεις και στους περισσότερους.


Μου έσωσες τη ζωή πολλές φορές.

Παραλίγο να μου τη στοιχίσεις πολλές φορές.

Είμαι ακόμη ζωντανός, αλλά νιώθω πως μου μειώνεις το χρόνο μου σ' αυτό τον κόσμο.

Δεν μου αρέσεις, Μεγάλε.

Λογικό, θα μου πεις. Αλλού σε χρησιμοποιούν ως όπλο. Ολόκληρες χώρες έχουν υποκύψει σε σένα, τι είμαι εγώ;

Δεν σε αντέχω, Μεγάλε.

Με κάνεις που μετανιώνω που αναπνέω.

Μου ασχημαίνεις τα όνειρα.

Με κρατάς μακριά από τα πραγματικά ωραία πράγματα στη ζωή. Εξαιτίας σου, δεν θέλω να νιώθω ωραία όταν μου έρθει η ευκαιρία - με κάποιες εξαιρέσεις, ευτυχώς. Πλέον, αρχίζω να σε κατευνάζω. Είναι δύσκολο, αλλά... σιγά-σιγά, σε μικραίνω.

Αλλά η παρουσία σου με ενοχλεί ολοένα και περισσότερο.

Ίσως γιατί πλέον δεν σε δέχομαι ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι μου, ούτε περνάς απαρατήρητος επειδή έχεις ριζώσει μέσα μου.

Σε σιχαίνομαι, Φόβε. Δεν σε αντέχω. Εξαιτίας σου, είμαι κλεισμένος στο σπίτι, ολομόναχος, προσπαθώντας να πραγματοποιήσω όλα όσα ελπίζω πως θα με κάνουν ευτυχισμένο. Αλλά δεν θα με νικήσεις. Δεν θα με νικήσεις, πανάθεμά σε.