κ α λ ω σ η λ θ α τ ε

η προσωπική χωματερή σκέψεων ενός Έλληνα με αεικίνητα μάτια

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Η σημασία της δεξιότητας και η απόκτηση της επιδεξιότητας

Χωρίζω το χρόνο μου μεταξύ του κοινωνικού ανθρώπου και του μοναχικού, δημιουργικού ανθρώπου.

Μερικές φορές πιέζω τον εαυτό μου να κάνει κάτι τέλεια, αλλά πλέον ακόμη και αυτή μου τη συνήθεια την ελαττώνω. Φαίνεται πως πλέον αρκούμαι περισσότερο μ' αυτά για τα οποία είμαι ικανός πλέον. Και αυτό με χαροποιεί απίστευτα.

Μέχρι πριν από μερικές μέρες πίστευα πως ο καλλιτέχνης μέσα μου χάθηκε. Εκείνο το πνεύμα που του άρεζαν τα ταξίδια στο άγνωστο φάνταζε πια εξασθενημένο. Ίσως γιατί πλέον έμαθα περισσότερα πράγματα για τη ζωή που τώρα δεν είμαι διατεθειμένος να μάθω περισσότερα προς το παρόν. Αλλά, τελικά, βρήκα πως το πνεύμα υπάρχει ακόμη. Απλώς τώρα δεν βιάζεται να βγει. Περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να βγει μέσα από τα χέρια μου, είτε μέσω μουσικής, είτε μέσω ζωγραφικής, είτε μέσω κειμένων.

Εξελίσσομαι. Ίσως να είμαι ένα Pokémon, και τώρα γίνομαι μεγαλύτερος, σκληρότερος και πιο δυνατός.

Ίσως, τελικά, ο ταξιδιώτης-καλλιτέχνης μέσα μου απλώς να αναπαύεται για την ώρα. Δεν τον βασανίζει πια η ματαιοδοξία για να φτάσει στην ταράτσα του ουρανοξύστη. Του φτάνει που έχει φτάσει στον έβδομο όροφο. Το ξέρει πως υπάρχουν άλλοι εκατόν πενήντα έξι, αλλά το αυτί του δεν ιδρώνει. Θα φτάσει κάποια στιγμή. Ή μπορεί να μην χρειάζεται καν να φτάσει εκεί.

Δεν με απασχολεί πια η κορυφή που έχουν θέσει άλλοι στην Τέχνη. Να γίνω μεγάλος και ν' αποκτήσω πεντακόσια βραβεία και διακρίσεις. Ίσως τα καταφέρω. Κι αν αυτό γίνει, έχει καλώς. Αλλά πλέον με απασχολεί περισσότερο ο πυρήνας μου. Το να δημιουργώ ώστε να τον καλύπτω με κρούστες γνώσης και σοφίας, ώστε να απολαύσω περισσότερο τις στιγμές που θα έρθουν.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ: Μόλις συνειδητοποίησα πως δεν έγραψα τίποτε γι' αυτά που αναφέρει ο τίτλος του κειμένου! Καλά να πάθω που πρώτα γράφω τίτλους και μετά κείμενα. Λοιπόν, ήθελα να πω πως οι περισσότεροι άνθρωποι δίνουν σημασία στην επιδεξιότητα (π.χ. "μπορεί να παίζει κιθάρα καλά") παρά στη δεξιότητα ("μπορεί να παίζει κιθάρα". Είναι, βεβαίως, αυτή η φύση της στοιχειώδους κριτικής ικανότητας. Αλλά η κριτική της επιδεξιότητας αποθαρρύνει πολλούς από το ν' αποκτήσουν τη δεξιότητα, ας πούμε "γιατί να μάθω να παίζω κιθάρα, αφού δεν πρόκειται ποτέ να γίνω ο καλύτερος κιθαρίστας του κόσμου". Έχει, όμως, πραγματικά, σημασία αυτό;

Εγώ θέλω να μάθω να παίζω κιθάρα, αλλά όχι για να γίνω ο καλύτερος του κόσμου, αλλά για τους δικούς μου, ξεχωριστούς λόγους. Την κιθάρα την αντιπαθούσα ανέκαθεν (κι ακόμη την αντιπαθώ), αλλά μπορώ να τη χρησιμοποιήσω ως ένα καλλιτεχνικό εργαλείο με το οποίο μπορώ να "ζωγραφίσω" τους ήχους που θέλω. Πιστεύω πως τη δεξιότητα την έχω αποκτήσει μετά από μερικούς μήνες "χαλαρής" εξάσκησης. Τώρα, με εντατική εξάσκηση, θα προχωρήσω στην επιδεξιότητα ώστε να γίνω καλύτερος, αλλά μόνο και μόνο για να μπορέσω να φτιάξω τους ήχους που έχω μέσα στο μυαλό μου.

Ο σκοπός θ' αγιάσει το μέσο. Και μόλις καταφέρω να δημιουργήσω τους ήχους που θέλω, τότε θα έχω ικανοποιήσει τον καλλιτέχνη (και όχι τον κριτικό) που ζει μέσα μου. Και μετά, άλλοι καλλιτέχνες και κριτικοί θα μπορούν να μοιραστούν τις απόψεις τους μαζί μου. Ίσως να είναι θετικές, ίσως όχι. Αλλά όλες θα είναι αποδεκτές. Και θα ήθελα να ενθαρρύνω και άλλα άτομα να εστιάσουν εκεί. Κάποτε στόχευα στο να κάνω καλή εντύπωση στους άλλους, κι αυτό παραλίγο να με καταστρέψει. Εάν κάποιος θέλει να γίνει καλλιτέχνης μόνο και μόνο για να ικανοποιεί τους άλλους, δεν θα είναι ποτέ ευτυχισμένος και θ' αυτοθυσιάζεται ώστε ν' αποκτήσει τις επιδεξιότητες που επιζητούν οι άλλοι, κι έτσι θα χάσει τον εαυτό του.

Μην βασίζεις την ευτυχία σου στην επιτυχία. Βρες την ευτυχία, κι αυτή θα είναι η μόνη πραγματική επιτυχία.