Έι, παιδιά, σας παρουσιάζω το www.Moviebuster.gr, όπου δημοσιεύουμε νέα, ειδήσεις και αφιερώματα σχετικά με τον κινηματογράφο. Αν θέλετε να συμμετάσχετε στη συντακτική μας ομάδα, στείλτε μας ένα μήνυμα στη στήλη "Επικοινωνία". Ευχαριστούμε!
Τρίτη 14 Μαΐου 2013
Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013
Dreaming Tech Talk - περί heavy metal παραγωγών
Ακούω το Dreaming Neon Black των Nevermore.
Πέρα από την ίδια τη μουσική, που παραμένει αξεπέραστη, αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η παραγωγή του. Βεβαίως, μιας και μιλάμε για δίσκο του 1999, τα επίπεδα παραγωγής του ακούγονται ξεπερασμένα πλέον. Κι όμως, ο παραγωγός Neil Kernon είχε προνοήσει να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία HDCD, που προσθέτει 4 bits πληροφορίας στα 16 του Redbook standard, επιτρέποντας στον ήχο ν' αποκτήσει headroom των 20-bit με ελαφρώς μεγαλύτερο δυναμικό εύρος.
Ρίχνω μια ματιά στα waveforms και παρατηρώ πως δεν υπάρχει ΙΧΝΟΣ υπερβολικής συμπίεσης ή clpping. Ο ήχος ποτέ δε χτυπάει την κορφή των 0db. Το κατά πόσο η HDCD κωδικοποίηση συμβάλλει σ' αυτό δεν το γνωρίζω, καθώς υποθέτω πως οποιοσδήποτε παραγωγός θα μπορούσε να παράγει κάτι εφάμιλλο με το στάνταρ 16-bit/44kHz πρότυπο, αλλά δεν παύει να με εκπλήσσει το πόσο ο Kernon, με τον εξοπλισμό που διέθετε το 1999, κατάφερε να παράγει κάτι τόσο συγκρατημένο, που επιτρέπει στα μουσικά όργανα και τη βροντερή φωνή του Warrel Dane ν' "αναπνεύσουν" στις κυματομορφές.
Αν ακούσεις σημερινές metal ή metalcore παραγωγές, σ' εντυπωσιάζει μεν η προσοχή που δίνεται σε κάθε λεπτομέρεια (από τον σχεδόν τριδιάστατο stereo διαχωρισμό των κυμβάλων μέχρι τα πολλαπλά tracking στις κιθάρες), αλλά ο loudness war μετατρέπει τις κυματομορφές σε "λουκάνικα". Πήχτρα, σας λέω. Άκουγα τον τελευταίο δίσκο των As I Lay Dying και, παρ' όλο που τα παλικάρια τα πήγαιναν καλά και η ηχογράφηση ήταν άριστη, η μείξη ήταν απίστευτα άσχημη, σα να προοριζόταν για τα χειρότερα ραδιόφωνα, τη χαμηλότερη ποιότητα βίντεο στο YouTube, τα πιο μικροσκοπικά ακουστικά του iPod.
Πλέον, την τεχνολογία HDCD τη χρησιμοποιούν ελάχιστοι, κυρίως σνομπ audiophiles που φρίττουν ακόμη και με το Redbook, όπως ο Neil Young. Τελευταία φορά που την είδα σε κυκλοφορία metal δίσκου από major δισκογραφική ήταν στο Catch Thirty-Three των Meshuggah. Αν και δεν τη θεωρώ δα και τόσο απαραίτητη, πιστεύω πως θα έπρεπε οι σύγχρονοι metal παραγωγοί να πάρουν μια ιδέα από το Dreaming Neon Black για να θυμηθούν πως μπορούμε ακόμη να δημιουργήσουμε metal που να είναι μεν αρκετά δυνατό ώστε να μην ακούγεται παλιομοδίτικο, αλλά και αρκετά προσεγμένο ώστε να μην μας κουράζει με υπερβολικά στριμωγμένες κυματομορφές.
Ακούτε, Metallica;
Πέρα από την ίδια τη μουσική, που παραμένει αξεπέραστη, αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η παραγωγή του. Βεβαίως, μιας και μιλάμε για δίσκο του 1999, τα επίπεδα παραγωγής του ακούγονται ξεπερασμένα πλέον. Κι όμως, ο παραγωγός Neil Kernon είχε προνοήσει να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία HDCD, που προσθέτει 4 bits πληροφορίας στα 16 του Redbook standard, επιτρέποντας στον ήχο ν' αποκτήσει headroom των 20-bit με ελαφρώς μεγαλύτερο δυναμικό εύρος.
Ρίχνω μια ματιά στα waveforms και παρατηρώ πως δεν υπάρχει ΙΧΝΟΣ υπερβολικής συμπίεσης ή clpping. Ο ήχος ποτέ δε χτυπάει την κορφή των 0db. Το κατά πόσο η HDCD κωδικοποίηση συμβάλλει σ' αυτό δεν το γνωρίζω, καθώς υποθέτω πως οποιοσδήποτε παραγωγός θα μπορούσε να παράγει κάτι εφάμιλλο με το στάνταρ 16-bit/44kHz πρότυπο, αλλά δεν παύει να με εκπλήσσει το πόσο ο Kernon, με τον εξοπλισμό που διέθετε το 1999, κατάφερε να παράγει κάτι τόσο συγκρατημένο, που επιτρέπει στα μουσικά όργανα και τη βροντερή φωνή του Warrel Dane ν' "αναπνεύσουν" στις κυματομορφές.
Αν ακούσεις σημερινές metal ή metalcore παραγωγές, σ' εντυπωσιάζει μεν η προσοχή που δίνεται σε κάθε λεπτομέρεια (από τον σχεδόν τριδιάστατο stereo διαχωρισμό των κυμβάλων μέχρι τα πολλαπλά tracking στις κιθάρες), αλλά ο loudness war μετατρέπει τις κυματομορφές σε "λουκάνικα". Πήχτρα, σας λέω. Άκουγα τον τελευταίο δίσκο των As I Lay Dying και, παρ' όλο που τα παλικάρια τα πήγαιναν καλά και η ηχογράφηση ήταν άριστη, η μείξη ήταν απίστευτα άσχημη, σα να προοριζόταν για τα χειρότερα ραδιόφωνα, τη χαμηλότερη ποιότητα βίντεο στο YouTube, τα πιο μικροσκοπικά ακουστικά του iPod.
Πλέον, την τεχνολογία HDCD τη χρησιμοποιούν ελάχιστοι, κυρίως σνομπ audiophiles που φρίττουν ακόμη και με το Redbook, όπως ο Neil Young. Τελευταία φορά που την είδα σε κυκλοφορία metal δίσκου από major δισκογραφική ήταν στο Catch Thirty-Three των Meshuggah. Αν και δεν τη θεωρώ δα και τόσο απαραίτητη, πιστεύω πως θα έπρεπε οι σύγχρονοι metal παραγωγοί να πάρουν μια ιδέα από το Dreaming Neon Black για να θυμηθούν πως μπορούμε ακόμη να δημιουργήσουμε metal που να είναι μεν αρκετά δυνατό ώστε να μην ακούγεται παλιομοδίτικο, αλλά και αρκετά προσεγμένο ώστε να μην μας κουράζει με υπερβολικά στριμωγμένες κυματομορφές.
Ακούτε, Metallica;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)