Έι, παιδιά, σας παρουσιάζω το www.Moviebuster.gr, όπου δημοσιεύουμε νέα, ειδήσεις και αφιερώματα σχετικά με τον κινηματογράφο. Αν θέλετε να συμμετάσχετε στη συντακτική μας ομάδα, στείλτε μας ένα μήνυμα στη στήλη "Επικοινωνία". Ευχαριστούμε!
Τρίτη 14 Μαΐου 2013
Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013
Dreaming Tech Talk - περί heavy metal παραγωγών
Ακούω το Dreaming Neon Black των Nevermore.
Πέρα από την ίδια τη μουσική, που παραμένει αξεπέραστη, αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η παραγωγή του. Βεβαίως, μιας και μιλάμε για δίσκο του 1999, τα επίπεδα παραγωγής του ακούγονται ξεπερασμένα πλέον. Κι όμως, ο παραγωγός Neil Kernon είχε προνοήσει να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία HDCD, που προσθέτει 4 bits πληροφορίας στα 16 του Redbook standard, επιτρέποντας στον ήχο ν' αποκτήσει headroom των 20-bit με ελαφρώς μεγαλύτερο δυναμικό εύρος.
Ρίχνω μια ματιά στα waveforms και παρατηρώ πως δεν υπάρχει ΙΧΝΟΣ υπερβολικής συμπίεσης ή clpping. Ο ήχος ποτέ δε χτυπάει την κορφή των 0db. Το κατά πόσο η HDCD κωδικοποίηση συμβάλλει σ' αυτό δεν το γνωρίζω, καθώς υποθέτω πως οποιοσδήποτε παραγωγός θα μπορούσε να παράγει κάτι εφάμιλλο με το στάνταρ 16-bit/44kHz πρότυπο, αλλά δεν παύει να με εκπλήσσει το πόσο ο Kernon, με τον εξοπλισμό που διέθετε το 1999, κατάφερε να παράγει κάτι τόσο συγκρατημένο, που επιτρέπει στα μουσικά όργανα και τη βροντερή φωνή του Warrel Dane ν' "αναπνεύσουν" στις κυματομορφές.
Αν ακούσεις σημερινές metal ή metalcore παραγωγές, σ' εντυπωσιάζει μεν η προσοχή που δίνεται σε κάθε λεπτομέρεια (από τον σχεδόν τριδιάστατο stereo διαχωρισμό των κυμβάλων μέχρι τα πολλαπλά tracking στις κιθάρες), αλλά ο loudness war μετατρέπει τις κυματομορφές σε "λουκάνικα". Πήχτρα, σας λέω. Άκουγα τον τελευταίο δίσκο των As I Lay Dying και, παρ' όλο που τα παλικάρια τα πήγαιναν καλά και η ηχογράφηση ήταν άριστη, η μείξη ήταν απίστευτα άσχημη, σα να προοριζόταν για τα χειρότερα ραδιόφωνα, τη χαμηλότερη ποιότητα βίντεο στο YouTube, τα πιο μικροσκοπικά ακουστικά του iPod.
Πλέον, την τεχνολογία HDCD τη χρησιμοποιούν ελάχιστοι, κυρίως σνομπ audiophiles που φρίττουν ακόμη και με το Redbook, όπως ο Neil Young. Τελευταία φορά που την είδα σε κυκλοφορία metal δίσκου από major δισκογραφική ήταν στο Catch Thirty-Three των Meshuggah. Αν και δεν τη θεωρώ δα και τόσο απαραίτητη, πιστεύω πως θα έπρεπε οι σύγχρονοι metal παραγωγοί να πάρουν μια ιδέα από το Dreaming Neon Black για να θυμηθούν πως μπορούμε ακόμη να δημιουργήσουμε metal που να είναι μεν αρκετά δυνατό ώστε να μην ακούγεται παλιομοδίτικο, αλλά και αρκετά προσεγμένο ώστε να μην μας κουράζει με υπερβολικά στριμωγμένες κυματομορφές.
Ακούτε, Metallica;
Πέρα από την ίδια τη μουσική, που παραμένει αξεπέραστη, αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η παραγωγή του. Βεβαίως, μιας και μιλάμε για δίσκο του 1999, τα επίπεδα παραγωγής του ακούγονται ξεπερασμένα πλέον. Κι όμως, ο παραγωγός Neil Kernon είχε προνοήσει να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία HDCD, που προσθέτει 4 bits πληροφορίας στα 16 του Redbook standard, επιτρέποντας στον ήχο ν' αποκτήσει headroom των 20-bit με ελαφρώς μεγαλύτερο δυναμικό εύρος.
Ρίχνω μια ματιά στα waveforms και παρατηρώ πως δεν υπάρχει ΙΧΝΟΣ υπερβολικής συμπίεσης ή clpping. Ο ήχος ποτέ δε χτυπάει την κορφή των 0db. Το κατά πόσο η HDCD κωδικοποίηση συμβάλλει σ' αυτό δεν το γνωρίζω, καθώς υποθέτω πως οποιοσδήποτε παραγωγός θα μπορούσε να παράγει κάτι εφάμιλλο με το στάνταρ 16-bit/44kHz πρότυπο, αλλά δεν παύει να με εκπλήσσει το πόσο ο Kernon, με τον εξοπλισμό που διέθετε το 1999, κατάφερε να παράγει κάτι τόσο συγκρατημένο, που επιτρέπει στα μουσικά όργανα και τη βροντερή φωνή του Warrel Dane ν' "αναπνεύσουν" στις κυματομορφές.
Αν ακούσεις σημερινές metal ή metalcore παραγωγές, σ' εντυπωσιάζει μεν η προσοχή που δίνεται σε κάθε λεπτομέρεια (από τον σχεδόν τριδιάστατο stereo διαχωρισμό των κυμβάλων μέχρι τα πολλαπλά tracking στις κιθάρες), αλλά ο loudness war μετατρέπει τις κυματομορφές σε "λουκάνικα". Πήχτρα, σας λέω. Άκουγα τον τελευταίο δίσκο των As I Lay Dying και, παρ' όλο που τα παλικάρια τα πήγαιναν καλά και η ηχογράφηση ήταν άριστη, η μείξη ήταν απίστευτα άσχημη, σα να προοριζόταν για τα χειρότερα ραδιόφωνα, τη χαμηλότερη ποιότητα βίντεο στο YouTube, τα πιο μικροσκοπικά ακουστικά του iPod.
Πλέον, την τεχνολογία HDCD τη χρησιμοποιούν ελάχιστοι, κυρίως σνομπ audiophiles που φρίττουν ακόμη και με το Redbook, όπως ο Neil Young. Τελευταία φορά που την είδα σε κυκλοφορία metal δίσκου από major δισκογραφική ήταν στο Catch Thirty-Three των Meshuggah. Αν και δεν τη θεωρώ δα και τόσο απαραίτητη, πιστεύω πως θα έπρεπε οι σύγχρονοι metal παραγωγοί να πάρουν μια ιδέα από το Dreaming Neon Black για να θυμηθούν πως μπορούμε ακόμη να δημιουργήσουμε metal που να είναι μεν αρκετά δυνατό ώστε να μην ακούγεται παλιομοδίτικο, αλλά και αρκετά προσεγμένο ώστε να μην μας κουράζει με υπερβολικά στριμωγμένες κυματομορφές.
Ακούτε, Metallica;
Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012
Το χαμόγελο και πώς να το αποκτήσετε
Στο ιδιοφυέστατο blog της, Hyperbole and a Half, η Allie Brosh, πλέον διάσημη από το meme "Do all the things!" περιγράφει ιστορίες από τη ζωή της. Η πιο πρόσφατη, ονόματι Adventures in Depression, περιγράφει μια περίοδο της ζωής της όπου ένιωθε άσχημα χωρίς κανένα λόγο. Δε θα σας πω τι έγινε στη συνέχεια, διαβάστε το. Θα εκπλαγείτε.
Σήμερα, λοιπόν, που λέτε, είχαν μαζευτεί πολλά στο κεφάλι μου από τις προηγούμενες μέρες. Εξεταστική, μικρές παρεξηγήσεις, χρονικές πιέσεις, απότομες αλλαγές καιρού, ανώμαλη διάθεση, δύο ποντίκια που μπήκαν σπίτι μου και μου έβγαλαν την ψυχή (το ένα αναγκάστηκα να του βγάλω εγώ την ψυχή, σνιφ. Ξέρω, είμαι καθίκι), όλα αυτά έγιναν ένα συννεφάκι που με ακολουθούσε όπου πήγαινα.
Σιγά-σιγά, όλα σκοτείνιαζαν. Το έχω ξαναπάθει πολλές φορές στο παρελθόν: όλα τα συστήματα του εγκεφάλου μου να σβήνουν και να πέφτω σε μία κατάσταση όπου το μυαλό μου ταράζεται, εμφανίζονται απαίσιες αναμνήσεις και πλασματικές στιγμές και καταλήγω να σβήνω όλα τα φώτα και να ξαπλώνω στο κρεβάτι. Ευτυχώς, πλέον δε μου συμβαίνει τόσο συχνά όσο παλιότερα, αλλά και πάλι, είναι δύσκολο να συνέλθω. Είναι ανθρώπινο, το ξέρω, συμβαίνει σε όλους. Γι' αυτό και δημοσίευσα την ιστορία της Allie πιο πάνω.
Στη σημερινή μου "πτώση", λοιπόν, είχα φτάσει στο σημείο να ταράζομαι ακόμη και με το μάθημα που δίνω αύριο στην εξεταστική. Γιατί μία από τις ασκήσεις, μια απ' αυτές που εξαιτίας τους κόβομαι στο μάθημα εδώ και τέσσερα χρόνια, δεν έβγαζε νόημα. Και περισσότερο με τάραζε το ότι παλιά ψιλοήξερα πώς να τη λύνω. Κι αυτό το "ψιλό" το ξεχνούσα συνεχώς.
Σήμερα το πρωί είδα ότι το ΑΤΜ σε μια τράπεζα ήταν υπό κατασκευή και είχαν βάλει μια πλαστική "γλώσσα" στην υποδοχή κάρτας ώστε να μην τη βάλεις και τη "φάει" το μηχάνημα. Έτσι, λοιπόν, το μυαλό μου είχε μια τέτοια "γλώσσα", η οποία δεν άφηνε την πιστωτική κάρτα του κόσμου γύρω μου (οικογένεια, φίλοι, μαθήματα κ.λπ.) να μπει στο σύστημά μου. Για λίγη ώρα δε μιλούσα σε κανέναν, είχα κλείσει όλα τα φώτα και βούλιαξα. Αλλά μετά άναψα το πορτατίφ, για να μην τα χάσω. Το έχω πάθει στο παρελθόν. Αυτή η πιστωτική κάρτα βοηθάει στις συναλλαγές που απαιτεί ο κόσμος: αυτές της λογικής. Χωρίς αυτήν, βυθίζεσαι στην παράνοια. Όλοι σε ρωτάνε "γιατί είσαι έτσι" και σε υποχρεώνουν να χαμογελάς, ενώ εσύ δε μπορείς να τους εξηγήσεις τι τρέχει γιατί δε σου δίνουν καμία δικαιολογία.
Ενώ παιδευόμουν με τις σημειώσεις του μαθήματος, ξαφνικά, κάτι έγινε. Θυμήθηκα πώς λύνεται μία από τις ασκήσεις. Αυτό το τόσο δα συμβάν με γέμισε με ελπίδα. Η "γλώσσα" έφυγε και ένιωσα παράξενα ωραία. Είχα καιρό να "ανέβω" τόσο συναισθηματικά. Έτσι, έκανα ωραίες συζητήσεις με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο και με φίλους στο ίντερνετ.
Οπότε, τι θέλω να πω με όλ' αυτά; Πώς αποκτάς το χαμόγελο σε στιγμές απελπισίας; Ακούς τους άλλους που σε κράζουν και σου λένε να χαμογελάς πάντα; Ε, λοιπόν, αυτό δε λειτούργησε για μένα. Οπότε, αυτό που έκανα ήταν απλώς να αφήσω το όποιο σκοτάδι στο μυαλό μου να περάσει. Αν το αφήσεις, αν απομονωθείς, αν σκεφτείς μόνο μαύρα, αν ανησυχήσεις για τα πιο τρελά, αδύνατα και παρανοϊκά πράγματα, άσ'τα να σε τρελάνουν. Αργά ή γρήγορα, θα σου έρθει η ανάγκη να βάλεις τα πράγματα στη σειρά και να βρεις τη λογική σου. Θα νιώσεις πολύ ισχυρότερος όταν ξαναβγείς από την εσωτερική σου άβυσσο και επιπλεύσεις στην επιφάνεια. Θα ανασάνεις όπως ποτέ άλλοτε.
Γι' αυτό, όταν ακούς πολλά "μη χαλιέσαι" και "μην αγχώνεσαι", κράτα μικρό θυμό προς τα λάθη σου. Έτσι, θα μάθεις απ' αυτά.
Σήμερα, λοιπόν, που λέτε, είχαν μαζευτεί πολλά στο κεφάλι μου από τις προηγούμενες μέρες. Εξεταστική, μικρές παρεξηγήσεις, χρονικές πιέσεις, απότομες αλλαγές καιρού, ανώμαλη διάθεση, δύο ποντίκια που μπήκαν σπίτι μου και μου έβγαλαν την ψυχή (το ένα αναγκάστηκα να του βγάλω εγώ την ψυχή, σνιφ. Ξέρω, είμαι καθίκι), όλα αυτά έγιναν ένα συννεφάκι που με ακολουθούσε όπου πήγαινα.
Σιγά-σιγά, όλα σκοτείνιαζαν. Το έχω ξαναπάθει πολλές φορές στο παρελθόν: όλα τα συστήματα του εγκεφάλου μου να σβήνουν και να πέφτω σε μία κατάσταση όπου το μυαλό μου ταράζεται, εμφανίζονται απαίσιες αναμνήσεις και πλασματικές στιγμές και καταλήγω να σβήνω όλα τα φώτα και να ξαπλώνω στο κρεβάτι. Ευτυχώς, πλέον δε μου συμβαίνει τόσο συχνά όσο παλιότερα, αλλά και πάλι, είναι δύσκολο να συνέλθω. Είναι ανθρώπινο, το ξέρω, συμβαίνει σε όλους. Γι' αυτό και δημοσίευσα την ιστορία της Allie πιο πάνω.
Στη σημερινή μου "πτώση", λοιπόν, είχα φτάσει στο σημείο να ταράζομαι ακόμη και με το μάθημα που δίνω αύριο στην εξεταστική. Γιατί μία από τις ασκήσεις, μια απ' αυτές που εξαιτίας τους κόβομαι στο μάθημα εδώ και τέσσερα χρόνια, δεν έβγαζε νόημα. Και περισσότερο με τάραζε το ότι παλιά ψιλοήξερα πώς να τη λύνω. Κι αυτό το "ψιλό" το ξεχνούσα συνεχώς.
Σήμερα το πρωί είδα ότι το ΑΤΜ σε μια τράπεζα ήταν υπό κατασκευή και είχαν βάλει μια πλαστική "γλώσσα" στην υποδοχή κάρτας ώστε να μην τη βάλεις και τη "φάει" το μηχάνημα. Έτσι, λοιπόν, το μυαλό μου είχε μια τέτοια "γλώσσα", η οποία δεν άφηνε την πιστωτική κάρτα του κόσμου γύρω μου (οικογένεια, φίλοι, μαθήματα κ.λπ.) να μπει στο σύστημά μου. Για λίγη ώρα δε μιλούσα σε κανέναν, είχα κλείσει όλα τα φώτα και βούλιαξα. Αλλά μετά άναψα το πορτατίφ, για να μην τα χάσω. Το έχω πάθει στο παρελθόν. Αυτή η πιστωτική κάρτα βοηθάει στις συναλλαγές που απαιτεί ο κόσμος: αυτές της λογικής. Χωρίς αυτήν, βυθίζεσαι στην παράνοια. Όλοι σε ρωτάνε "γιατί είσαι έτσι" και σε υποχρεώνουν να χαμογελάς, ενώ εσύ δε μπορείς να τους εξηγήσεις τι τρέχει γιατί δε σου δίνουν καμία δικαιολογία.
Ενώ παιδευόμουν με τις σημειώσεις του μαθήματος, ξαφνικά, κάτι έγινε. Θυμήθηκα πώς λύνεται μία από τις ασκήσεις. Αυτό το τόσο δα συμβάν με γέμισε με ελπίδα. Η "γλώσσα" έφυγε και ένιωσα παράξενα ωραία. Είχα καιρό να "ανέβω" τόσο συναισθηματικά. Έτσι, έκανα ωραίες συζητήσεις με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο και με φίλους στο ίντερνετ.
Οπότε, τι θέλω να πω με όλ' αυτά; Πώς αποκτάς το χαμόγελο σε στιγμές απελπισίας; Ακούς τους άλλους που σε κράζουν και σου λένε να χαμογελάς πάντα; Ε, λοιπόν, αυτό δε λειτούργησε για μένα. Οπότε, αυτό που έκανα ήταν απλώς να αφήσω το όποιο σκοτάδι στο μυαλό μου να περάσει. Αν το αφήσεις, αν απομονωθείς, αν σκεφτείς μόνο μαύρα, αν ανησυχήσεις για τα πιο τρελά, αδύνατα και παρανοϊκά πράγματα, άσ'τα να σε τρελάνουν. Αργά ή γρήγορα, θα σου έρθει η ανάγκη να βάλεις τα πράγματα στη σειρά και να βρεις τη λογική σου. Θα νιώσεις πολύ ισχυρότερος όταν ξαναβγείς από την εσωτερική σου άβυσσο και επιπλεύσεις στην επιφάνεια. Θα ανασάνεις όπως ποτέ άλλοτε.
Γι' αυτό, όταν ακούς πολλά "μη χαλιέσαι" και "μην αγχώνεσαι", κράτα μικρό θυμό προς τα λάθη σου. Έτσι, θα μάθεις απ' αυτά.
Κυριακή 8 Απριλίου 2012
Βρώμικο αίμα
Το έχω ξαναπεί και, απ' ό,τι φαίνεται, θα συνεχίσω να το λέω για πολύ καιρό.
Είμαστε κολλημένοι. Ως λαός. Έχουμε μείνει στάσιμοι. Είμαστε τόσο πεισματάρηδες που αρνούμαστε να εξελιχθούμε.
Τα τραγικά γεγονότα θα σε χτυπάνε για πάντα, όσες φορές και να τα βιώσεις. Ακόμη κι αν λες ότι "έχεις συνηθίσει", πάλι νιώθεις ένα σφίξιμο στην καρδια όταν συμβεί κάτι που σε κάνει να χάνεις τις ελπίδες σου για τη ζωή.
"Slit your wrists", μου λέει ο Marilyn Manson καθώς γράφω αυτό το κείμενο και παράλληλα ψάχνω για άρθρα που μιλάνε για την αύξηση στα ποσοστά αυτοκτονίας στη χώρα μας. Η σύμπτωση μου προκαλεί ένα ρίγος στις 1:01 π.μ.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να βλέπουμε τον αυτοπροκαλούμενο θάνατο ως κάτι το αξιοπρεπές. Πιο αξιοπρεπές από τη ζωή στην Ελλάδα. Γιατί αυτή η χώρα μας ντρόπιασε; Γιατί προτιμάμε ν' αποδημήσουμε εις Κύριον από το να χαρούμε τις αρετές του τόπου μας; Γιατί δεν είμαστε υπερήφανοι για τη γεν...
Δε με παίρνει να γράψω "η γενέτειρα του πολιτισμού". Συνεχώς κράζουμε ότι εμείς δημιουργήσαμε τα γράμματα και τις τέχνες. Μήπως αυτός είναι ο λόγος που πλέον ντρεπόμαστε για τον εαυτό μας; Λέμε σε όλους τους άλλους λαούς ότι σε μας χρωστάνε τα πάντα, ότι εμείς είμαστε ο υπερ-λαός που όλοι θα έπρεπε να προσκυνάνε. Φταίνε μετά εκείνοι που δε θέλουν να μας βοηθήσουν, όταν βρισκόμαστε σε ένα τέλμα; Πώς περιμένεις να σε βοηθήσει κάποιος που φτύνεις διαρκώς στο πρόσωπο; Εάν η Ελλάδα ήταν παιδί στο σχολείο, θα ήταν εκείνο που συνεχώς βρίζει και χτυπάει τους συμμαθητές του και μετά κλαίει γιατί κανείς "δεν το παίζει". Με αυτή τη συμπεριφορά, μόνο ως "αξιοπρεπείς" δεν θα έπρεπε να χαρακτηρίζουμε τους εαυτούς μας.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται τη βοήθειά μας. Άνθρωποι από χώρες οι οποίες επίσης βρίσκονται σε ένα τέλμα. Και έρχονται εδώ για να βρουν μια καλύτερη ζωή, αυτήν που εμείς οι ίδιοι λαχταράμε όταν ξενιτευόμαστε. Κι όμως, τους φτύνουμε. Τους θεωρούμε άπλυτους. Η βρωμιά τους στιγματίζει την πεντακάθαρη, γαλανόλευκη σημαιάρα μας. Αυτό το τόσο αγνό έθνος, που δεν έφταιξε σε τίποτα και κανέναν, βλέπει τους απ' έξω και προσπαθεί να τους κρατήσει εκεί. Μην τυχόν και σπιλωθεί η παραμικρή λωρίδα. Εμείς είμαστε το φως, αυτοί το σκοτάδι, λέμε. Που είμαστε, λοιπόν, εμείς, οι προστάτες των γραμμάτων και της τέχνης; Πού είναι η κορώνα και το σκήπτρο μας; Γιατί δεν είμαστε στην κορφή, όπως μας αρμόζει; Η Ελλαδάρα, η υπερ-χώρα, στην οποία όλοι θα έπρεπε να...
Επαναλαμβάνομαι.
Μου είναι δύσκολο να δω τα πράγματα αντικειμενικά. Ο καθένας στηρίζει τις απόψεις του, τυλίγοντάς τες γύρω από ένα σωρό στοιχεία. Ο καθένας θέλει να είναι ο Σωστός και όλοι γύρω του να είναι μυρμήγκια που θα πατήσει με τις Σωστές του απόψεις. Είναι τρομαχτικό να περιβάλλεσαι από άτομα που θέλουν να σε πατήσουν. Όλοι υψώνουν τη φωνή τους, βάζουν φωτιά στα πληκτρολόγιά τους, γεμίζουν τους δρόμους, τις φυλλάδες, τα ερτζιανά, το χαζοκούτι, το εξυπνοδίκτυο, όλοι μ' ένα στόμα, μία φωνή, μα αμέτρητα πρόσωπα. Σου είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τα άτομα που θα μπορείς να εμπιστευθείς.
Babble, babble, bitch, bitch, rebel, rebel, party, party, sex, sex, sex and don't forget the violence. Blah, blah, blah, got your lovey-dovey, sad-and-lonely, stick your stupid slogan in. Everybody sing along.
Εξακολουθούμε να κρατιόμαστε από μάταιες φράσεις όπως "καλό", "σωστό", "καθαρό". Είμαστε παγιδευμένοι σε μία συμπεριφορά. Ακούω φωνές που λένε ότι οι επαναστάτες κάνουν "κακό", ότι οι μετανάστες είναι "βρώμικοι", ότι το μόνο που μας χρειάζεται είναι μία "χούντα". Είμαστε, λοιπόν, τόσο τέλειοι που οι άλλοι φταίνε για ό,τι μας συμβαίνει. Σύμφωνοι, λοιπόν. Θα μπορούσα να ουρλιάζω κι εγώ. Να κυκλώσω κάποια πρόσωπα που θεωρώ πως έχουν καταστροφική συμπεριφορά και να πω "να, αυτοί φταίνε που πάει πίσω η χώρα". Θα γίνω, όμως, με αυτή μου την πράξη, καλύτερος απ' αυτούς;
Εντάξει, λοιπόν, νεοέλληνα. Σύμφωνα με τα λεγόμενά σου, η Ελλάδα είναι το καλύτερο έθνος και όλοι οι υπόλοιποι είναι μολυσμένα υποκείμενα. Αλλά, την επόμενη φορά που θα βρεις κάποιον άνθρωπο που "καταπατά" τη χώρα σου για να βγάλει τα προς το ζην και τον πλακώσεις στο ξύλο, καλώντας και τους φίλους σου για να τον τσακίσετε παρέα και να του δώσετε μια κλωτσιά για να τον στείλετε από κει που ήρθε, σκέψου:
Είσαι σίγουρος ότι αυτός είναι ο μολυσμένος;
Είμαστε κολλημένοι. Ως λαός. Έχουμε μείνει στάσιμοι. Είμαστε τόσο πεισματάρηδες που αρνούμαστε να εξελιχθούμε.
Τα τραγικά γεγονότα θα σε χτυπάνε για πάντα, όσες φορές και να τα βιώσεις. Ακόμη κι αν λες ότι "έχεις συνηθίσει", πάλι νιώθεις ένα σφίξιμο στην καρδια όταν συμβεί κάτι που σε κάνει να χάνεις τις ελπίδες σου για τη ζωή.
"Slit your wrists", μου λέει ο Marilyn Manson καθώς γράφω αυτό το κείμενο και παράλληλα ψάχνω για άρθρα που μιλάνε για την αύξηση στα ποσοστά αυτοκτονίας στη χώρα μας. Η σύμπτωση μου προκαλεί ένα ρίγος στις 1:01 π.μ.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να βλέπουμε τον αυτοπροκαλούμενο θάνατο ως κάτι το αξιοπρεπές. Πιο αξιοπρεπές από τη ζωή στην Ελλάδα. Γιατί αυτή η χώρα μας ντρόπιασε; Γιατί προτιμάμε ν' αποδημήσουμε εις Κύριον από το να χαρούμε τις αρετές του τόπου μας; Γιατί δεν είμαστε υπερήφανοι για τη γεν...
Δε με παίρνει να γράψω "η γενέτειρα του πολιτισμού". Συνεχώς κράζουμε ότι εμείς δημιουργήσαμε τα γράμματα και τις τέχνες. Μήπως αυτός είναι ο λόγος που πλέον ντρεπόμαστε για τον εαυτό μας; Λέμε σε όλους τους άλλους λαούς ότι σε μας χρωστάνε τα πάντα, ότι εμείς είμαστε ο υπερ-λαός που όλοι θα έπρεπε να προσκυνάνε. Φταίνε μετά εκείνοι που δε θέλουν να μας βοηθήσουν, όταν βρισκόμαστε σε ένα τέλμα; Πώς περιμένεις να σε βοηθήσει κάποιος που φτύνεις διαρκώς στο πρόσωπο; Εάν η Ελλάδα ήταν παιδί στο σχολείο, θα ήταν εκείνο που συνεχώς βρίζει και χτυπάει τους συμμαθητές του και μετά κλαίει γιατί κανείς "δεν το παίζει". Με αυτή τη συμπεριφορά, μόνο ως "αξιοπρεπείς" δεν θα έπρεπε να χαρακτηρίζουμε τους εαυτούς μας.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται τη βοήθειά μας. Άνθρωποι από χώρες οι οποίες επίσης βρίσκονται σε ένα τέλμα. Και έρχονται εδώ για να βρουν μια καλύτερη ζωή, αυτήν που εμείς οι ίδιοι λαχταράμε όταν ξενιτευόμαστε. Κι όμως, τους φτύνουμε. Τους θεωρούμε άπλυτους. Η βρωμιά τους στιγματίζει την πεντακάθαρη, γαλανόλευκη σημαιάρα μας. Αυτό το τόσο αγνό έθνος, που δεν έφταιξε σε τίποτα και κανέναν, βλέπει τους απ' έξω και προσπαθεί να τους κρατήσει εκεί. Μην τυχόν και σπιλωθεί η παραμικρή λωρίδα. Εμείς είμαστε το φως, αυτοί το σκοτάδι, λέμε. Που είμαστε, λοιπόν, εμείς, οι προστάτες των γραμμάτων και της τέχνης; Πού είναι η κορώνα και το σκήπτρο μας; Γιατί δεν είμαστε στην κορφή, όπως μας αρμόζει; Η Ελλαδάρα, η υπερ-χώρα, στην οποία όλοι θα έπρεπε να...
Επαναλαμβάνομαι.
Μου είναι δύσκολο να δω τα πράγματα αντικειμενικά. Ο καθένας στηρίζει τις απόψεις του, τυλίγοντάς τες γύρω από ένα σωρό στοιχεία. Ο καθένας θέλει να είναι ο Σωστός και όλοι γύρω του να είναι μυρμήγκια που θα πατήσει με τις Σωστές του απόψεις. Είναι τρομαχτικό να περιβάλλεσαι από άτομα που θέλουν να σε πατήσουν. Όλοι υψώνουν τη φωνή τους, βάζουν φωτιά στα πληκτρολόγιά τους, γεμίζουν τους δρόμους, τις φυλλάδες, τα ερτζιανά, το χαζοκούτι, το εξυπνοδίκτυο, όλοι μ' ένα στόμα, μία φωνή, μα αμέτρητα πρόσωπα. Σου είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τα άτομα που θα μπορείς να εμπιστευθείς.
Babble, babble, bitch, bitch, rebel, rebel, party, party, sex, sex, sex and don't forget the violence. Blah, blah, blah, got your lovey-dovey, sad-and-lonely, stick your stupid slogan in. Everybody sing along.
Εξακολουθούμε να κρατιόμαστε από μάταιες φράσεις όπως "καλό", "σωστό", "καθαρό". Είμαστε παγιδευμένοι σε μία συμπεριφορά. Ακούω φωνές που λένε ότι οι επαναστάτες κάνουν "κακό", ότι οι μετανάστες είναι "βρώμικοι", ότι το μόνο που μας χρειάζεται είναι μία "χούντα". Είμαστε, λοιπόν, τόσο τέλειοι που οι άλλοι φταίνε για ό,τι μας συμβαίνει. Σύμφωνοι, λοιπόν. Θα μπορούσα να ουρλιάζω κι εγώ. Να κυκλώσω κάποια πρόσωπα που θεωρώ πως έχουν καταστροφική συμπεριφορά και να πω "να, αυτοί φταίνε που πάει πίσω η χώρα". Θα γίνω, όμως, με αυτή μου την πράξη, καλύτερος απ' αυτούς;
Εντάξει, λοιπόν, νεοέλληνα. Σύμφωνα με τα λεγόμενά σου, η Ελλάδα είναι το καλύτερο έθνος και όλοι οι υπόλοιποι είναι μολυσμένα υποκείμενα. Αλλά, την επόμενη φορά που θα βρεις κάποιον άνθρωπο που "καταπατά" τη χώρα σου για να βγάλει τα προς το ζην και τον πλακώσεις στο ξύλο, καλώντας και τους φίλους σου για να τον τσακίσετε παρέα και να του δώσετε μια κλωτσιά για να τον στείλετε από κει που ήρθε, σκέψου:
Είσαι σίγουρος ότι αυτός είναι ο μολυσμένος;
Σάββατο 31 Μαρτίου 2012
Αξιοσημείωτοι αποθανόντες του 2011
Είχα νιώσει ένα περίεργο συναίσθημα το 2011.
Όταν απεβίωσε ο Θανάσης Βέγγος, δεν ένιωσα κάποια συγκίνηση. Στα γηρατειά του ήταν ο άνθρωπος. Είχε αφήσει ένα αξιοπρεπές έργο πίσω του, είχε βγει στη σύνταξη και τη ζωή του την έζησε. Έβλεπα πολλούς να στενοχωριούνται για το θάνατό του, λες και ήταν συγγενής τους. Σίγουρα, αν έχεις αγαπήσει έναν καλλιτέχνη, νιώθεις άσχημα όταν αφήνει αυτό τον κόσμο. Κι εγώ έβλεπα ταινίες του Βέγγου όταν ήμουν μικρός και μου άρεζαν. Αλλά όταν πέθανε, απλώς το θεώρησα ως κάτι που, αργά ή γρήγορα, θα συνέβαινε, για τους λόγους που προανέφερα.
Ωστόσο, ένιωσα άσχημα όταν, την ίδια χρονιά, πέθανε ο Jack Kevorkian.
Αμερικανός παθολόγος αρμενικής καταγωγής, ο Kevorkian αγωνίστηκε για το δικαίωμα της ευθανασίας σε άτομα που πάσχουν από νόσους τελικού σταδίου. Οδήγησε πάνω από 130 ασθενείς στο θάνατο. "Το να πεθαίνεις δεν είναι έγκλημα", έλεγε. Παρ' όλα αυτά, φυλακίστηκε για οκτώ χρόνια γι' αυτή του την πράξη. Θεωρούνταν δολοφόνος και τον αποκαλούσαν "Δόκτωρ Θάνατος". Φυλακίστηκε επειδή πολέμησε για το δικαίωμα του να έχεις τη ζωή σου στα χέρια σου και ν' αποφασίζεις εσύ για το εάν θα πεθάνεις ή όχι.
Ο Kevorkian πέθανε αφήνοντας πίσω του ένα ανολοκλήρωτο έργο. Η ευθανασία εξακολουθεί ν' απαγορεύεται σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε μία έποχή όπου έχουμε εξελιχθεί σε ασύλληπτα επίπεδα στον τομέα της επιστήμης και ερχόμαστε όλο και πιο κοντά στο ν' ανακαλύψουμε τα μυστικά του κόσμου, εξακολουθούμε να βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε προκαταλήψεις που οι ίδιοι δημιουργήσαμε για να ελέγξουμε τους εαυτούς μας.
Στην αρχή, κάγχασα σε όσους έκλαψαν για το Βέγγο. Ένα από τα γνωρίσματα της προσωπικότητάς μου για τα οποία δεν είμαι ιδιαίτερα περήφανος είναι η επιδειξιομανία μου, που τροφοδοτείται από την επιθυμία μου να χλευάζω τους άλλους με το ν' αποδεικνύω την κατωτερότητά τους και τη διαρκή μου προσπάθεια να βρω τρόπους για να το πετύχω. Ευτυχώς, ποτέ δεν τα κατάφερα, οπότε οδηγούμουν σε ταπεινωτικές καταστάσεις, οι οποίες με βοήθησαν ν' αποκτήσω περισσότερο αυτοέλεγχο. Έτσι, κατόρθωσα να συγκρατηθώ και να δεχθώ τα συναισθήματα των άλλων, αντί να τους βγάλω γλώσσα επειδή ένιωσα περισσότερο άσχημα για έναν Αμερικανό γιατρό που οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουν ακουστά, παρά για έναν Έλληνα ηθοποιό που τον ξέρει σχεδόν όλη η Ελλάδα. Με άλλα λόγια, απέφυγα να γίνω hipster των συναισθημάτων ή της γνώσης. Αυτή η συμπεριφορά, το να σνομπάρεις τους άλλους επειδή δήθεν ξέρεις περισσότερα απ' αυτούς, σε καταστρέφει σιγά-σιγά, χωρίς να το καταλαβαίνεις.
Θα ήταν φρικτό να λέω πως ο Kevorkian ήταν πιο σημαντικός από τον Βέγγο. Ο Βέγγος ήταν καλλιτέχνης. Έδωσε στον κόσμο γέλιο. Έγινε διάσημος. Έκανε τους άλλους να τον αγαπήσουν. Και ο Kevorkian έκανε πολλά για τον άνθρωπο.
Όμως, μία σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο αυτών ανδρών ήταν ότι ο Βέγγος αγαπήθηκε από τον κόσμο, ενώ ο Kevorkian μισήθηκε.
Σίγουρα, καταλαβαίνω γιατί ο χαμός ενός μεγάλου καλλιτέχνη σε κάνει να λυπάσαι. Δεν είναι, όμως, εξίσου τραγικό, το να χάνεται ένας επιστήμονας που πολέμησε για τα δικαιώματα των άλλων και να μην είναι τόσο γνωστός και αγαπητός από όλους όσο ένας ερμηνευτής; Κλαίμε διαρκώς για τραγουδιστές και ηθοποιούς, άντε και πολιτικούς. Τους κάνουμε αφιερώματα, μνημόσυνα, εκπομπές, ένα σωρό πράγματα. Τους επιστήμονες τους αναφέρουμε μια-δυο φορές και τέλος. Όχι ότι τον Kevorkian τον έγραψε όλος ο κόσμος στα παλιά του τα παπούτσια. Έχει γυριστεί και ταινία για τη ζωή του, ονόματι You Don't Know Jack, με τον Al Pacino στο ρόλο του Kevorkian. Σκοπεύω να τη δω κάποια στιγμή. Ο ίδιος ο Kevorkian την είδε και τη λάτρεψε. Τι στο καλό, πρέπει να είναι καλή!
Ένα άλλο συμβάν του 2011 που θα ήθελα ν' αναλύσω είναι ο θάνατος του Steve Jobs. Διάβασα πολλές αντιδράσεις για το πόση σημασία δόθηκε στο θάνατό του. "Στ' αρχίδια μου που πέθανε ο Jobs," έλεγαν, "εδώ εκατομμύρια παιδιά στην Αφρική πεθαίνουν και κανείς δεν κλαίει." Εδώ θα κάνω τη μπηχτή μου και θα πω κι όμως, τ' αρχίδια σου νοιάζονται περισσότερο για το θάνατο του Jobs απ' όσο νομίζεις. Ξέρεις πόσο έχει ευδοκιμήσει η τσόντα χάρη στα iMac; Πέραν αυτού, όσο τρομερά και να είναι τα όσα συμβαίνουν στις τριτοκοσμικές χώρες, έχω παρατηρήσει πως τα χρησιμοποιούμε συχνά ως δικαιολογία για ν' αποστομώσουμε τους πάντες, σαν να είναι το ένα και μοναδικό πράγμα για το οποίο θα έπρεπε να στενοχωριόμαστε. "Ξέμεινα από λεφτά." "Σκάσε, ρε. Εδώ τα παιδιά στην Αιθιοπία πεινάνε." Ναι, αλλά μπορούμε να κάνουμε κάτι για την Αιθιοπία στην κατάσταση που βρισκόμαστε; Μπορούμε να υποστηρίξουμε οικονομικά τις τριτοκοσμικές χώρες από τη στιγμή που δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε τους εαυτούς μας;
Ο Steve Jobs έκανε κάποιες προσπάθειες για να το αλλάξει αυτό.
Ο Steve Wozniak, ένας από τους δημιουργούς των υπολογιστών Apple I και ΙΙ, ίδρυσε την Apple μαζί με τον Jobs και τον Ronald Wayne, αλλά ο Jobs έσωσε την Apple από την καταστροφή, μερικά χρόνια αφού την παράτησε. Και οι δύο Steve μετατράπηκαν σε είδωλα, αλλά ο Jobs απέκτησε τη μεγαλύτερη φήμη. Θεωρούνταν ένα άτομο που άλλαξε τον κόσμο προς το καλύτερο. Ακόμη κι αν θεωρείς πως έκανε ζημιά στον κόσμο, πως εγκλώβισε τα πιτσιρίκια στα iPod τους, πως έκανε την Apple μια εταιρεία του διαόλου που κατατρώει τα χρήματα των πάντων, πως εξαιτίας του τα iMac είναι για τα σκουπίδια, δεν παύεις να θεωρείς σημαντικό τον Jobs. Πιο σημαντικό από τα παιδιά στην Αιθιοπία; Όχι. Αλλά ούτε και λιγότερο.
Κάθε άνθρωπος σημαίνει διαφορετικά πράγματα για τον καθένα. Αλλά το να λες για το θάνατο οποιουδήποτε "στ' αρχίδια μου" δεν είναι απλώς αδιαφορία, είναι θράσος. Ναι, δεν συγκινήθηκα όταν πέθανε ο Βέγγος, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα "στ' αρχίδια μου". Εάν δε δώσουμε ίση αξία σε κάθε μορφή ζωής, από αυτή που μπορούμε να δώσουμε ως ανθρώπινα όντα, θα συνεχίσουμε να είμαστε εγκλωβισμένοι στα κουτιά στα οποία κλειστήκαμε. Για μένα, ο Βέγγος, ο Kevorkian, ο Jobs, είναι όλοι ένα και το αυτό. Είναι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλοι και τρανοί έγιναν από τον κόσμο κι εξελίχθηκαν σε είδωλα. Είναι τόσο άνθρωποι όσο τα παιδιά στην Αιθιοπία.
Το να δίνουμε την ίδια αξία σε όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, ηλικίας, σεξουαλικής ταυτότητας, είναι κάτι ουτοπικό για τους περισσότερους. "Γιατί να δώσω στον μαλάκα τον εκατομμυριούχο τον Jobs την ίδια αξία που θα έδινα στα άπορα παιδιά της Ρουάντα;" Εάν κρίνεις τους άλλους με βάση τα χρήματα που κατέχουν και θεωρείς τους εκατομμυριούχους καθίκια, δεν είσαι καλύτερος απ' αυτούς. Απλώς αποδεικνύεις ότι τα χρήματα έχουν περισσότερη σημασία από την ανθρώπινη φύση. Κι όσο συνεχίζουμε να γινόμαστε χρηματο-hipsters και βγάζουμε γλώσσες στους "λεφτάδες", ενώ από την άλλη λαχταράμε λιμουζίνες και βίλες, τόσο περισσότερο οδηγούμε τους εαυτούς μας στον αφανισμό. Και όλο το έργο του κάθε καλλιτέχνη, του κάθε ιατρού, του κάθε πρωτοπόρου εφευρέτη, θα καταλήξει στη λήθη.
Αυτό θέλουμε; Αν ναι, μπράβο μας. Καλά τα πάμε.
Όταν απεβίωσε ο Θανάσης Βέγγος, δεν ένιωσα κάποια συγκίνηση. Στα γηρατειά του ήταν ο άνθρωπος. Είχε αφήσει ένα αξιοπρεπές έργο πίσω του, είχε βγει στη σύνταξη και τη ζωή του την έζησε. Έβλεπα πολλούς να στενοχωριούνται για το θάνατό του, λες και ήταν συγγενής τους. Σίγουρα, αν έχεις αγαπήσει έναν καλλιτέχνη, νιώθεις άσχημα όταν αφήνει αυτό τον κόσμο. Κι εγώ έβλεπα ταινίες του Βέγγου όταν ήμουν μικρός και μου άρεζαν. Αλλά όταν πέθανε, απλώς το θεώρησα ως κάτι που, αργά ή γρήγορα, θα συνέβαινε, για τους λόγους που προανέφερα.
Ωστόσο, ένιωσα άσχημα όταν, την ίδια χρονιά, πέθανε ο Jack Kevorkian.
Αμερικανός παθολόγος αρμενικής καταγωγής, ο Kevorkian αγωνίστηκε για το δικαίωμα της ευθανασίας σε άτομα που πάσχουν από νόσους τελικού σταδίου. Οδήγησε πάνω από 130 ασθενείς στο θάνατο. "Το να πεθαίνεις δεν είναι έγκλημα", έλεγε. Παρ' όλα αυτά, φυλακίστηκε για οκτώ χρόνια γι' αυτή του την πράξη. Θεωρούνταν δολοφόνος και τον αποκαλούσαν "Δόκτωρ Θάνατος". Φυλακίστηκε επειδή πολέμησε για το δικαίωμα του να έχεις τη ζωή σου στα χέρια σου και ν' αποφασίζεις εσύ για το εάν θα πεθάνεις ή όχι.
Ο Kevorkian πέθανε αφήνοντας πίσω του ένα ανολοκλήρωτο έργο. Η ευθανασία εξακολουθεί ν' απαγορεύεται σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε μία έποχή όπου έχουμε εξελιχθεί σε ασύλληπτα επίπεδα στον τομέα της επιστήμης και ερχόμαστε όλο και πιο κοντά στο ν' ανακαλύψουμε τα μυστικά του κόσμου, εξακολουθούμε να βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε προκαταλήψεις που οι ίδιοι δημιουργήσαμε για να ελέγξουμε τους εαυτούς μας.
Στην αρχή, κάγχασα σε όσους έκλαψαν για το Βέγγο. Ένα από τα γνωρίσματα της προσωπικότητάς μου για τα οποία δεν είμαι ιδιαίτερα περήφανος είναι η επιδειξιομανία μου, που τροφοδοτείται από την επιθυμία μου να χλευάζω τους άλλους με το ν' αποδεικνύω την κατωτερότητά τους και τη διαρκή μου προσπάθεια να βρω τρόπους για να το πετύχω. Ευτυχώς, ποτέ δεν τα κατάφερα, οπότε οδηγούμουν σε ταπεινωτικές καταστάσεις, οι οποίες με βοήθησαν ν' αποκτήσω περισσότερο αυτοέλεγχο. Έτσι, κατόρθωσα να συγκρατηθώ και να δεχθώ τα συναισθήματα των άλλων, αντί να τους βγάλω γλώσσα επειδή ένιωσα περισσότερο άσχημα για έναν Αμερικανό γιατρό που οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουν ακουστά, παρά για έναν Έλληνα ηθοποιό που τον ξέρει σχεδόν όλη η Ελλάδα. Με άλλα λόγια, απέφυγα να γίνω hipster των συναισθημάτων ή της γνώσης. Αυτή η συμπεριφορά, το να σνομπάρεις τους άλλους επειδή δήθεν ξέρεις περισσότερα απ' αυτούς, σε καταστρέφει σιγά-σιγά, χωρίς να το καταλαβαίνεις.
Θα ήταν φρικτό να λέω πως ο Kevorkian ήταν πιο σημαντικός από τον Βέγγο. Ο Βέγγος ήταν καλλιτέχνης. Έδωσε στον κόσμο γέλιο. Έγινε διάσημος. Έκανε τους άλλους να τον αγαπήσουν. Και ο Kevorkian έκανε πολλά για τον άνθρωπο.
Όμως, μία σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο αυτών ανδρών ήταν ότι ο Βέγγος αγαπήθηκε από τον κόσμο, ενώ ο Kevorkian μισήθηκε.
Σίγουρα, καταλαβαίνω γιατί ο χαμός ενός μεγάλου καλλιτέχνη σε κάνει να λυπάσαι. Δεν είναι, όμως, εξίσου τραγικό, το να χάνεται ένας επιστήμονας που πολέμησε για τα δικαιώματα των άλλων και να μην είναι τόσο γνωστός και αγαπητός από όλους όσο ένας ερμηνευτής; Κλαίμε διαρκώς για τραγουδιστές και ηθοποιούς, άντε και πολιτικούς. Τους κάνουμε αφιερώματα, μνημόσυνα, εκπομπές, ένα σωρό πράγματα. Τους επιστήμονες τους αναφέρουμε μια-δυο φορές και τέλος. Όχι ότι τον Kevorkian τον έγραψε όλος ο κόσμος στα παλιά του τα παπούτσια. Έχει γυριστεί και ταινία για τη ζωή του, ονόματι You Don't Know Jack, με τον Al Pacino στο ρόλο του Kevorkian. Σκοπεύω να τη δω κάποια στιγμή. Ο ίδιος ο Kevorkian την είδε και τη λάτρεψε. Τι στο καλό, πρέπει να είναι καλή!
Ένα άλλο συμβάν του 2011 που θα ήθελα ν' αναλύσω είναι ο θάνατος του Steve Jobs. Διάβασα πολλές αντιδράσεις για το πόση σημασία δόθηκε στο θάνατό του. "Στ' αρχίδια μου που πέθανε ο Jobs," έλεγαν, "εδώ εκατομμύρια παιδιά στην Αφρική πεθαίνουν και κανείς δεν κλαίει." Εδώ θα κάνω τη μπηχτή μου και θα πω κι όμως, τ' αρχίδια σου νοιάζονται περισσότερο για το θάνατο του Jobs απ' όσο νομίζεις. Ξέρεις πόσο έχει ευδοκιμήσει η τσόντα χάρη στα iMac; Πέραν αυτού, όσο τρομερά και να είναι τα όσα συμβαίνουν στις τριτοκοσμικές χώρες, έχω παρατηρήσει πως τα χρησιμοποιούμε συχνά ως δικαιολογία για ν' αποστομώσουμε τους πάντες, σαν να είναι το ένα και μοναδικό πράγμα για το οποίο θα έπρεπε να στενοχωριόμαστε. "Ξέμεινα από λεφτά." "Σκάσε, ρε. Εδώ τα παιδιά στην Αιθιοπία πεινάνε." Ναι, αλλά μπορούμε να κάνουμε κάτι για την Αιθιοπία στην κατάσταση που βρισκόμαστε; Μπορούμε να υποστηρίξουμε οικονομικά τις τριτοκοσμικές χώρες από τη στιγμή που δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε τους εαυτούς μας;
Ο Steve Jobs έκανε κάποιες προσπάθειες για να το αλλάξει αυτό.
Ο Steve Wozniak, ένας από τους δημιουργούς των υπολογιστών Apple I και ΙΙ, ίδρυσε την Apple μαζί με τον Jobs και τον Ronald Wayne, αλλά ο Jobs έσωσε την Apple από την καταστροφή, μερικά χρόνια αφού την παράτησε. Και οι δύο Steve μετατράπηκαν σε είδωλα, αλλά ο Jobs απέκτησε τη μεγαλύτερη φήμη. Θεωρούνταν ένα άτομο που άλλαξε τον κόσμο προς το καλύτερο. Ακόμη κι αν θεωρείς πως έκανε ζημιά στον κόσμο, πως εγκλώβισε τα πιτσιρίκια στα iPod τους, πως έκανε την Apple μια εταιρεία του διαόλου που κατατρώει τα χρήματα των πάντων, πως εξαιτίας του τα iMac είναι για τα σκουπίδια, δεν παύεις να θεωρείς σημαντικό τον Jobs. Πιο σημαντικό από τα παιδιά στην Αιθιοπία; Όχι. Αλλά ούτε και λιγότερο.
Κάθε άνθρωπος σημαίνει διαφορετικά πράγματα για τον καθένα. Αλλά το να λες για το θάνατο οποιουδήποτε "στ' αρχίδια μου" δεν είναι απλώς αδιαφορία, είναι θράσος. Ναι, δεν συγκινήθηκα όταν πέθανε ο Βέγγος, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα "στ' αρχίδια μου". Εάν δε δώσουμε ίση αξία σε κάθε μορφή ζωής, από αυτή που μπορούμε να δώσουμε ως ανθρώπινα όντα, θα συνεχίσουμε να είμαστε εγκλωβισμένοι στα κουτιά στα οποία κλειστήκαμε. Για μένα, ο Βέγγος, ο Kevorkian, ο Jobs, είναι όλοι ένα και το αυτό. Είναι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλοι και τρανοί έγιναν από τον κόσμο κι εξελίχθηκαν σε είδωλα. Είναι τόσο άνθρωποι όσο τα παιδιά στην Αιθιοπία.
Το να δίνουμε την ίδια αξία σε όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, ηλικίας, σεξουαλικής ταυτότητας, είναι κάτι ουτοπικό για τους περισσότερους. "Γιατί να δώσω στον μαλάκα τον εκατομμυριούχο τον Jobs την ίδια αξία που θα έδινα στα άπορα παιδιά της Ρουάντα;" Εάν κρίνεις τους άλλους με βάση τα χρήματα που κατέχουν και θεωρείς τους εκατομμυριούχους καθίκια, δεν είσαι καλύτερος απ' αυτούς. Απλώς αποδεικνύεις ότι τα χρήματα έχουν περισσότερη σημασία από την ανθρώπινη φύση. Κι όσο συνεχίζουμε να γινόμαστε χρηματο-hipsters και βγάζουμε γλώσσες στους "λεφτάδες", ενώ από την άλλη λαχταράμε λιμουζίνες και βίλες, τόσο περισσότερο οδηγούμε τους εαυτούς μας στον αφανισμό. Και όλο το έργο του κάθε καλλιτέχνη, του κάθε ιατρού, του κάθε πρωτοπόρου εφευρέτη, θα καταλήξει στη λήθη.
Αυτό θέλουμε; Αν ναι, μπράβο μας. Καλά τα πάμε.
Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011
Η σημασία της δεξιότητας και η απόκτηση της επιδεξιότητας
Χωρίζω το χρόνο μου μεταξύ του κοινωνικού ανθρώπου και του μοναχικού, δημιουργικού ανθρώπου.
Μερικές φορές πιέζω τον εαυτό μου να κάνει κάτι τέλεια, αλλά πλέον ακόμη και αυτή μου τη συνήθεια την ελαττώνω. Φαίνεται πως πλέον αρκούμαι περισσότερο μ' αυτά για τα οποία είμαι ικανός πλέον. Και αυτό με χαροποιεί απίστευτα.
Μέχρι πριν από μερικές μέρες πίστευα πως ο καλλιτέχνης μέσα μου χάθηκε. Εκείνο το πνεύμα που του άρεζαν τα ταξίδια στο άγνωστο φάνταζε πια εξασθενημένο. Ίσως γιατί πλέον έμαθα περισσότερα πράγματα για τη ζωή που τώρα δεν είμαι διατεθειμένος να μάθω περισσότερα προς το παρόν. Αλλά, τελικά, βρήκα πως το πνεύμα υπάρχει ακόμη. Απλώς τώρα δεν βιάζεται να βγει. Περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να βγει μέσα από τα χέρια μου, είτε μέσω μουσικής, είτε μέσω ζωγραφικής, είτε μέσω κειμένων.
Εξελίσσομαι. Ίσως να είμαι ένα Pokémon, και τώρα γίνομαι μεγαλύτερος, σκληρότερος και πιο δυνατός.
Ίσως, τελικά, ο ταξιδιώτης-καλλιτέχνης μέσα μου απλώς να αναπαύεται για την ώρα. Δεν τον βασανίζει πια η ματαιοδοξία για να φτάσει στην ταράτσα του ουρανοξύστη. Του φτάνει που έχει φτάσει στον έβδομο όροφο. Το ξέρει πως υπάρχουν άλλοι εκατόν πενήντα έξι, αλλά το αυτί του δεν ιδρώνει. Θα φτάσει κάποια στιγμή. Ή μπορεί να μην χρειάζεται καν να φτάσει εκεί.
Δεν με απασχολεί πια η κορυφή που έχουν θέσει άλλοι στην Τέχνη. Να γίνω μεγάλος και ν' αποκτήσω πεντακόσια βραβεία και διακρίσεις. Ίσως τα καταφέρω. Κι αν αυτό γίνει, έχει καλώς. Αλλά πλέον με απασχολεί περισσότερο ο πυρήνας μου. Το να δημιουργώ ώστε να τον καλύπτω με κρούστες γνώσης και σοφίας, ώστε να απολαύσω περισσότερο τις στιγμές που θα έρθουν.
ΠΡΟΣΘΗΚΗ: Μόλις συνειδητοποίησα πως δεν έγραψα τίποτε γι' αυτά που αναφέρει ο τίτλος του κειμένου! Καλά να πάθω που πρώτα γράφω τίτλους και μετά κείμενα. Λοιπόν, ήθελα να πω πως οι περισσότεροι άνθρωποι δίνουν σημασία στην επιδεξιότητα (π.χ. "μπορεί να παίζει κιθάρα καλά") παρά στη δεξιότητα ("μπορεί να παίζει κιθάρα". Είναι, βεβαίως, αυτή η φύση της στοιχειώδους κριτικής ικανότητας. Αλλά η κριτική της επιδεξιότητας αποθαρρύνει πολλούς από το ν' αποκτήσουν τη δεξιότητα, ας πούμε "γιατί να μάθω να παίζω κιθάρα, αφού δεν πρόκειται ποτέ να γίνω ο καλύτερος κιθαρίστας του κόσμου". Έχει, όμως, πραγματικά, σημασία αυτό;
Εγώ θέλω να μάθω να παίζω κιθάρα, αλλά όχι για να γίνω ο καλύτερος του κόσμου, αλλά για τους δικούς μου, ξεχωριστούς λόγους. Την κιθάρα την αντιπαθούσα ανέκαθεν (κι ακόμη την αντιπαθώ), αλλά μπορώ να τη χρησιμοποιήσω ως ένα καλλιτεχνικό εργαλείο με το οποίο μπορώ να "ζωγραφίσω" τους ήχους που θέλω. Πιστεύω πως τη δεξιότητα την έχω αποκτήσει μετά από μερικούς μήνες "χαλαρής" εξάσκησης. Τώρα, με εντατική εξάσκηση, θα προχωρήσω στην επιδεξιότητα ώστε να γίνω καλύτερος, αλλά μόνο και μόνο για να μπορέσω να φτιάξω τους ήχους που έχω μέσα στο μυαλό μου.
Ο σκοπός θ' αγιάσει το μέσο. Και μόλις καταφέρω να δημιουργήσω τους ήχους που θέλω, τότε θα έχω ικανοποιήσει τον καλλιτέχνη (και όχι τον κριτικό) που ζει μέσα μου. Και μετά, άλλοι καλλιτέχνες και κριτικοί θα μπορούν να μοιραστούν τις απόψεις τους μαζί μου. Ίσως να είναι θετικές, ίσως όχι. Αλλά όλες θα είναι αποδεκτές. Και θα ήθελα να ενθαρρύνω και άλλα άτομα να εστιάσουν εκεί. Κάποτε στόχευα στο να κάνω καλή εντύπωση στους άλλους, κι αυτό παραλίγο να με καταστρέψει. Εάν κάποιος θέλει να γίνει καλλιτέχνης μόνο και μόνο για να ικανοποιεί τους άλλους, δεν θα είναι ποτέ ευτυχισμένος και θ' αυτοθυσιάζεται ώστε ν' αποκτήσει τις επιδεξιότητες που επιζητούν οι άλλοι, κι έτσι θα χάσει τον εαυτό του.
Μην βασίζεις την ευτυχία σου στην επιτυχία. Βρες την ευτυχία, κι αυτή θα είναι η μόνη πραγματική επιτυχία.
Μερικές φορές πιέζω τον εαυτό μου να κάνει κάτι τέλεια, αλλά πλέον ακόμη και αυτή μου τη συνήθεια την ελαττώνω. Φαίνεται πως πλέον αρκούμαι περισσότερο μ' αυτά για τα οποία είμαι ικανός πλέον. Και αυτό με χαροποιεί απίστευτα.
Μέχρι πριν από μερικές μέρες πίστευα πως ο καλλιτέχνης μέσα μου χάθηκε. Εκείνο το πνεύμα που του άρεζαν τα ταξίδια στο άγνωστο φάνταζε πια εξασθενημένο. Ίσως γιατί πλέον έμαθα περισσότερα πράγματα για τη ζωή που τώρα δεν είμαι διατεθειμένος να μάθω περισσότερα προς το παρόν. Αλλά, τελικά, βρήκα πως το πνεύμα υπάρχει ακόμη. Απλώς τώρα δεν βιάζεται να βγει. Περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να βγει μέσα από τα χέρια μου, είτε μέσω μουσικής, είτε μέσω ζωγραφικής, είτε μέσω κειμένων.
Εξελίσσομαι. Ίσως να είμαι ένα Pokémon, και τώρα γίνομαι μεγαλύτερος, σκληρότερος και πιο δυνατός.
Ίσως, τελικά, ο ταξιδιώτης-καλλιτέχνης μέσα μου απλώς να αναπαύεται για την ώρα. Δεν τον βασανίζει πια η ματαιοδοξία για να φτάσει στην ταράτσα του ουρανοξύστη. Του φτάνει που έχει φτάσει στον έβδομο όροφο. Το ξέρει πως υπάρχουν άλλοι εκατόν πενήντα έξι, αλλά το αυτί του δεν ιδρώνει. Θα φτάσει κάποια στιγμή. Ή μπορεί να μην χρειάζεται καν να φτάσει εκεί.
Δεν με απασχολεί πια η κορυφή που έχουν θέσει άλλοι στην Τέχνη. Να γίνω μεγάλος και ν' αποκτήσω πεντακόσια βραβεία και διακρίσεις. Ίσως τα καταφέρω. Κι αν αυτό γίνει, έχει καλώς. Αλλά πλέον με απασχολεί περισσότερο ο πυρήνας μου. Το να δημιουργώ ώστε να τον καλύπτω με κρούστες γνώσης και σοφίας, ώστε να απολαύσω περισσότερο τις στιγμές που θα έρθουν.
ΠΡΟΣΘΗΚΗ: Μόλις συνειδητοποίησα πως δεν έγραψα τίποτε γι' αυτά που αναφέρει ο τίτλος του κειμένου! Καλά να πάθω που πρώτα γράφω τίτλους και μετά κείμενα. Λοιπόν, ήθελα να πω πως οι περισσότεροι άνθρωποι δίνουν σημασία στην επιδεξιότητα (π.χ. "μπορεί να παίζει κιθάρα καλά") παρά στη δεξιότητα ("μπορεί να παίζει κιθάρα". Είναι, βεβαίως, αυτή η φύση της στοιχειώδους κριτικής ικανότητας. Αλλά η κριτική της επιδεξιότητας αποθαρρύνει πολλούς από το ν' αποκτήσουν τη δεξιότητα, ας πούμε "γιατί να μάθω να παίζω κιθάρα, αφού δεν πρόκειται ποτέ να γίνω ο καλύτερος κιθαρίστας του κόσμου". Έχει, όμως, πραγματικά, σημασία αυτό;
Εγώ θέλω να μάθω να παίζω κιθάρα, αλλά όχι για να γίνω ο καλύτερος του κόσμου, αλλά για τους δικούς μου, ξεχωριστούς λόγους. Την κιθάρα την αντιπαθούσα ανέκαθεν (κι ακόμη την αντιπαθώ), αλλά μπορώ να τη χρησιμοποιήσω ως ένα καλλιτεχνικό εργαλείο με το οποίο μπορώ να "ζωγραφίσω" τους ήχους που θέλω. Πιστεύω πως τη δεξιότητα την έχω αποκτήσει μετά από μερικούς μήνες "χαλαρής" εξάσκησης. Τώρα, με εντατική εξάσκηση, θα προχωρήσω στην επιδεξιότητα ώστε να γίνω καλύτερος, αλλά μόνο και μόνο για να μπορέσω να φτιάξω τους ήχους που έχω μέσα στο μυαλό μου.
Ο σκοπός θ' αγιάσει το μέσο. Και μόλις καταφέρω να δημιουργήσω τους ήχους που θέλω, τότε θα έχω ικανοποιήσει τον καλλιτέχνη (και όχι τον κριτικό) που ζει μέσα μου. Και μετά, άλλοι καλλιτέχνες και κριτικοί θα μπορούν να μοιραστούν τις απόψεις τους μαζί μου. Ίσως να είναι θετικές, ίσως όχι. Αλλά όλες θα είναι αποδεκτές. Και θα ήθελα να ενθαρρύνω και άλλα άτομα να εστιάσουν εκεί. Κάποτε στόχευα στο να κάνω καλή εντύπωση στους άλλους, κι αυτό παραλίγο να με καταστρέψει. Εάν κάποιος θέλει να γίνει καλλιτέχνης μόνο και μόνο για να ικανοποιεί τους άλλους, δεν θα είναι ποτέ ευτυχισμένος και θ' αυτοθυσιάζεται ώστε ν' αποκτήσει τις επιδεξιότητες που επιζητούν οι άλλοι, κι έτσι θα χάσει τον εαυτό του.
Μην βασίζεις την ευτυχία σου στην επιτυχία. Βρες την ευτυχία, κι αυτή θα είναι η μόνη πραγματική επιτυχία.
Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011
Μια νέα κατεύθυνση
Όσοι παρακολουθείτε καιρό αυτό το blog, πιθανότατα θα έχετε παρατηρήσει πως, εδώ και πολλούς μήνες, έχω γράψει πάρα πολλά κείμενα σχετικά με θέματα πολύ προσωπικά. Κείμενα γεμάτα φόβους, ανησυχίες, άγχος, πόνο, σκοτάδι, πληγές. Η αλήθεια είναι πως, για αρκετό καιρό, βρισκόμουν σε μία... πώς να το πω, μια φάση, μια περίοδο, ένα μέρος τέλος πάντων της ενήλικης ζωής στο οποίο βρισκόμουν σε αδιέξοδο. Δεν ήξερα πώς να συνεχίσω, αλλά και γιατί. Έβλεπα τον εαυτό μου να αλλάζει απότομα και να χάνω τον έλεγχό του. Μελαγχολούσα, στενοχωριόμουν, γκρίνιαζα, έκλαιγα. Έβλεπα άτομα να σταματάνε να μου μιλάνε, να με αποφεύγουν στο δρόμο, να έχουν μια λανθασμένη εντύπωση για μένα. Έντονες στιγμές.
Τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο, τίποτα από τα παραπάνω δεν με απασχολεί τόσο.
Νιώθω ισχυρότερος, πιο πρόθυμος από ποτέ να προχωρήσω. Νιώθω πως έχω περισσότερη εμπιστοσύνη σε εμένα.
Αυτά δεν τα γράφω για να υπερηφανευτώ, αλλά για να γράψω κάτι που να διαφέρει από τα προηγούμενα άρθρα μου. Γιατί κι εγώ ο ίδιος διαφέρω από τον blogger που αξιοποιούσε αυτό το blog για να εξετάσει τα βαθύτερα σκοτάδια του μυαλού του. Αυτοκαταστρεφόμουν ή ήθελα να καταστρέψω τους άλλους.
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε μια αυτοσυγκέντρωση που δεν έχω ξαναβιώσει. Νιώθω πως έχω τον έλεγχο, κι αυτό είναι κάτι που με ευχαριστεί περισσότερο από το να καταριέμαι τους πάντες. Εξακολουθώ να νιώθω απαίσια για όσα έκανα, αλλά πιστεύω πως κάποια στιγμή θα καταφέρω να επανορθώσω.
'Εχω βρει μια νέα κατεύθυνση στη ζωή. Μία κατεύθυνση που δεν είναι χαρούμενη, αλλά ούτε και λυπημένη. Για την ακρίβεια, δεν διαθέτει καθόλου συναισθήματα. Μόνο σκέψη. Αμέτρητη σκέψη, που με γεμίζει με ολοκλήρωση.
Έχω βρει την ευτυχία στη διαμόρφωση του εαυτού. Και δεν φοβάμαι να μοιραστώ τη διαμόρφωση με άλλα άτομα, εφόσον εκείνα είναι πρόθυμα. Και, ευτυχώς, έχω αρκετούς φίλους με τους οποίους ανταλλάσσουμε τη διαμόρφωση αυτή και καταφέρνουμε να γινόμαστε ισχυρότεροι σ' αυτούς τους ζοφερούς καιρούς.
Έχω βρει μια νέα λάμψη στη δημιουργία. Πλέον, αντί να κρέμομαι από τα χείλη των πάντων για να μαζέψω απ' αυτά θετικά σχόλια λες και είναι σβώλοι χρυσού, δημιουργώ πράγματα τα οποία με "γεμίζουν" σαν μπάρα σε πρόγραμμα για downloads. Τα torrents δημιουργούνται στο μυαλό μου και τα downloads στα χέρια μου.
Δεν ζηλεύω πια τόσο τους άλλους, νιώθω πιο κοντά σ' αυτούς.
Και πλέον δεν βλέπω αυτή τη νέα κατάσταση εαυτού ως μία αίσθηση που θα περάσει γρήγορα, για ν' αντικατασταθεί από κλάμα και στενοχώρια.
Και, τόσο αυτό το blog όσο και το αγγλόφωνό μου, http://s33-th1s.tumblr.com/, θα είναι πλέον περισσότερο ιστολόγια παρά μοιρολόγια. Πλέον δεν θα καταγράφω απλώς τις δυσάρεστες στιγμές. Θα καταγράφω την εξέλιξή μου ως άνθρωπος, τόσο ως δημιουργός όσο και ως προσωπικότητα.
Το ταξίδι δεν τελειώνει. Απλώς αλλάζει προορισμό.
Τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο, τίποτα από τα παραπάνω δεν με απασχολεί τόσο.
Νιώθω ισχυρότερος, πιο πρόθυμος από ποτέ να προχωρήσω. Νιώθω πως έχω περισσότερη εμπιστοσύνη σε εμένα.
Αυτά δεν τα γράφω για να υπερηφανευτώ, αλλά για να γράψω κάτι που να διαφέρει από τα προηγούμενα άρθρα μου. Γιατί κι εγώ ο ίδιος διαφέρω από τον blogger που αξιοποιούσε αυτό το blog για να εξετάσει τα βαθύτερα σκοτάδια του μυαλού του. Αυτοκαταστρεφόμουν ή ήθελα να καταστρέψω τους άλλους.
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε μια αυτοσυγκέντρωση που δεν έχω ξαναβιώσει. Νιώθω πως έχω τον έλεγχο, κι αυτό είναι κάτι που με ευχαριστεί περισσότερο από το να καταριέμαι τους πάντες. Εξακολουθώ να νιώθω απαίσια για όσα έκανα, αλλά πιστεύω πως κάποια στιγμή θα καταφέρω να επανορθώσω.
'Εχω βρει μια νέα κατεύθυνση στη ζωή. Μία κατεύθυνση που δεν είναι χαρούμενη, αλλά ούτε και λυπημένη. Για την ακρίβεια, δεν διαθέτει καθόλου συναισθήματα. Μόνο σκέψη. Αμέτρητη σκέψη, που με γεμίζει με ολοκλήρωση.
Έχω βρει την ευτυχία στη διαμόρφωση του εαυτού. Και δεν φοβάμαι να μοιραστώ τη διαμόρφωση με άλλα άτομα, εφόσον εκείνα είναι πρόθυμα. Και, ευτυχώς, έχω αρκετούς φίλους με τους οποίους ανταλλάσσουμε τη διαμόρφωση αυτή και καταφέρνουμε να γινόμαστε ισχυρότεροι σ' αυτούς τους ζοφερούς καιρούς.
Έχω βρει μια νέα λάμψη στη δημιουργία. Πλέον, αντί να κρέμομαι από τα χείλη των πάντων για να μαζέψω απ' αυτά θετικά σχόλια λες και είναι σβώλοι χρυσού, δημιουργώ πράγματα τα οποία με "γεμίζουν" σαν μπάρα σε πρόγραμμα για downloads. Τα torrents δημιουργούνται στο μυαλό μου και τα downloads στα χέρια μου.
Δεν ζηλεύω πια τόσο τους άλλους, νιώθω πιο κοντά σ' αυτούς.
Και πλέον δεν βλέπω αυτή τη νέα κατάσταση εαυτού ως μία αίσθηση που θα περάσει γρήγορα, για ν' αντικατασταθεί από κλάμα και στενοχώρια.
Και, τόσο αυτό το blog όσο και το αγγλόφωνό μου, http://s33-th1s.tumblr.com/, θα είναι πλέον περισσότερο ιστολόγια παρά μοιρολόγια. Πλέον δεν θα καταγράφω απλώς τις δυσάρεστες στιγμές. Θα καταγράφω την εξέλιξή μου ως άνθρωπος, τόσο ως δημιουργός όσο και ως προσωπικότητα.
Το ταξίδι δεν τελειώνει. Απλώς αλλάζει προορισμό.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)