Ισόγειο

Μετακόμισα πριν δυο βδομάδες και πλέον μένω σε πολυκατοικία. Αρκετά ήσυχο μέρος. Στο διπλανό διαμέρισμα έχουν μεν μωρό που κλαίει (και μάλιστα καθώς γράφω αυτές τις γραμμές), αλλά δεν με ενοχλεί. Μωρό είναι, το χρειάζεται το κλάμα! Εξάλλου η μουσική που βάζω είναι πολύ πιο δυνατή, αν και τώρα δε βάζω επειδή είναι οι ώρες κοινής ησυχίας.

Το διαμέρισμά μου είναι στο ισόγειο, με τα παράθυρα να "βλέπουν" προς τον δρόμο. Δεν έχω βάλει κουρτίνες ακόμη και έχω τη μπαλκονόπορτα του σαλονιού ανοιχτή, όπως και τα υπόλοιπα παράθυρα, να πάρει αέρα το σπίτι.

ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΖΕΤΕ, αγαπητοί περαστικοί.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΚΘΕΜΑ ΜΟΥΣΕΙΟΥ.

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΤΕ.

Πρέπει οπωσδήποτε να βάλω κουρτίνες. Νιώθω σα να είμαι στο Facebook κι όλοι να βλέπουν τι κάνω. Τα παράθυρά μου δεν είναι κάμερες κλειστού κυκλώματος, κυρίες και κύριοι, εσείς και η αδιακρισία σας. Nothing to see here, move along.

Αυτό είναι ένα από τα ελάχιστα μειονεκτήματα της νέας μου κατοικίας. Είναι υπέροχη. Ευρύχωρη, νεόκτιστη, περιέχει όσα χρειάζομαι. Δίνω 60 ευρώ λιγότερα για το ενοίκιο απ' ότι στο προηγούμενο, και οι λογαριασμοί είναι χαμηλοί γιατί είναι με κοινόχρηστα. Θέρμανση μια χαρά, καθάρισμα εύκολο, και έχω ήδη κλείσει συμβόλαιο για ένα χρόνο (μπορεί και να το αυξήσω, αν χρωστάω πολλά μαθήματα ή αν κάνω μεταπτυχιακό εδώ). Θα περάσω ωραία εδώ!