Ο Μεγάλος

Γεια σου, Μεγάλε.

Σου αρέσει να είσαι σε οποιονδήποτε.

Σου αρέσει να μας χρωματίζεις κάθε στιγμή όπου μπορείς να εμφανιστείς, καλύπτοντάς μας με τις αρετές σου.

Σου αρέσουν πολλά.

Άρχισες να με συναντάς από τότε που άρχισα να μεγαλώνω, όπως κάνεις και στους περισσότερους.


Μου έσωσες τη ζωή πολλές φορές.

Παραλίγο να μου τη στοιχίσεις πολλές φορές.

Είμαι ακόμη ζωντανός, αλλά νιώθω πως μου μειώνεις το χρόνο μου σ' αυτό τον κόσμο.

Δεν μου αρέσεις, Μεγάλε.

Λογικό, θα μου πεις. Αλλού σε χρησιμοποιούν ως όπλο. Ολόκληρες χώρες έχουν υποκύψει σε σένα, τι είμαι εγώ;

Δεν σε αντέχω, Μεγάλε.

Με κάνεις που μετανιώνω που αναπνέω.

Μου ασχημαίνεις τα όνειρα.

Με κρατάς μακριά από τα πραγματικά ωραία πράγματα στη ζωή. Εξαιτίας σου, δεν θέλω να νιώθω ωραία όταν μου έρθει η ευκαιρία - με κάποιες εξαιρέσεις, ευτυχώς. Πλέον, αρχίζω να σε κατευνάζω. Είναι δύσκολο, αλλά... σιγά-σιγά, σε μικραίνω.

Αλλά η παρουσία σου με ενοχλεί ολοένα και περισσότερο.

Ίσως γιατί πλέον δεν σε δέχομαι ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι μου, ούτε περνάς απαρατήρητος επειδή έχεις ριζώσει μέσα μου.

Σε σιχαίνομαι, Φόβε. Δεν σε αντέχω. Εξαιτίας σου, είμαι κλεισμένος στο σπίτι, ολομόναχος, προσπαθώντας να πραγματοποιήσω όλα όσα ελπίζω πως θα με κάνουν ευτυχισμένο. Αλλά δεν θα με νικήσεις. Δεν θα με νικήσεις, πανάθεμά σε.