Βρώμικο αίμα

Το έχω ξαναπεί και, απ' ό,τι φαίνεται, θα συνεχίσω να το λέω για πολύ καιρό.

Είμαστε κολλημένοι. Ως λαός. Έχουμε μείνει στάσιμοι. Είμαστε τόσο πεισματάρηδες που αρνούμαστε να εξελιχθούμε.

Τα τραγικά γεγονότα θα σε χτυπάνε για πάντα, όσες φορές και να τα βιώσεις. Ακόμη κι αν λες ότι "έχεις συνηθίσει", πάλι νιώθεις ένα σφίξιμο στην καρδια όταν συμβεί κάτι που σε κάνει να χάνεις τις ελπίδες σου για τη ζωή.

"Slit your wrists", μου λέει ο Marilyn Manson καθώς γράφω αυτό το κείμενο και παράλληλα ψάχνω για άρθρα που μιλάνε για την αύξηση στα ποσοστά αυτοκτονίας στη χώρα μας. Η σύμπτωση μου προκαλεί ένα ρίγος στις 1:01 π.μ.

Έχουμε φτάσει στο σημείο να βλέπουμε τον αυτοπροκαλούμενο θάνατο ως κάτι το αξιοπρεπές. Πιο αξιοπρεπές από τη ζωή στην Ελλάδα. Γιατί αυτή η χώρα μας ντρόπιασε; Γιατί προτιμάμε ν' αποδημήσουμε εις Κύριον από το να χαρούμε τις αρετές του τόπου μας; Γιατί δεν είμαστε υπερήφανοι για τη γεν...

Δε με παίρνει να γράψω "η γενέτειρα του πολιτισμού". Συνεχώς κράζουμε ότι εμείς δημιουργήσαμε τα γράμματα και τις τέχνες. Μήπως αυτός είναι ο λόγος που πλέον ντρεπόμαστε για τον εαυτό μας; Λέμε σε όλους τους άλλους λαούς ότι σε μας χρωστάνε τα πάντα, ότι εμείς είμαστε ο υπερ-λαός που όλοι θα έπρεπε να προσκυνάνε. Φταίνε μετά εκείνοι που δε θέλουν να μας βοηθήσουν, όταν βρισκόμαστε σε ένα τέλμα; Πώς περιμένεις να σε βοηθήσει κάποιος που φτύνεις διαρκώς στο πρόσωπο; Εάν η Ελλάδα ήταν παιδί στο σχολείο, θα ήταν εκείνο που συνεχώς βρίζει και χτυπάει τους συμμαθητές του και μετά κλαίει γιατί κανείς "δεν το παίζει". Με αυτή τη συμπεριφορά, μόνο ως "αξιοπρεπείς" δεν θα έπρεπε να χαρακτηρίζουμε τους εαυτούς μας.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται τη βοήθειά μας. Άνθρωποι από χώρες οι οποίες επίσης βρίσκονται σε ένα τέλμα. Και έρχονται εδώ για να βρουν μια καλύτερη ζωή, αυτήν που εμείς οι ίδιοι λαχταράμε όταν ξενιτευόμαστε. Κι όμως, τους φτύνουμε. Τους θεωρούμε άπλυτους. Η βρωμιά τους στιγματίζει την πεντακάθαρη, γαλανόλευκη σημαιάρα μας. Αυτό το τόσο αγνό έθνος, που δεν έφταιξε σε τίποτα και κανέναν, βλέπει τους απ' έξω και προσπαθεί να τους κρατήσει εκεί. Μην τυχόν και σπιλωθεί η παραμικρή λωρίδα. Εμείς είμαστε το φως, αυτοί το σκοτάδι, λέμε. Που είμαστε, λοιπόν, εμείς, οι προστάτες των γραμμάτων και της τέχνης; Πού είναι η κορώνα και το σκήπτρο μας; Γιατί δεν είμαστε στην κορφή, όπως μας αρμόζει; Η Ελλαδάρα, η υπερ-χώρα, στην οποία όλοι θα έπρεπε να...

Επαναλαμβάνομαι.

Μου είναι δύσκολο να δω τα πράγματα αντικειμενικά. Ο καθένας στηρίζει τις απόψεις του, τυλίγοντάς τες γύρω από ένα σωρό στοιχεία. Ο καθένας θέλει να είναι ο Σωστός και όλοι γύρω του να είναι μυρμήγκια που θα πατήσει με τις Σωστές του απόψεις. Είναι τρομαχτικό να περιβάλλεσαι από άτομα που θέλουν να σε πατήσουν. Όλοι υψώνουν τη φωνή τους, βάζουν φωτιά στα πληκτρολόγιά τους, γεμίζουν τους δρόμους, τις φυλλάδες, τα ερτζιανά, το χαζοκούτι, το εξυπνοδίκτυο, όλοι μ' ένα στόμα, μία φωνή, μα αμέτρητα πρόσωπα. Σου είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τα άτομα που θα μπορείς να εμπιστευθείς.

Babble, babble, bitch, bitch, rebel, rebel, party, party, sex, sex, sex and don't forget the violence. Blah, blah, blah, got your lovey-dovey, sad-and-lonely, stick your stupid slogan in. Everybody sing along.

Εξακολουθούμε να κρατιόμαστε από μάταιες φράσεις όπως "καλό", "σωστό", "καθαρό". Είμαστε παγιδευμένοι σε μία συμπεριφορά. Ακούω φωνές που λένε ότι οι επαναστάτες κάνουν "κακό", ότι οι μετανάστες είναι "βρώμικοι", ότι το μόνο που μας χρειάζεται είναι μία "χούντα". Είμαστε, λοιπόν, τόσο τέλειοι που οι άλλοι φταίνε για ό,τι μας συμβαίνει. Σύμφωνοι, λοιπόν. Θα μπορούσα να ουρλιάζω κι εγώ. Να κυκλώσω κάποια πρόσωπα που θεωρώ πως έχουν καταστροφική συμπεριφορά και να πω "να, αυτοί φταίνε που πάει πίσω η χώρα". Θα γίνω, όμως, με αυτή μου την πράξη, καλύτερος απ' αυτούς;

Εντάξει, λοιπόν, νεοέλληνα. Σύμφωνα με τα λεγόμενά σου, η Ελλάδα είναι το καλύτερο έθνος και όλοι οι υπόλοιποι είναι μολυσμένα υποκείμενα. Αλλά, την επόμενη φορά που θα βρεις κάποιον άνθρωπο που "καταπατά" τη χώρα σου για να βγάλει τα προς το ζην και τον πλακώσεις στο ξύλο, καλώντας και τους φίλους σου για να τον τσακίσετε παρέα και να του δώσετε μια κλωτσιά για να τον στείλετε από κει που ήρθε, σκέψου:

Είσαι σίγουρος ότι αυτός είναι ο μολυσμένος;