Πιάνω το Σημειωματάριο των Windows (στέρεψα από μελάνι) και πληκτρολογώ:
Τι θέλω;
Κοιτώ τη φρασούλα αυτή για λίγο και κλείνω τα μάτια μου. Συλλογίζομαι.
Τι θέλω, αλήθεια;
Κάποιοι θα πουν ότι "δε φταις εσύ, φταίει η κοινωνία που μεγάλωσες". Που έχει περάσει στα μυαλά μας την ιδέα του υπερκαταναλωνισμού και της αδηφαγίας. Άλλοι θα προτείνουν μια ριζική αλλαγή στον τρόπο ζωής μου, που, όπως υποστηρίζουν, έπρεπε να είχα ήδη κάνει. Άλλοι, πάλι (ξέρετε ποιοι είστε...), απλώς θα πουν ότι θέλω ένα γερό χέρι ξύλο.
Αποφεύγω τους καβγάδες μια ζωή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κουβαλάω μέσα μου απωθημένα ολόκληρων χρόνων, καθώς και ένας διαρκής φόβος για... οτιδήποτε.
Η ζωή είναι τα πάντα γύρω μας. Τι έχει να πει άλλο ένα στόμα γι' αυτό;
Βλέπω μορφές να αναδύονται και να καταρρέουν. Προσπαθώ να τηρώ μια ουδέτερη στ...
...τι γράφω;
Τι θέλω από τη ζωή; Τι θέλω;
Τι τα θες... είμαι μικρός ακόμη, κι η ενηλικίωση είναι σκληρή για όλους μας. Σύντομα, δεν θα με νοιάζουν τέτοιες ανησυχίες. Θα παραμείνω εκεί που είμαι, στην αναμονή, όπου η ασφάλεια κάνει παρέα στη μοναξιά. Δεν έχω όρεξη για ρίσκα.
Αυτό θέλω; Να κλείσω την πόρτα στη ζωή και να παραμείνω κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους; Σε μερικά χρόνια, όλα αυτά θα φύγουν, μου λένε. Και τι θα απομείνει; Τι θα αντικαταστήσει όσα θα φύγουν;
Όταν αυτά τα ερωτηματικά δώσουν τη θέση τους σε ολοκληρωμένες αντιλήψεις, θα έχω γίνει ένα με τη μάζα που με περιμένει για το υπόλοιπο της ύπαρξής μου. Κι εσύ, ύστερα από χρόνια, θα διαβάζεις αυτά τα κείμενα και θα λες, "ε, ρε, τι μ... βάραγε τον κόσμο τότε". Όπως είπα και πριν, τι τα θες...
1 σχόλιο:
Σε μερικα χρονια δεν θα γινεις ενα με την μαζα. Σε μερικα χρονια θα γινεις ενα. Ενα σκετο. Δεν θα κανεις τιποτα συλλογικο. Αντε καμια πορεια για τα εργασιακα δικαιωματα. Εκτος εαν γινεις κεφαλαιουχος που θα καθεσαι σε μια αναπαυτικη καρεκλα και θα ευχεσαι να δειρουν τους διαμαρτυρωμενους που βλεπεις στην τεραστια οθονη σου.
Πλεον το ερωτημα αλλαζει. Δεν ειναι "Τι θέλεις;" αλλά "Τι τα θέλεις;" με εναν τονο γεμάτο απαισιοδοξια, μελαγχολια και αρνητικότητα για αυτα που μας επιφυλασει το μελλον. Η γενιά των 700 ευρω ξεπεραστηκε. Θα αρχισουμε να μιλαμε για γενιες των 450 κτλ κτλ.
Για την ωρα ας θελουμε ενα πτυχιο. Ας θελουμε να μας περισσεψει λιγη από την δημιουργικότητα μας για τα χρονια που μας ερχονται αφου τελειωσει το φοιτιτηλικι μας... Για μενα ειναι αρκετα.
Α.
Και μια καινουργια κυβερνηση δεν ειναι κακη αρχη! Να το σημειωσω στο μπλοκακι με αυτα που θέλω!
Χαιρετησματα και καλη συνεχεια.
Δημοσίευση σχολίου