Aherusia. Όποτε ξεστομίζω αυτό το όνομα, πονάω. Είναι εκείνος ο πόνος της χαμένης ευκαιρίας, εκείνο το "διάολε, έπρεπε να πάω να τους ακούσω". Την άνοιξη του 2009, ήμουν τόσο κοντά στο να πάω στο λόφο του Ξενία, να δω περί τίνος επρόκειτο, τελικά.
Φθινόπωρο 2008. Βρίσκομαι μαζί με συμφοιτητές στο "προβάδικο" της φοιτητικής εστίας στο λόφο. Η πόρτα ανοίγει και ένας ξανθός νεαρός με μακριά μαλλιά κοιτάζει με γρήγορες ματιές το χώρο. "Έχει ντραμς εδώ;" ρωτάει.
Λίγο αργότερα, όταν κατεβήκαμε από το προβάδικο για να φάμε, ακούστηκε ένας ήχος που κάποιος αδαής θα παρομοίαζε με ηλεκτρικό τρυπάνι. "Ώπα, παίζει blastbeats ο δικός σου! Μ' αρέσει", σκεφτόμουν καθώς έτρωγα κάτι που έμοιαζε με λαχανοσαλάτα.
Στους επόμενους μήνες, ανακαλύπτω περισσότερα γι' αυτό το φαινόμενο που ζούσε κάτω από το έδαφος του νησιού. Δεν είχα, ακούσει, όμως, ούτε μία νότα. Τι ήταν αυτό το "Αχερούσια";
"Αχερουσία", σπεύδουν να με διορθώσουν οι γνώστες. Οκέι. Και πάλι, τι δουλειά έχει αυτή η "εξάλφα" στο λογότυπό τους; Έχουμε εμείς black metal μπάντα και δεν το ήξερα;
Αργότερα ανακάλυψα ότι ήξερα περισσότερα απ' ότι νόμιζα - αλλά θα φτάσουμε κι εκεί.
Τον Αύγουστο του 2009, τσιμπάω ένα τεύχος του Metal Hammer και βλέπω πως οι Aherusia έκαναν support στους Septic Flesh τον Ιούνιο στο Κάστρο Χαλκίδας.
Χειμώνας 2010 και οι Aherusia εξαπολύουν τα νέα τους στο Facebook. Το πρώτο τους LP, λένε, είναι έτοιμο. Αμάαααν...
Κι επιστρέφουμε σ' εκείνη την άνοιξη. Όντας απογοητευμένος από το περιβάλλον γύρω μου, αποφάσισα να μην πάω στο λόφο του Ξενία την ημέρα που έπαιζαν οι Aherusia. Οι άσχημες εμπειρίες που βίωσα την περίοδο εκείνη με επηρέασαν. Έτσι, κατέληξα να βρίσκομαι στο σπίτι μόνος μου, τη στιγμή που η μπάντα έδωσε ένα τελευταίο αντίο στο νησί.
Αυτές οι αναμνήσεις πεταγόντουσαν σαν "τσιμπιές" όταν είδα τα links στο Facebook. Αποφασισμένος να "επανορθώσω", κάνω join στο group τους, προσθέτω τον προαναφερθέντα ξανθό νεαρό στους friends μου και βάζω ν' ακούσω το "And The Tides Shall Reveal The Traces".
Καθώς ξεκινά η εισαγωγή του "Birth of Immortals", μπαίνω στο MySpace της μπάντας. Το roster των ανθρώπων πίσω από τη δημιουργία του άλμπουμ με τρομάζει. Seth Siro Anton σε artwork και φωτογραφικό υλικό; Συμπαραγωγή από Christos Antoniou; Fotis Bernardo στο sound editing;! Mixing και mastering από Sakis Tolis;!;!
Διάολε, τι έχασα;
Και τότε με χτυπά η κλωτσιά στ' αχαμνά - την άξιζα, βλέπετε. Γνώριζα ήδη ένα πρώην μέλος του συγκροτήματος, και είχα πληροφορηθεί για την ύπαρξή του πολύ πριν καν ο ξανθός νεαρός κάνει την εμφάνισή του στο προβάδικο κοιτώντας έκπληκτος το drum kit.
Διάολε. Διάολε. Διάολε.
Ευτυχώς, χάρη στην ψηφιακή εποχή, κατάφερα ν' ακούσω το "And The Tides Shall Reveal The Traces" και σας πληροφορώ ότι θα το αγοράσω κι όλας. Γιατί; Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω...
To "Birth of Immortals" ξεκινά με ορχηστρικά synths και την απόσβεση ενός κυμβάλου να χορεύει στ' αυτιά σου, προτού ο αφηγητής σε βάλει στο κλίμα, δίνοντας χώρο στις κιθάρες και την κρητική λύρα. Τα τύμπανα και το μπάσο ξεκινούν και, έπειτα, οι κραυγές του Voreas Faethon. Η δομή του τραγουδιού σε κάνει να ξεχνάς ότι διαρκεί 7:45 λεπτά και ήδη βρίσκεσαι στο 3:26. Που και που ακούμε τον Faethon να γλιστρά στα καθαρά φωνητικά, προτού επιστρέψει σε brutal mode. Από τα πρώτα πέντε λεπτά γίνεται αμέσως αντιληπτή στον ακροατή η ιδιαίτερη μείξη της παραδοσιακής ελληνικής μουσικής και ευρωπαϊκής φολκλόρ με τις αρετές του φίνου black metal.
Η λύρα επανεμφανίζεται για όσους την έχασαν μετά τις riff-ο-θάλασσες του αρχικού κομματιού για την εισαγωγή του "Lux Occulta". Μια αναπάντεχη αλλαγή στο ρυθμό και οι βουτιές των κιθάρων σε οδηγούν στις άρτιες γραμμές των keyboards. O Faethon ξεσπά σε γρυλισμούς, προϊδεάζοντάς σε για ένα ταξίδι γεμάτο από φουρτούνες και οργισμένα μαστιγώματα από κατάμαυρους καπνούς.
Το ταξίδι συνεχίζει χωρίς οίκτο στα επόμενα κομμάτια, με τη μπάντα να ισοπεδώνει όποια εμπόδια στέκονται στο δρόμο της. Παρά τις σποραδικές "στάσεις", η ταχύτητα δεν μειώνεται στο ελάχιστο. Κι όταν τελικά φτάσει στον προορισμό της, το "Eros Aenaos" θα αμαυρώσει τις αντίθετες αντιλήψεις φτύνοντάς τες με μαύρο μελάνι.
Το τι συμβαίνει στο "To Our Ancestors" δεν θα το αποκαλύψω. Όταν τελείωσε, τα αυτιά μου πόνεσαν για δύο δευτερόλεπτα. Ο τρόπος με τον οποίο η μπάντα αποχώρησε, έχοντας σκλαβώσει τα τύμπανά μου με τον τόσο μεστό, τόσο οργανωμένο, μα και συνάμα πικρό ήχο τους, οδήγησε στο να συνηθίσω να βρίσκομαι υπό την πολιορκία τους. Μη φεύγετε, ρε παιδιά, γυρίστε πίσω!
Με άριστα το 10, του βάζω 8. Συνεχίστε έτσι, παιδιά. Μη γονατίσετε. Ξέρω ότι θα χτυπήσετε το δεκάρι σύντομα, αλλά μη βιαστείτε. Επιτρέψτε στον ήχο σας ν' αγκαλιάσει τα μεταφυσικά μας όνειρα, όπου θεοί και δαίμονες θα παλεύουν αιώνια, πέρα από τα σύμπαντα, το θάνατο, και το χρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου