Υποχώρηση τώρα!

Τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, οι γονείς μου βρίσκονται σε ένα ταξιδάκι στη Βουλγαρία, αφήνοντας εμένα και τον αδερφό μου στο σπίτι. Ακούω το έξοχο αυτό κομμάτι των 65daysofstatic και αναπολώ τις τελευταίες μέρες. Κάθε μία από αυτές, το μυαλό μου γεννούσε μια επαναστατική ιδέα, αλλά την επόμενη μέρα, μόλις ξυπνούσα, τη σκότωνε. Κάτι σαν το συκώτι του Προμηθέα που δημιουργόταν κάθε μέρα όταν του το έτρωγε ο αετός. "Μήπως να κάνω αυτό; Ναι, σίγουρα θα το κάνω... αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι... μπααα..."

Το μυαλό μου υποχωρεί πολλές φορές τελευταία όταν φαντάζεται τι επίδραση μπορεί να έχουν τα σχέδιά μου εάν τα πραγματοποιήσω. Φοβάμαι να κάνω κάτι γιατί θέλω να το κάνω όσο πιο τέλεια γίνεται, με όσο το δυνατόν λιγότερες αρνητικές επιπτώσεις.

Γιατί έχω σε τόσο υψηλή θέση προτεραιότητας στη ζωή την εύνοια;

Όπως έγραψα σε προηγούμενη δημοσίευση, τόσο καιρό ήμουν εθισμένος από την καλή κριτική. Θέλω, λοιπόν, να κάνω κάτι για να μου αρέσει ή για να αρέσω;

Τα τελευταία δύο-τρία χρόνια έκανα πραγματικά απαίσια πράγματα. Πλήγωσα άτομα που με αγαπούσαν, προσέβαλα άτομα που δεν μου έκαναν κάτι κακό, έδιωξα ένα σωρό ευκαιρίες που θα μπορούσαν να με κάνουν ευτυχισμένο. Αυτοτιμωρήθηκα. Έβαζα το μυαλό μου σε ένα μαρτύριο, στο οποίο έπαιζα σε ατελείωτο replay τις πιο απαίσιες στιγμές που πέρασα για να τα θυμάμαι και να πονάω. Έκλαιγα για ώρες. Χτυπιόμουν στο κρεβάτι. Και, το χειρότερο, μερικές φορές ανάγκαζα τον εαυτό μου να μην τρώει, ώστε να πονάει το στομάχι μου και να βρίσκομαι σε διαρκή αναστάτωση.

Αλλά δεν κατάλαβα εάν το έκανα επειδή μισούσα τον εαυτό μου ή τους άλλους. Πολλές φορές ίσχυαν και τα δύο.

Αυτό το Πάσχα ήρθα πιο κοντά στην οικογένειά μου, στην οποία επίσης φέρθηκα άσχημα κάποια στιγμή. Βελτίωσα τη σχέση μου με τους γονείς μου και επιδιόρθωσα τη σχέση μου με τη γιαγιά και τον παππού μου, κάτι που μας έκανε όλους ευτυχισμένους. Ωστόσο, εξακολουθώ να βρίσκω δύσκολο το να συγχωρέσω εμένα. Ο εαυτός μου ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός μου για χρόνια. Τον χρησιμοποιούσα λες και ήμουν προπονητής του μποξ και έσπρωχνα τον εαυτό μου σαν να ήταν ένας άπειρος μποξέρ (έστω κι αν σιχαίνομαι τη γνωστή φράση "δεν την παλεύεις"), με την ελπίδα ότι θα τον κάνω Rocky κι ότι θα πάρω όλα τα βραβεία. Κι όταν ο αθλητής μέσα μου αποτύχαινε, ο προπονητής τον βασάνιζε. Ή τον βασάνιζαν άλλοι.

Γιατί θέλω να κάνω τον εαυτό μου Rocky από τώρα; Άλλοι μου λένε, "μικρός είσαι ακόμα", αλλά αυτό με εκνευρίζει απίστευτα. Θέλω να αγγίξω τα αστέρια τώρα. Τι είναι αυτό που με κάνει να θέλω να φτάσω στην κορυφή;

Η έλλειψη αυτοεκτίμησης.

Το περασμένο φθινόπωρο έκανα ένα πείραμα με κάποια άτομα, ώστε να προσπαθήσω να τους εντυπωσιάσω δείχνοντάς τους πράγματα στα οποία ήμουν καλός. Τα κατάφερα, αλλά αργότερα συνειδητοποίησα το λάθος μου. Ήμουν τόσο μεγάλος εγωιστής, που στην ουσία εκμεταλλευόμουν αυτά τα άτομα για να τα κάνω να μου λένε καλά λόγια. Προσπαθούσα να αντλήσω από εκείνους την αυτοεκτίμηση που χρειαζόμουν.

Φυσικά, αυτοεκτίμηση σημαίνει "εκτίμηση του εαυτού", και το να προσπαθείς να την αποκτήσεις από άλλους θα ήταν το ίδιο μάταιο με το να πείσεις τον Κόμη Δράκουλα να γίνει vegetarian.

Εξακολουθώ να έχω έναν εγωίσταρο μέσα μου. Αυτός είναι ο προπονητής και ο αθλητής ταυτόχρονα. Χτυπάει και χτυπιέται.

Βρίσκομαι σε μια τέτοια εμμονή για τον εαυτό μου, επειδή είναι από τα λίγα πράγματα που μου απέμειναν. Γέμισα τον χώρο μου με ένα σωρό τεχνολογικά μπιχλιμπίδια, επειδή δεν έχουν στόματα και άρα δεν θα μπορούσαν να μου πουν κάτι για να με πληγώσει. Όλα αυτά τα άψυχα κουτιά με τα καλώδια και τα κουμπιά με σκλάβωσαν επειδή εγώ τους το επέτρεψα. Έμεινα μακριά από τους φίλους μου. Έμεινα μόνος μου επειδή οι κοινωνικές σχέσεις με τρόμαζαν πάντα. Πάντα. Πάντα φοβόμουν μη δημιουργήσω σε κάποιον λάθος εντύπωση, μην τον ξενερώσω, μη με βαρεθεί, μην έχω κάτι στα δόντια μου και τον κάνω να αηδιάσει, μη βρωμάει η ανάσα μου. Παλιά φοβόμουν ακόμη και μήπως κατακρίνουν το ντύσιμό μου.

Ο χρόνος που πέρασα με την οικογένειά μου αυτές τις βδομάδες με βοήθησε να σκεφτώ πιο καθαρά και να ανακαλύψω νέα στοιχεία του εαυτού μου. Τι θα κάνω, όμως, μόλις επιστρέψω στη σχολή; Με τι μούτρα θα εμφανιστώ στους συμφοιτητές μου - όσους, δηλαδή, απέμειναν από εκείνους που μου έδιναν σημασία (τους άλλους τους διαολόστειλα επειδή ήθελα να ξεσπάσω πάνω τους);

Χθες έστειλα σε ένα φίλο μου ένα σκίτσο που έκανα μια φορά για την πλάκα. Κανονικά δεν χρειαζόταν, μιας και ήταν κάτι το προσωπικό, αλλά μου έμεινε η συνήθεια να ζητάω άποψη από τους άλλους για ό,τι κάνω. Η απάντησή του ήταν, "να διορθώσεις λίγο τις αναλογίες". Είχε δίκιο μεν, μιας και το σκίτσο έδειχνε μια ηρωίδα με εντελώς στραβή ανατομία. Αλλά δεν με πολυένοιαζε όταν το σχεδίασα, γιατί ήθελα να αποτυπώσω πάνω στο σχέδιο το πώς ένιωθα εκείνη τη στιγμή, και όχι το να σχεδιάσω ένα ρεαλιστικό και ακριβές ανθρώπινο μοντέλο.

Τότε θυμήθηκα πως θέλω η Τέχνη μου να έχει δύο πτυχές: την πολύ προσωπική-εκφραστική, που δεν θα μοιράζομαι απαραίτητα με τους άλλους, και την εμπορική που θα χαρακτηρίζεται από τέτοιου είδους ακρίβεια, μέσα από σωστά ανθρώπινα μοντέλα, designs για αφίσες ή περιοδικά, web graphics και άλλα. Θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με την Τέχνη, κι όπως πολύ σωστά λέει το βρετανικό περιοδικό ImagineFX, "it doesn't matter how much you think outside the box if you can't paint inside the lines".

Πρέπει να βρω μία χρυσή τομή ανάμεσα στις δύο αυτές πτυχές, ώστε να μη χαλάσουν η μία την άλλη. Εάν θέλω να κάνω ένα σχέδιο στο sketchbook μου με θέμα, ας πούμε, κάτι που με πλήγωσε και καταλήξω να προσέχω να το κάνω "επαγγελματικό", θα πέσω ακριβώς στην ίδια παγίδα που έπεφτα τόσο καιρό όταν μοιραζόμουν υπερ-προσωπικά έργα τέχνης μου με άλλους για να μου πουν απόψεις, αλλά από την ανάποδη.

Μερικές ώρες αργότερα, παρακολούθησα το ντοκυμαντέρ Insurgentes (SPOILERS!) και παρατήρησα ότι έχω πολλά κοινά με το κεντρικό θέμα του φιλμ, τον Λονδρέζο μουσικό Steven Wilson. Κάποια στιγμή, αναρωτήθηκε κι εκείνος εάν δημιουργούσε τέχνη για να ικανοποιήσει τον εαυτό του ή τους άλλους. Τελικά, συμπέρανε πως υπάρχει διαφορά μεταξύ του καλλιτέχνη και του ψυχαγωγού· ο μεν είναι εγωιστής και χρησιμοποιεί την Τέχνη ως προέκταση του εαυτού του, ενώ ο δε το κάνει για να προσφέρει την Τέχνη στους άλλους. Πιστεύω πως ο Wilson είναι και τα δύο. Με τους Porcupine Tree γεμίζει τις αρένες και πουλάει χιλιάδες αντίτυπα, ενώ τα πιο προσωπικά του projects τα δίνει σε μικρές ποσότητες, κι είμαι σίγουρος ότι έχει πολύ υλικό που δεν θα μας δώσει ποτέ. Γιατί μερικά πράγματα καλύτερα να τα κρατάς για τον εαυτό σου. (END SPOILERS)

Τι θα κάνω, λοιπόν; Για την ώρα, ας κάνω λίγες διακοπές, μέχρι να επιστρέψω στη σχολή. Μου χρειάζεται!