Στο ιδιοφυέστατο blog της, Hyperbole and a Half, η Allie Brosh, πλέον διάσημη από το meme "Do all the things!" περιγράφει ιστορίες από τη ζωή της. Η πιο πρόσφατη, ονόματι Adventures in Depression, περιγράφει μια περίοδο της ζωής της όπου ένιωθε άσχημα χωρίς κανένα λόγο. Δε θα σας πω τι έγινε στη συνέχεια, διαβάστε το. Θα εκπλαγείτε.
Σήμερα, λοιπόν, που λέτε, είχαν μαζευτεί πολλά στο κεφάλι μου από τις προηγούμενες μέρες. Εξεταστική, μικρές παρεξηγήσεις, χρονικές πιέσεις, απότομες αλλαγές καιρού, ανώμαλη διάθεση, δύο ποντίκια που μπήκαν σπίτι μου και μου έβγαλαν την ψυχή (το ένα αναγκάστηκα να του βγάλω εγώ την ψυχή, σνιφ. Ξέρω, είμαι καθίκι), όλα αυτά έγιναν ένα συννεφάκι που με ακολουθούσε όπου πήγαινα.
Σιγά-σιγά, όλα σκοτείνιαζαν. Το έχω ξαναπάθει πολλές φορές στο παρελθόν: όλα τα συστήματα του εγκεφάλου μου να σβήνουν και να πέφτω σε μία κατάσταση όπου το μυαλό μου ταράζεται, εμφανίζονται απαίσιες αναμνήσεις και πλασματικές στιγμές και καταλήγω να σβήνω όλα τα φώτα και να ξαπλώνω στο κρεβάτι. Ευτυχώς, πλέον δε μου συμβαίνει τόσο συχνά όσο παλιότερα, αλλά και πάλι, είναι δύσκολο να συνέλθω. Είναι ανθρώπινο, το ξέρω, συμβαίνει σε όλους. Γι' αυτό και δημοσίευσα την ιστορία της Allie πιο πάνω.
Στη σημερινή μου "πτώση", λοιπόν, είχα φτάσει στο σημείο να ταράζομαι ακόμη και με το μάθημα που δίνω αύριο στην εξεταστική. Γιατί μία από τις ασκήσεις, μια απ' αυτές που εξαιτίας τους κόβομαι στο μάθημα εδώ και τέσσερα χρόνια, δεν έβγαζε νόημα. Και περισσότερο με τάραζε το ότι παλιά ψιλοήξερα πώς να τη λύνω. Κι αυτό το "ψιλό" το ξεχνούσα συνεχώς.
Σήμερα το πρωί είδα ότι το ΑΤΜ σε μια τράπεζα ήταν υπό κατασκευή και είχαν βάλει μια πλαστική "γλώσσα" στην υποδοχή κάρτας ώστε να μην τη βάλεις και τη "φάει" το μηχάνημα. Έτσι, λοιπόν, το μυαλό μου είχε μια τέτοια "γλώσσα", η οποία δεν άφηνε την πιστωτική κάρτα του κόσμου γύρω μου (οικογένεια, φίλοι, μαθήματα κ.λπ.) να μπει στο σύστημά μου. Για λίγη ώρα δε μιλούσα σε κανέναν, είχα κλείσει όλα τα φώτα και βούλιαξα. Αλλά μετά άναψα το πορτατίφ, για να μην τα χάσω. Το έχω πάθει στο παρελθόν. Αυτή η πιστωτική κάρτα βοηθάει στις συναλλαγές που απαιτεί ο κόσμος: αυτές της λογικής. Χωρίς αυτήν, βυθίζεσαι στην παράνοια. Όλοι σε ρωτάνε "γιατί είσαι έτσι" και σε υποχρεώνουν να χαμογελάς, ενώ εσύ δε μπορείς να τους εξηγήσεις τι τρέχει γιατί δε σου δίνουν καμία δικαιολογία.
Ενώ παιδευόμουν με τις σημειώσεις του μαθήματος, ξαφνικά, κάτι έγινε. Θυμήθηκα πώς λύνεται μία από τις ασκήσεις. Αυτό το τόσο δα συμβάν με γέμισε με ελπίδα. Η "γλώσσα" έφυγε και ένιωσα παράξενα ωραία. Είχα καιρό να "ανέβω" τόσο συναισθηματικά. Έτσι, έκανα ωραίες συζητήσεις με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο και με φίλους στο ίντερνετ.
Οπότε, τι θέλω να πω με όλ' αυτά; Πώς αποκτάς το χαμόγελο σε στιγμές απελπισίας; Ακούς τους άλλους που σε κράζουν και σου λένε να χαμογελάς πάντα; Ε, λοιπόν, αυτό δε λειτούργησε για μένα. Οπότε, αυτό που έκανα ήταν απλώς να αφήσω το όποιο σκοτάδι στο μυαλό μου να περάσει. Αν το αφήσεις, αν απομονωθείς, αν σκεφτείς μόνο μαύρα, αν ανησυχήσεις για τα πιο τρελά, αδύνατα και παρανοϊκά πράγματα, άσ'τα να σε τρελάνουν. Αργά ή γρήγορα, θα σου έρθει η ανάγκη να βάλεις τα πράγματα στη σειρά και να βρεις τη λογική σου. Θα νιώσεις πολύ ισχυρότερος όταν ξαναβγείς από την εσωτερική σου άβυσσο και επιπλεύσεις στην επιφάνεια. Θα ανασάνεις όπως ποτέ άλλοτε.
Γι' αυτό, όταν ακούς πολλά "μη χαλιέσαι" και "μην αγχώνεσαι", κράτα μικρό θυμό προς τα λάθη σου. Έτσι, θα μάθεις απ' αυτά.
Σήμερα, λοιπόν, που λέτε, είχαν μαζευτεί πολλά στο κεφάλι μου από τις προηγούμενες μέρες. Εξεταστική, μικρές παρεξηγήσεις, χρονικές πιέσεις, απότομες αλλαγές καιρού, ανώμαλη διάθεση, δύο ποντίκια που μπήκαν σπίτι μου και μου έβγαλαν την ψυχή (το ένα αναγκάστηκα να του βγάλω εγώ την ψυχή, σνιφ. Ξέρω, είμαι καθίκι), όλα αυτά έγιναν ένα συννεφάκι που με ακολουθούσε όπου πήγαινα.
Σιγά-σιγά, όλα σκοτείνιαζαν. Το έχω ξαναπάθει πολλές φορές στο παρελθόν: όλα τα συστήματα του εγκεφάλου μου να σβήνουν και να πέφτω σε μία κατάσταση όπου το μυαλό μου ταράζεται, εμφανίζονται απαίσιες αναμνήσεις και πλασματικές στιγμές και καταλήγω να σβήνω όλα τα φώτα και να ξαπλώνω στο κρεβάτι. Ευτυχώς, πλέον δε μου συμβαίνει τόσο συχνά όσο παλιότερα, αλλά και πάλι, είναι δύσκολο να συνέλθω. Είναι ανθρώπινο, το ξέρω, συμβαίνει σε όλους. Γι' αυτό και δημοσίευσα την ιστορία της Allie πιο πάνω.
Στη σημερινή μου "πτώση", λοιπόν, είχα φτάσει στο σημείο να ταράζομαι ακόμη και με το μάθημα που δίνω αύριο στην εξεταστική. Γιατί μία από τις ασκήσεις, μια απ' αυτές που εξαιτίας τους κόβομαι στο μάθημα εδώ και τέσσερα χρόνια, δεν έβγαζε νόημα. Και περισσότερο με τάραζε το ότι παλιά ψιλοήξερα πώς να τη λύνω. Κι αυτό το "ψιλό" το ξεχνούσα συνεχώς.
Σήμερα το πρωί είδα ότι το ΑΤΜ σε μια τράπεζα ήταν υπό κατασκευή και είχαν βάλει μια πλαστική "γλώσσα" στην υποδοχή κάρτας ώστε να μην τη βάλεις και τη "φάει" το μηχάνημα. Έτσι, λοιπόν, το μυαλό μου είχε μια τέτοια "γλώσσα", η οποία δεν άφηνε την πιστωτική κάρτα του κόσμου γύρω μου (οικογένεια, φίλοι, μαθήματα κ.λπ.) να μπει στο σύστημά μου. Για λίγη ώρα δε μιλούσα σε κανέναν, είχα κλείσει όλα τα φώτα και βούλιαξα. Αλλά μετά άναψα το πορτατίφ, για να μην τα χάσω. Το έχω πάθει στο παρελθόν. Αυτή η πιστωτική κάρτα βοηθάει στις συναλλαγές που απαιτεί ο κόσμος: αυτές της λογικής. Χωρίς αυτήν, βυθίζεσαι στην παράνοια. Όλοι σε ρωτάνε "γιατί είσαι έτσι" και σε υποχρεώνουν να χαμογελάς, ενώ εσύ δε μπορείς να τους εξηγήσεις τι τρέχει γιατί δε σου δίνουν καμία δικαιολογία.
Ενώ παιδευόμουν με τις σημειώσεις του μαθήματος, ξαφνικά, κάτι έγινε. Θυμήθηκα πώς λύνεται μία από τις ασκήσεις. Αυτό το τόσο δα συμβάν με γέμισε με ελπίδα. Η "γλώσσα" έφυγε και ένιωσα παράξενα ωραία. Είχα καιρό να "ανέβω" τόσο συναισθηματικά. Έτσι, έκανα ωραίες συζητήσεις με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο και με φίλους στο ίντερνετ.
Οπότε, τι θέλω να πω με όλ' αυτά; Πώς αποκτάς το χαμόγελο σε στιγμές απελπισίας; Ακούς τους άλλους που σε κράζουν και σου λένε να χαμογελάς πάντα; Ε, λοιπόν, αυτό δε λειτούργησε για μένα. Οπότε, αυτό που έκανα ήταν απλώς να αφήσω το όποιο σκοτάδι στο μυαλό μου να περάσει. Αν το αφήσεις, αν απομονωθείς, αν σκεφτείς μόνο μαύρα, αν ανησυχήσεις για τα πιο τρελά, αδύνατα και παρανοϊκά πράγματα, άσ'τα να σε τρελάνουν. Αργά ή γρήγορα, θα σου έρθει η ανάγκη να βάλεις τα πράγματα στη σειρά και να βρεις τη λογική σου. Θα νιώσεις πολύ ισχυρότερος όταν ξαναβγείς από την εσωτερική σου άβυσσο και επιπλεύσεις στην επιφάνεια. Θα ανασάνεις όπως ποτέ άλλοτε.
Γι' αυτό, όταν ακούς πολλά "μη χαλιέσαι" και "μην αγχώνεσαι", κράτα μικρό θυμό προς τα λάθη σου. Έτσι, θα μάθεις απ' αυτά.
1 σχόλιο:
σωστο αυτό που λες. θα προτεινω το μπλογκ σου σε μερικα ατομα γιατι λες αληθειες.
Δημοσίευση σχολίου