Μια φορά, που λέτε, πέτυχα στην TV τους τίτλους αρχής της σειράς "Λάκης ο Γλυκούλης" στο MEGA, τους οποίους, ως γνωστόν, συνοδεύει αυτό το house κομμάτι που πάει "oh, lucky lucky, oh, lucky lucky". Διαβάζοντας τους τίτλους έναν-έναν, έπεσα στο όνομα του κομματιού αυτού και, συνάμα, έπεσα από τα σύννεφα.
"Έεελα, ρε, δεν ήξερες πως λεγόταν το κομμάτι;" Όχι, δεν το ήξερα, καθώς τελευταία δεν ασχολούμαι καθόλου με την house μουσική - όχι ότι ασχολούμουν ιδιαίτερα παλιότερα. Και πάλι, όμως, δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτό που συνέβη όταν ο Χατζηγιάννης έβγαλε το "και αντίστροφα ο χρόνος μετράει... λα λα λα", ξανασυμβαίνει.
Ελάτε τώρα, ξέρετε για τι μιλάει το κομμάτι του Χατζηγιάννη, έτσι δεν είναι; Γι' αυτό το πράγμα για το οποίο δεν κάνει να μιλάμε στα παιδιά, γιατί είναι, λέει, ταμπού. Κι όμως, στους στίχους παρουσιάζεται με τη μορφή μεταφορικών εκφράσεων, κι έτσι υπάρχει πάντα η πιθανότητα να ακούσεις παιδάκια του Δημοτικού να τραγουδάνε "εκείνο το τραγούδι του Χατζηγιάννη που μου αρέσει" στις παιδικές χαρές, χωρίς να ξέρουν ότι στην πραγματικότητα μιλάνε για... ξέρετε.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι ο συνειρμός μου αυτός με οδήγησε στο να αναστενάξω με τις παλάμες στο πρόσωπο, μουρμουρίζοντας το γνωστό "που βαδίζουμε, ρε, που βαδίζουμε;". Μου είναι δύσκολο να χωνέψω το ότι η νέα γενιά χορεύει στους ρυθμούς ενός τραγουδιού που ονομάζεται "Θα σε πηδήξω σαν φορτηγό". Είναι δυνατόν; Φυσικά και είναι, μου λέει η συνείδησή μου. Αυτή η διαφήμιση μας αποδεικνύει ότι η άγνοια είναι, τελικά, κάτι παραπάνω από ευλογία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου