Το Alright, Still ήταν η πιο ένοχη απόλαυση για μένα το 2007. Άντε πες στους μεταλλάδες φίλους σου ότι σου αρέσει η Lily Allen! Κι όμως, τα εύστοχα (και ενίοτε αθυρόστομα) σχόλιά της, σε συνδυασμό με τους "πιασάρικους" ska ρυθμούς, με κόλλησαν με το που άκουσα το single της "Smile". Μου άρεσε, το καταραμένο. Δεν με νοιάζει που είναι κοριτσίστικο, το λάτρεψα.
Και δεν σας κρύβω ότι μου άρεσε και το νέο της άλμπουμ, με τίτλο It's Not Me, It's You. Η νεαρή Λονδρέζα, που από μορφή του MySpace έγινε σταρ, συνεχίζει να εξιστορεί τις περιπέτειές της μέσα στο βρωμερό, μουντό και (πάνω απ' όλα) βαρετό κόσμο που την περιβάλλει. Το άλμπουμ αυτό παρουσιάζει μια διαφορετική μουσική κατεύθυνση, αντικαθιστώντας τους funky ήχους του Alright, Still με electropop συνθέσεις. Δυστυχώς, παρ' όλο που τα νέα κομμάτια του δίσκου είναι αρκούντως πρωτότυπα, δεν έχουν την διάθεση και την ποικιλία του ντεμπούτου της Allen, ενώ θα ορκιζόμουν πως σε καναδυό τραγούδια άκουσα τον ίδιο σχεδόν ρυθμό.
Εντούτοις, όλα τα λεφτά πάνε στην ίδια την Allen. Οι στίχοι και οι ερμηνείες της σκίζουν. Με χαρακτηριστική άνεση, ξεστομίζει "fuck you very, very much" στο αξέχαστο κομμάτι "Fuck You", χωρίς να καταφεύγει σε κοριτσίστικα νιαουρίσματα. Με εξέπληξε η ωριμότητα της οπτικής της γωνίας, καθώς παρουσιάζει με τρόπο ιδιοφυή την ματαιοδοξία της γενιάς της. Αν σας ενδιαφέρει το "νέο αίμα" της pop και πιστεύετε πως η Madonna και η Britney έφαγαν τα ψωμιά τους, ακολουθήστε αυτό το ταλαντούχο κορίτσι στις προσπάθειές της να βρει έναν άντρα της προκοπής. Μέχρι αυτή να τα καταφέρει, εμείς θα χαχανίζουμε πονηρά καθώς αυτή θα φωνάζει στους πρώην της "how on earth could I be any more obvious?" και θα τους πετάει τα παπούτσια της στο κεφάλι.
Αν, τώρα, δεν έχετε όρεξη να ακούτε μια Εγγλέζα να απαριθμεί τους τύπους που χώρισε και προτιμάτε ένα soundtrack για την επόμενη φορά που θα θυσιάσετε μια κατσαρίδα στον Οξαποδώ, σας προτείνω το [ O T H E R ] του Lustmord. Ο φοβερός και τρομερός δημιουργός της dark ambient μουσικής μας στριφογυρίζει για 78 λεπτά στο ζοφερό... εμ... τίποτα, καθώς φαντάσματα πετούν γύρω από το κεφάλι μας και δαίμονες μας κρυφοκοιτούν από τα σύννεφα καπνού που περιβάλλουν το... όπου έιμαστε, τέλος πάντων. "Ωραία", θα μου πείτε, "και γιατί ν' ακούσω άλλο ένα άλμπουμ που ακούγεται σαν στοιχειωμένο κλιματιστικό"; Η απάντηση είναι μία: Adam Jones. Ο κιθαρίστας των Tool προσφέρει τα ατμοσφαιρικά του riffs στις θεοσκότεινες συνθέσεις του Lustmord, ενισχύοντας τον ανατριχιαστικό τόνο του [ O T H E R ].
Και περνάμε στην τρίτο μας θέμα, που δεν είναι άλλο από τους τύπους που τελευταία γυροφέρνουν στο δρόμο για να σου πουλήσουν την πραμάτεια τους. Τώρα δεν είναι μόνο ηλικιωμένες αλλοδαπές, πολύτεκνες μητέρες και άτομα με ειδικές ανάγκες, αλλά και φοιτητές. Δεν λέω, ρε παιδιά, καλό είναι να ασκείτε ένα επάγγελμα, αλλά όχι και να με σταματάτε στη μέση του δρόμου για να μου πουλήσετε ένα μπρελόκ. Έλεος. Δεν αφήνετε τον κόσμο να περάσει, αλλά περιμένετε να δεχτούν και όσα τους πουλάτε. Μάλλον τα αφεντικά σας δεν βγαίνουν και πολύ έξω.
Αυτά... το Σαββατοκύριακο θα ασχοληθώ με το πρώτο κομμάτι των See This, οπότε αρχίστε από τώρα να μαζεύετε ωτασπίδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου