Οι διακοπές μου τελειώνουν σε καναδυό μέρες. Είναι η πρώτη φορά που πραγματικά νιώθω την ανάγκη να μην τελειώσουν ποτέ. Δεν έχω καμία όρεξη να γυρίσω στις σπουδές μου. Δεν ξέρω γιατί αυτό δεν το ένιωθα στα προηγούμενα τρία έτη μου ως φοιτητής. Τώρα στο τέταρτο, νιώθω μια επιθυμία να εργαστώ αντί να σπουδάσω.
Σκέφτομαι ν' αρχίσω να δημοσιεύω αγγελίες για σχεδιασμό γραφικών στο Photoshop, ή κάτι παρόμοιο. Θα ήθελα να δουλέψω ως audiovisual artist.
Δεν νιώθω ότι έχω δεχθεί την επαγγελματική κατάρτιση που θα ήθελα από το Πανεπιστήμιο. Οι διαλέξεις είναι κουραστικές, η αδιαφορία των περισσότερων φοιτητών είναι απογοητευτική (αν και δικαιολογημένη), και το ότι το Πανεπιστήμιο δεν έχει τα απαραίτητα μέσα για να σε κάνει να νιώσεις έτοιμος να βρεις κάποια δουλειά κάπου... είναι ν' αναρωτιέσαι γιατί να πας σε μια σχολή που να σε αναγκάζει να κάνεις και μεταπτυχιακό.
Υπάρχουν μεγαλύτερες ευκαιρίες εκεί έξω. Και οι περισσότερες απαιτούν από σένα να φορέσεις τα χακί και να μάθεις να χρησιμοποιείς όπλα που δεν θα ξαναπιάσεις στη ζωή σου "εκτός αν γίνει καμιά επίθεση στην Ελλάδα". Εκτός κι αν είσαι γυναίκα, οπότε τα γλιτώνεις τα χακί. Δεν λέω ότι ο στρατός είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο, και δεν έχω πρόβλημα (σε αντίθεση με τους περισσότερους) να γίνω φαντάρος, κυρίως γιατί οι περισσότεροι που θα είναι φαντάροι μαζί μου θα είναι εκεί για τον ίδιο ακριβώς λόγο: γιατί αλλιώς δεν μπορούμε να βρούμε δουλειά εύκολα. Αλλά πάλι, τι σόι λογική είναι αυτή; Γιατί να πρέπει να μάθω να χειρίζομαι ένα ΑΚ-47 αν θέλω να έχω μαγαζί με γαλακτοκομικά;
Είναι φως φανάρι ότι όλ' αυτά με τις Πανελλήνιες, τις "βάσεις", τις σχολές που σε οδηγούν σε αδιέξοδο, τα μεταπτυχιακά, τα διδακτορικά, ο στρατός, είναι όλα μέσα του κράτους για να ελέγχονται οι θέσεις εργασίας. Κι επειδή δεν ξέρω πώς ακριβώς να το σχολιάσω αυτό χωρίς να γίνω υπερβολικά επιθετικός, αποφάσισα να σας παραθέσω ένα κείμενο. Τις προάλλες, μου έστειλαν σε e-mail ένα ανέκδοτο που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας:
________________________________________________________
Ένας νέος τελειώνει το Λύκειο και δεν έχει καθόλου όρεξη για Πανεπιστήμιο. Ο πατέρας του νέου, πλούσιος πολιτικός με μεγάλη δύναμη στην κυβέρνηση, απειλεί τον γιο του:
"Δεν θέλεις να σπουδάσεις, ρε τεμπελόσκυλο; Λοιπόν, εγώ δεν συντηρώ κοπρίτες, γι' αυτό και θα δουλέψεις, κατάλαβες;"
Έχοντας ισχυρή οικονομική και πολιτική θέση, ο πατέρας κινεί τα νήματα για να βρει μία θέση στον γιο του.
Παίρνει στο τηλέφωνο τον Παπακωνσταντίνου (Υπουργό Οικονομίας):
"Γιώργο, θυμάσαι τον γιο μου; Λοιπόν, τέλειωσε το Λύκειο και ο τεμπέλης δεν θέλει να σπουδάσει. Θα μπορούσες να του βρεις μια θέση να αρχίσει να δουλεύει, μήπως, εν τω μεταξύ, βρει το δρόμο του και αποφασίσει να σπουδάσει; Το θέμα είναι να βρεθεί κάτι που θα τον κάνει να δουλέψει σκληρά, να μήν κάθεται και τα ξύνει. Κατάλαβες;"
Μερικές μέρες αργότερα, ο Παπακωσταντίνου λέει:
"Ετοιμη η δουλειά για τον γιο σου. Δεξί χέρι του Προέδρου της Δημοκρατίας με αμοιβή 20.000 ευρώ το μήνα. Τέλεια, έτσι;"
"Τι λε, ρε Παπακωνσταντίνου, αυτό είναι υπερβολικό. Πρέπει να τον αρχίσουμε πιο χαμηλά. Με τέτοια τρελά λεφτά, αυτός ο τεμπέλης θα γίνει χειρότερος."
Περνάει λίγη ώρα. Τηλέφωνο ο Παπακωνσταντίνου:
"Φίλε, του βρήκα κάτι πιο σεμνό. Ιδιαίτερος Γραμματέας Υπουργού. Ο μισθός είναι πιο σεμνός, μόνο 10.000 ευρώ το μήνα."
"Όοοοοχι, ρε Παπακωνσταντίνου! Μόλις που έβγαλε το Λύκειο. Δεν θέλω η ζωή του να είναι τόσο εύκολη με την πρώτη ευκαιρία. Θέλω να αισθανθεί την ανάγκη να σπουδάσει, κατάλαβες;"
Την επόμενη μέρα:
"Φίλε, του βρήκα δουλειά ως Διευθυντής του Τμήματος Προμηθειών στο Υπουργείο Οικονομικών και ο μισθός θα είναι μόνο 6.000 το μήνα."
"Μα, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ρε Γιώργο, βρες μου κάτι πιο σεμνό, κάτι στα 600 με 700 ευρώ το μήνα."
"Μα, τι λες τώρα; Αυτό είναι αδύνατο."
"Γιατί;!"
"Γιατί αυτές οι θέσεις δίνονται μόνο με διαγωνισμό και χρειάζεται να έχει Βιογραφικό κάποιου επιπέδου, με τέλειες γνώσεις Αγγλικών, Πανεπιστημιακό δίπλωμα, τουλάχιστον ένα Masters ή PHD στο εξωτερικό, θέληση να δουλεύει υπερωρίες άνευ αποδοχών, και, φυσικά, προϋπηρεσία. Φίλε μου, αυτές οι θέσεις των 600 ευρώ δεν βρίσκονται εύκολα."
________________________________________________________
Τι να πει κανείς μετά απ' αυτό; Τι μας περιμένει;
Το θέμα δεν είναι να σηκώνουμε τα χέρια και ν' απελπιζόμαστε, γιατί βλέπω όλο και περισσότερους να το κάνουν. Είναι πραγματικά θλιβερό. ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΚΛΑΙΓΕΣΤΕ. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας, κάντε κάτι. Το "τι μας περιμένει" που έγραψα δεν είναι έκφραση απελπισίας, αλλά περιέργειας. Είμαι πολύ περίεργος να μάθω τις εκπλήξεις που μου επιφυλάσσει το μέλλον. Κι όποιος μου πει ότι θα υπάρξουν μόνο δυσάρεστες εκπλήξεις, μάλλον παίρνει τρία χαπάκια πεσσιμισμού την ημέρα πριν το φαγητό. Το ξέρω ότι η ζωή είναι σκατά. Αλλά αν αφήσεις τα σκατά να σε πνίξουν, βεβαίως και θα μείνεις άνεργος, άστεγος, ρεμάλι.
Κάντε κάτι. Βάλτε τα κεφάλια μέσα. Το πτυχίο είναι ένα κομμάτι χαρτί με μια τζίφρα, όπως το πιστοποιητικό γέννησης, η ταυτότητα, το απολυτήριο. Τους έχουμε δώσει τόση σημασία όση και τα άλλα κομμάτια χαρτιού. Ναι, εκείνα τα μικρά με τα ωραία χρώματα και τους αριθμούς. Είναι κομμένα δέντρα, κι εμείς σκοτωνόμαστε γύρω τους.
Δεν προσπαθώ να γίνω λαϊκιστής ή κάτι τέτοιο. Δεν μιλάω συνεχώς για "το δίκιο του λαού" και για το ότι "για όλα φταίει η κυβέρνηση". Αυτή είναι η ζωή που δημιουργήσαμε για μας τους ίδιους, και το να τα παρατάμε είναι σαν ν' απαρνούμαστε την ίδια μας τη φύση.
Έχεις μία ευκαιρία να παίξεις το ρόλο σου σ' αυτό το θεατρικό ρόλο που λέγεται ζωή. Ναι, δεν είναι το καλύτερο θεατρικό έργο που γράφτηκε ποτέ, αλλά κάποια σκατά πρέπει να τα τρώμε, όσο σκληρά κι αν είναι. Κι εξάλλου, θα έχουμε πάντα ο ένας τον άλλον! Ή μάλλον όχι, αυτό παραείναι λαϊκιστικό. Όλοι ξέρουμε ότι όσο φουσκώνει αυτό το ψέμα με την οικονομική κρίση, τόσο οι γύρω μας θα μυρίζονται το πορτοφόλι μας και θα μετατρέπονται σε όρνια που θα θέλουν να μας φάνε ζωντανούς. Οπότε, ας γίνουμε όσο πιο άνοστοι γίνεται, να μην τρωγόμαστε με τίποτα!
Μήπως αυτοαναιρέθηκα μόλις τώρα; Διάολε, οι αναλύσεις μου είναι για τον πούτσο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου