κ α λ ω σ η λ θ α τ ε

η προσωπική χωματερή σκέψεων ενός Έλληνα με αεικίνητα μάτια

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

Αγαπημένος κινηματογράφος και μουσική του 2010, Μέρη Δ' και Ε'

...ή αλλιώς, "πώς να επανορθώσετε για ένα κατεστραμμένο πρόγραμμα".

Χαίρετε, αγαπητοί αναγνώστες, και καλή χρονιά.

Όπως υποσχέθηκα τη Δευτέρα, σκόπευα να γράψω τα μέρη Δ' και Ε' του πενθήμερου αφιερώματός μου στις 30 και 31 Δεκεμβρίου, αντίστοιχα, αλλά ένας πυρετός (ΜΙΣΩ το κρύο της Δράμας!), μερικές μικρές υποχρεώσεις και μια γενική αίσθηση έλλειψης ενέργειας, που με οδήγησε στο να κοιμάμαι ολόκληρα δωδεκάωρα (δεν αστειεύομαι), οδήγησαν στο να ξεφύγω από το πρόγραμμά μου. Γενικώς, αυτή η ζαλάδα της εβδομάδας φαίνεται κι από το γεγονός ότι με τις εικόνες των προηγούμενων posts τα έκανα μαντάρα. Θα τις διορθώσω, το υπόσχομαι!

Οπότε, τώρα που μπήκε η νέα χρονιά, θα σας κάνω ένα δωράκι: τα δύο εναπομείναντα μέρη, μαζί! Έτσι, έχετε ένα post 2-σε-1! Ελπίζω αυτό να ικανοποιήσει την εξάρτησή σας από τα posts μου, σε περίπτωση που πάθατε σύνδρομο στέρησης.

Αρχίζουμε λοιπόν με τις υπόλοιπες αγαπημένες μου ταινίες της, περασμένης πλέον, χρονιάς!

ΤΟΡ 5 Αγαπημένες Ταινίες

Νο. 2: INCEPTION του Christopher Nolan

Την αγάπησα αυτή την ταινία. Απίστευτα. Πλήρωσα ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ για να τη δω στο σινεμά. Λατρεύω κάθε της δευτερόλεπτο. Και δεν είμαι καν fanboy του Nolan...

...παρ' όλο που έχω δει όλες τις ταινίες του (εκτός από το Following). Το "Memento" ήταν εξαιρετικό και το "Batman Begins" με συγκίνησε, όμως δεν μπορώ να πω τα ίδια καλά λόγια για τις άλλες του ταινίες. Το Insomnia, αν και πολύ ενδιαφέρον, δεν μου προκάλεσε το σασπένς που θα ήθελα. Το The Prestige, μολονότι άρτιο στους περισσότερους τομείς (και με τον David Bowie ως Nikola Tesla!), είχε αυτό το "κάτι" που σε απωθούσε από το να την απολαύσεις πλήρως. Και το The Dark Knight, η ταινία που έκανε το μεγαλύτερο "μπαμ" το 2008, δεν με ικανοποίησε 100%. Ξέρω ότι ένα σωρό fanboys θα με πουν τρελό, αλλά ήταν παραγεμισμένη με κλιμακώσεις, οι περισσότεροι χαρακτήρες πλην του Joker ήταν μονοδιάστατοι και, το σημαντικότερο, είχε πολύ λίγο Batman!

To Inception δεν είχε κανένα από αυτά τα ελαττώματα. Κάποιοι θα πουν ότι ήταν πιο φουσκωμένη από το The Dark Knight, αλλά σ' αυτή την περίπτωση η μέθοδος του Nolan λειτούργησε άψογα. Με εξέπληξε το ότι δεν είναι τόσο βίαιο όσο το The Dark Knight, το οποίο, ειρωνικά, βασιζόταν σε έναν ήρωα κόμικ με τον οποίο μεγαλώσαμε! Θεωρώ ότι εδώ ο Nolan βρήκε τη χρυσή τομή ανάμεσα στην ψυχαγωγία και στο mind-food. Δεν υπάρχει υπερβολή σε κανένα στοιχείο της ταινίας. Οι σκηνές δράσης, έντασης, ηρεμίας, δράματος, είναι συγκοινωνούντα δοχεία στο "Inception". Γι' αυτό και το θεωρώ την καλύτερή του ταινία, και, μέχρι πρόσφατα, την καλυτερη ταινία που είδα φέτος.

Κι όμως, δεν είναι στο No. 1. Ήταν πολύ δύσκολη επιλογή αυτή. Να φανταστείτε, την είχα στο Νο. 1 τη στιγμή που έγραφα το άρθρο αυτό, μέχρι που αποφάσισα να αλλάξω τη θέση της με την ταινία που είχα στο Νο. 2.

Γιατί δεν είναι στο νούμερο 1;

Όσο και να με ψυχαγώγησε, όσα και να μου προσέφερε, όσο κι αν έπαιξε με το μυαλό μου, όσο αστείο και να μου φαίνεται ότι έχω βάλει στο κινητό μου το "Non, Je Ne Regrette Rien" της Édith Piaf για ήχο ξυπνητηριού, δεν τη θεωρώ τόσο σημαντική ως κινηματογραφικό επίτευγμα όσο την ταινία που τελικά επέλεξα για το Νο. 1. Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε...

__________________________________________________________

Και φτάνουμε στο νούμερο ένα:

Νο. 1: THE SOCIAL NETWORK του David Fincher

O David. Αχ, ο David. Έχω δει όλες του τις ταινίες - εκτός από το "Panic Room", δεν έτυχε. Τον θεωρώ σπάνιο φαινόμενο Αμερικανού σκηνοθέτη. Είναι να τον θαυμάζεις. Επηρεασμένος από τους "κλασσικούς" (Kubrick, Hitchcock...), αγαπητός στους A-list ηθοποιούς του Hollywood (δεν εξηγείται αλλιώς πώς μαζεύει τόσα μεγάλα ονόματα στις ταινίες του!), "αστέρι" στις νέες κινηματογραφικές τεχνολογίες. Δεν φοβάται να προκαλέσει με τις ταινίες του, ακόμη κι όταν ξέρει ότι προορίζονται προς μαζική κατανάλωση. Κι αυτό, όπως έχω ξαναγράψει, το θεωρώ σημαντικότερο από το να βλέπω μια τολμηρή underground ή art-house ή non-mainstream ή αντιχολιγουντιανή ή όπως-θέλετε-πείτε-το ταινία: γιατί, όταν δουλεύεις με χαμηλό budget, δεν έχεις ένα σωρό "υπερπαραγωγούς" να σου λένε τι να κάνεις και δεν θες να γίνεις "εμπορικός" ή να "ξεπουληθείς" στη "μηχανή του Hollywood", μπορείς να δείξεις ό,τι πιο σοκαριστικό θες, και μετά τρέχεις σε φεστιβάλ που ευελπιστείς ότι είναι εξίσου τολμηρά με σένα και τους παρακαλάς να σε προβάλλουν και να σε βραβεύσουν.

Ο Fincher, αντίθετα, έχει κότσια.

Είναι διάσημος μεν, αλλά αξιοποίησε τα μέσα του Hollywood για να δημιουργήσει τέχνη. Ναι, το "Se7en" και το "Fight Club" είναι πασίγνωστα πλέον και έχουν αμέτρητους fans, όταν κυκλοφόρησαν, όμως, σόκαραν πολύ κόσμο και δίχασαν την κοινή γνώμη. Κι όταν έχεις καταφέρει να δείξεις στα μεγάλα αφεντικά του Hollywood τα δόντια σου, είσαι πραγματικά ελεύθερος να δημιουργήσεις αυτό που θέλεις και έχεις και περισσότερες δυνατότητες. Δεν λέω ότι όσοι κάνουν non-mainstream ταινίες είναι φλώροι, το αντίθετο, μάλιστα, υπάρχουν πάμπολλοι μη-εμπορικοί δημιουργοί εκεί έξω που φτιάχνουν "παπάδες", αλλά με εκνευρίζουν όσοι θεωρούν ότι το Hollywood καταστρέφει τον κινηματογράφο. Αν ήταν να τα γενικεύουμε όλα έτσι, τότε το Facebook φταίει για όλα τα κοινωνικά προβλήματα του κόσμου.

Αυτήν ακριβώς την ψευδή διαπίστωση καταστρέφει η νέα ταινία του Fincher.

Το "The Curious Case of Benjamin Button", η προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη, μου φάνηκε αρκετά συμβατική, και το γεγονός ότι ο σεναριογράφος Eric Roth αντέγραψε τον εαυτό του, και συγκεκριμένα το σενάριο που έγραψε για το "Forrest Gump", προκειμένου να διασκευάσει ένα κείμενο διαφορετικό από αυτό στο οποίο βασίστηκε το "Gump", ήταν, αν μη τι άλλο, απογοητευτικό. Η ταινία με εντυπωσίασε αρκετά, αλλά... ήθελα περισσότερα. Φοβόμουν ότι ίσως ο σκηνοθέτης είχε αρχίσει τελικά να υποκύπτει στους συμβιβασμούς του Hollywood. Στα βραβεία Όσκαρ του 2009, όλη την ώρα φαινόταν έτοιμος να χεστεί πάνω του. Η έκφρασή του όταν έχασε το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας από τον Danny Boyle ήταν σα να έβλεπε την Ακαδημία να του καίει το σπίτι. Κι όταν έμαθα ότι η επόμενή του ταινία θα είχε σχέση με το Facebook, έλεγα, "μα τι σκεφτόταν ο Fincher; Από τον Zodiac στον Zuckerberg; Υπέκυψε, τελικά..."

Άλλη μια ψευδής διαπίστωση που καταστρέφει η νέα ταινία του Fincher.

Το "The Social Network" δεν είναι μια ταινία για το Facebook. Δεν είναι καν μια βιογραφία για τον Mark Zuckerberg. Αντίθετα, ένα μεγάλο μέρος του σεναρίου είναι πλασματικό, μιας και ο ίδιος ο Zuckerberg δεν ήθελε να συνεργαστεί με τους δημιουργούς της ταινίας ή του βιβλίου "The Accidental Billionaires" του Ben Mezrich, στο οποίο βασίζεται. Πληροφοριακά, o Eduardo Saverin, συνιδρυτής του Facebook, υπήρξε σύμβουλος του Mezrich. Ξέρω, αυτό θα μπορούσατε να το μάθετε από τη Wikipedia, αλλά έτσι θα φεύγατε από το blog μου! Δε φεύγετε! ΕΔΩ ΘΑ ΜΕΙΝΕΤΕ! ΜΟΥΧΑΧΑ!

OK, ξέφυγα, ας πω, λοιπόν, τι καταστρέφει το Social Network και γιατί είναι στο #2 της λίστας μου, γιατί έχω γράψει ένα σωρό πράγματα και τίποτα απ' αυτά δεν είναι για την ταινία. Προτιμώ να κάνω τέτοιες αναλύσεις, αυτό είναι το συγγραφικό μου στυλ. Τι προτιμάτε, να γράψω ένα κείμενο γεμάτο spoilers για την ταινία; Aν ναι, καλύτερα μπείτε εδώ και spoiler-ιαστείτε όσο θέλετε: http://www.imdb.com/title/tt1285016/synopsis

Ωραία. Για σας που έχετε ήδη δει την ταινία ή σκοπεύετε να τη δείτε, συνεχίστε να διαβάζετε.

Όπως είπα πιο πριν, το The Social Network δεν είναι μια ταινία για το FB ή τον Zuckerberg, αλλά για τη σχέση Ανθρώπου με την Τεχνολογία, και πώς αυτά τα δύο αλληλοεξαρτώνται με τέτοιο τρόπο, ώστε το ένα να σκλαβώνει και να εξουσιάζει το άλλο ταυτόχρονα. Όταν χειριζόμαστε έναν υπολογιστή, πώς ξέρουμε ότι δεν μας χειρίζεται εκείνος; Ομοίως στο Social Network, τα websites αντιμετωπίζονται ως εμπορεύματα, ως αντικείμενα γύρω από τα οποία διακινούνται δισεκατομμύρια. Όπως με κάθε αγαθό και τους δημιουργούς του, ο φθόνος, η απληστία και η οργή (έι, μισό λεπτό, αυτά συγκαταλέγονται στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα! Fincher, παλιομπαγάσα, τα κατάφερες πάλι!) παράγονται γύρω από μία τόσο απλή ιδέα: ένα website με το οποίο οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους.

Οι διάλογοι της ταινίας είναι αντιπροσωπευτικοί της γενιάς μου. Σε μερικά σημεία, η αληθοφάνεια που πέτυχε ο Sorkin είναι τέτοια που νόμιζα ότι άκουγα τους συμφοιτητές μου να μιλάνε (εάν μιλούσαν όλοι άπταιστα αγγλικά, δηλαδή). Οι ήρωες του Fincher δεν είναι υπερήρωες, αλλά άτομα που δεν αντέχουν τη ζωή τους και χρησιμοποιούν το Internet, τα χρήματα, τα ναρκωτικά, το σεξ, όχι για να γίνουν αλήτες ή να τρομάξουν τους γονείς τους, αλλά γιατί θέλουν να γλιτώσουν από την σκληρή καθημερινότητα.

Παρ' όλο που η ταινία δεν είναι τρόμου, δεν έχει σκηνές "δράσης" ή βίας, κανένας δεν πυροβολείται ή πεθαίνει, με τρομοκράτησε και με τάραξε περισσότερο απ' όλες τις ταινίες του Fincher. Αυτή η ταινία δεν σε βυθίζει σε έναν φανταστικό κόσμο με μπλε εξωγήινους, παρδαλά ιπτάμενα τέρατα και στρατιώτες με στολές-ρομπότ, αλλά σε ξυπνά. Σε ωθεί να επανεξετάσεις την πραγματικότητα γύρω σου. Και, παρ' όλο που έχω σταματήσει να χρησιμοποιώ το Facebook, εξακολουθώ να έχω ψύλλους στ' αυτιά. Όχι για το αν η κυβέρνηση κλέβει τα προσωπικά μου, αλλά για το ότι εγώ κλέβω την ίδια τη ζωή μου ως δούλος της τεχνολογίας. Και γι' αυτό δεν πρέπει να κατηγορήσω ούτε τον Zuckerberg, ούτε τη CIA, ούτε το FBI, ούτε το Internet, αλλά εμένα τον ίδιο.

Όπως το "Inglourious Basterds" το 2009, έτσι και το "The Social Network" λειτουργεί και ως μια έξοχη παρουσίαση του νέου αίματος στο χώρο της αμερικανικής κινηματογραφικής ηθοποιίας. Jesse Eisenberg, Andrew Garfield, Justin Timberlake, Armie Hammer, Brenda Song, Rashida Jones, με αφήσατε άφωνο. Αν δεν πάρει βραβείο από σας έστω και ένας, θα πυρπολήσω εγώ την Ακαδημία. Σε μερικά χρόνια, εάν συνεχίσουμε να πηγαίνουμε στην καθοδική πορεία που σηματοδοτεί το "The Social Network", θα το βλέπουμε ως ένα παράδειγμα του "τι καλά που περνούσαμε τότε", ακριβώς όπως κι οι γονείς μας λένε για τα δικά τους νεανικά χρόνια. Αν αυτό δεν σας τρομάζει, μάλλον δεν έχετε καταλάβει τι σας γίνεται. Ξυπνήστε.

Γιατί δεν είναι στο νούμερο 1;

Γιατί είναι! Ξυπνήστε, λέω!

Γιατί είναι στο νούμερο 1;

Σε περίπτωση που δεν πειστήκατε από τα παραπάνω, προσθέστε σ' αυτά το απίστευτο σκορ των Trent Reznor και Αtticus Ross που λάτρεψα εξίσου με αυτό του Hans Zimmer για το Inception (και δεν μπορώ ν' αποφασίσω ποιο είναι τελικά καλύτερο!) και εντείνει περισσότερο το άβολο συναίσθημα που συμμερίζεται ο θεατής με τους χαρακτήρες της ταινίας, την εξαιρετική φωτογραφία (ποτέ η Red One δεν έβγαλε κάτι τόσο κοντά στο φιλμ!), και όλες τις στιγμές που ο Aaron Sorkin με έκανε να ξεκαρδιστώ στα γέλια. Ήταν τουλάχιστον επτά. Το "Inception" είχε μόνο τρεις. Συγγνώμη, Christopher, στο χιούμορ έχεις δρόμο ακόμη.

Κουραστήκατε; Εγώ πάντως όχι. Συνεχίζω. Αν σας πονάνε τα μάτια σας, κάντε ένα διαλειμματάκι και επιστρέψτε, εγώ εδώ θα είμαι.

Συνεχίζουμε με αγαπημένα άλμπουμ του 2010, ένα αφιέρωμα που θα συνεχίσω και τον υπόλοιπο Ιανουάριο (αν δεν αρρωστήσω πάλι):

Άλμπουμ του 2010 που αξίζει ν' ακούσετε

KORN III: REMEMBER WHO YOU ARE των Korn

Τον καιρό που ο κόσμος θρηνούσε το θάνατο του Kurt Cobain και ο συν-συνθέτης του score του The Social Network βρισκόταν σε περιοδεία για να προωθήσει ένα άλμπουμ που ηχογράφησε στο σπίτι όπου ο Charles Manson δολοφόνησε τη Sharon Tate, μια μπάντα από το Bakersfield της California έκανε τα πρώτα της βήματα στο χώρο του alternative rock. Κι ενώ όλοι οι άλλοι ήθελαν να γίνουν κλώνοι των Nirvana ή/και των Nine Inch Nails, οι Korn ήταν, αν μη τι άλλο, ασυνήθιστοι. Δύο κιθαρίστες με επτάχορδες κουρδισμένες απίστευτα χαμηλά, με "βαρεμένα" riffs που δεν θύμιζαν ούτε τη γλύκα του alt-rock, ούτε και την υπερήφανη επιθετικότητα του heavy metal, ένας μπασσίστας με πεντάχορδο που slap-άρει λες και τα δάχτυλά του ανήκουν σε υπερκινητικό βάτραχο, ένας ντράμερ που groove-άρει όποτε του καπνίσει (και του καπνίζει πολύ συχνά!) κι ένας τραγουδιστής που φτύνει οποιοδήποτε ψυχολογικό πρόβλημα βαστάει στην πλάτη του και παίζει πίπιζα. Ποιος θα περίμενε ότι οι Korn θα γίνονταν μια από τις πιο διάσημες και επιτυχημένες alternative μπάντες στον κόσμο;

Μάλλον ο Ross Robinson.

Πείτε ό,τι θέλετε γι' αυτόν, ότι "κατέστρεψε το metal", ότι "μετέτρεψε ένα σωρό παλιάτσους σε φίρμες" κι άλλα τρουμεταλλάδικα· εγώ τον θεωρώ ιδιοφυία. Έκανε απίστευτες δουλειές με Soulfly, Sepultura, Μachine Head, Fear Factory και Glassjaw, θεωρείται ο "νονός του nu-metal" (έστω κι αν τόσο ο ίδιος όσο και οι Korn απεχθάνονται αυτό τον όρο) και κατάφερε να μετατρέψει μια εννιαμελή και εξίσου βαρεμένη μπάντα από την Iowa σε σούπερ σταρ.

Fast-forward στο 2010.

Το "nu-metal" θεωρείται νεκρό. Οι Linkin Park τό'ριξαν σε κάτι μελό synth-alt-pop-rap-rock ή κάτι τέτοιο, οι Disturbed παίζουν solo, η τρέλα των Coal Chamber ισοπεδώθηκε από την οργή των DevilDriver, οι Limp Bizkit "ακόμη δουλεύουν στο νέο άλμπουμ τους" και οι υπόλοιπες μπάντες είτε διαλύθηκαν (ή, στην περίπτωση των SOAD, είναι σε "ιντέφινιτ χαϊέιτας"), είτε άλλαξαν τον ήχο τους εντελώς, είτε παραγκωνίστηκαν από την απόφαση του mainstream να το γυρίσει στο hip-hop, είτε δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να γίνουν φίρμες και μένουν στ' αυγά τους.

Οι Korn πού είναι;

Το 2005 και το 2007, έβγαλαν δύο άλμπουμ, πριν από την κυκλοφορία του καθενός έχασαν δύο από τα αρχικά τους μέλη, στο πρώτο τον κιθαρίστα Head και στο δεύτερο τον ντράμερ David Silveria. Ο κόσμος έπαψε να νοιάζεται γι' αυτούς. Πειραματίστηκαν με ένα σωρό όργανα, οργανοπαίχτες, παραγωγούς (στο άτιτλο άλμπουμ 2007 εργάστηκε ο έτερος συν-συνθέτης του score του Social Network), έχασαν, όμως, τη δύναμη που σε έκανε να γατζώνεσαι από πάνω τους και να τους αφήσεις να σε χτυπούν. Τα τρία εναπομείναντα μέλη των Korn ένιωθαν τα γηρατειά να τους απειλούν. Τι έκαναν, λοιπόν;

Επέστρεψαν στα παλιά.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουν (το 2003 έκαναν το Back 2 Basics Tour, όπου έπαιζαν κομμάτια από τους πρώτους δίσκους τους). Εδώ, όμως, αποφασίζουν να αναδημιουργήσουν αυτό που αγάπησαν περισσότερο, τον ήχο που τους έκανε τόσο ξεχωριστούς (τον ονομάζουν "the Bakersfield Sound"). Και ποιος θα ήταν καλύτερος στο να τους καθοδηγήσει να ξαναβρούν τον παλιό τους εαυτό από τον... Ross Robinson;

Το "Korn III: Remember Who You Are" είναι υπέροχο. Ως fan των πρώτων τριών άλμπουμ (τα επόμενα μ' αφήνουν αδιάφορο, καθώς έχουν μεν εξαιρετικά κομμάτια το καθένα, αλλά και πολλάααα fillers), μπορώ να πω ότι η κυκλοφορία αυτή είναι ό,τι πιο άρτιο και ισορροπημένο έχουν κυκλοφορήσει. Είναι ένα πραγματικό διαμάντι. Ο νέος ντράμερ Ray Luzier δίνει στην μπάντα έναν απίστευτο συνδυασμό επιθετικότητας και ακρίβειας, ενώ τα άλλα μέλη παραμένουν σταθερή αξία. Ο Davis, 39 ετών πλέον εξακολουθεί να μυξοκλαίει σα πιτσιρίκι στο μικρόφωνο, δεν παύει, ωστόσο, να σε πείθει. Σου υπενθυμίζει ότι, βαθιά μέσα σου, έχεις κι εσύ ένα μικρό αγόρι, που θα μένει πάντα παραπονεμένο από τη ζωή σου, όσων ετών και να είσαι. Οι Korn βγάζουν τα σώψυχά τους για πρώτη φορά ύστερα από τόσα χρόνια, καταφέρνοντας, ωστόσο, να νιώθουν εξαιρετικά άνετοι μ' αυτό που κάνουν. Παίζουν τη μουσική που αγαπούν, και ανταμείβουν όσους έμειναν μαζί τους από τα πρώτα τους χρόνια με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Welcome back, guys.

Και σας ευχαριστώ που γράψατε ένα άλμπουμ που, το περασμένο καλοκαίρι, όταν πέρασα κάποιες άσχημες στιγμές, στάθηκε δίπλα μου σαν ένας φίλος. Ναι, είχε θεραπευτική ιδιότητα για μένα. Δοκιμάστε το, ίσως βοηθήσει κι εσάς.

DIAMOND EYES των Deftones

Ακούστε το. Τώρα.

Όχι, δεν θα καθήσω καν ν' ασχοληθώ με τις αρετές αυτού του άλμπουμ, ούτε για το πώς παίζει ο ένας ή ο άλλος, ούτε ποια κομμάτια είναι τα καλύτερα και ποια όχι.

Ακούστε το, που σας λέω!

Δεν σας έπεισα, ε; Μείνετε μαζί μου...

Δεν φόρεσες ζώνη ασφαλείας. Η αδερφή σου, που οδηγούσε το αυτοκίνητο, δεν έκανε το ίδιο λάθος, και, τελικά, δεν τραυματίστηκε πολύ σοβαρά. Ακόμη να συνέλθεις από τότε. Βρίσκεσαι ακόμη σε κώμα. Η πρόοδος στην κατάστασή σου είναι ελάχιστη. Είσαι περιτριγυρισμένος από άτομα που σε αγαπάνε, και μαζεύουν χρήματα για να σε βοηθήσουν, αλλά αυτή τη στιγμή σίγουρα καταριέσαι τόσο την ατυχία, όσο και την απροσεξία σου.

Το 2008, οι Deftones, οι οποίοι ήδη από το 1997 κατάφεραν να βγάλουν από πάνω τους την ταμπέλα "nu-metal" δίνοντάς μας έναν απίστευτα ξεχωριστό alternative ήχο, είχαν ήδη έτοιμο το νέο τους άλμπουμ, ονόματι "Eros". Το παίνευαν πολύ. Έλεγαν ότι δεν θα είναι τόσο "κόψε-ράψε" όσο το προηγούμενό τους, το "Saturday Night Wrist" του 2006 (που άφησε ανάμεικτα συναισθήματα στον γράφοντα), και ότι ο Chino Moreno δεν έπαιξε καθόλου κιθάρα για να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στα φωνητικά, και, και, και...

...και τότε η Θεά Γκαντεμιά τους γάμησε. Πατόκορφα.

Οι φίλοι σου αναγκάστηκαν να αφήσουν στην άκρη το άλμπουμ που ηχογραφήσατε μαζί. Άλλες μπάντες θα τα παράταγαν, αλλά οι φίλοι δεν είναι γι' αυτό. Ξέρουν ότι δεν θα ήθελες να αφήσουν τη μουσική τους για χάρη σου. Οι φίλοι αξιοποιούν αυτά που τους έδωσες και σου τ' ανταποδίδουν.

Με τον μπασσίστα τους στο νοσοκομείο, οι Deftones δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια. Επιστράτευσαν έναν νέο μπασσίστα, τον Sergio Vega, που είχε αντικαταστήσει κάποτε τον Chi. Έπαιξαν δύο συναυλίες το 2009 γεμάτες γνωστούς καλεσμένους για να χρηματοδοτήσουν την οικογένειά του. Και, το 2010, αποφάσισαν να βάλουν στην άκρη το Eros και να ξαναρχίσουν από την αρχή, αυτή τη φορά με τον παραγωγό Nick Raskulinecz, που επίσης παρήγαγε το "Audio Secrecy" (βλ. "Αγαπημένος κινηματογράφος και μουσική του 2010, Μέρος Α'") και το νεότερο άλμπουμ των Linkin Park που δεν άκουσα ακόμη.

Ηχογραφημένο με αναλογικό εξοπλισμό, όπως και το "Korn III: Remember Who You Are" των παλιών φίλων τους, και με τη μπάντα να παίζει στον ίδιο χώρο μαζί αντί να ηχογραφεί κάθε όργανο ξεχωριστά, το "Diamond Eyes" είναι σίγουρα ο πιο προσωπικός δίσκος τους. Δεν υπάρχει κομμάτι στο οποίο η μπάντα να παρουσιάζει σημεία έλλειψης έμπνευσης. Πέρα από τις κλασσικές επιρροές από The Cure και Depeche Mode, θα ακούσετε έναν Stephen Carpenter να χώνει για πρώτη φορά με οκτάχορδη και να ρίχνει ακόρντα που θα ζήλευε κι ο Fredrik Thordental, έναν Chino που σε λυγίζει με κάθε κραυγή, κάθε μελωδία, κάθε ψίθυρο, τα πλήκτρα του Delgado να σου προκαλούν ανατριχίλα κάθε φορά που έρπονται πίσω από τα χτυπήματα του rhythm section.

Δεν θα πιστέψεις αυτό που θ' ακούσεις. Δεν έχεις ιδέα τι κατάφεραν οι φίλοι σου. Πόσο μακριά τους οδήγησες. Δεν τους ανάγκασες να εξαρτηθούν από σένα. Τους έδωσες όσα χρειάστηκαν ώστε, εάν σε έχαναν, να μπορούσαν να συνεχίσουν χωρίς εσένα.

Δεν χορταίνεις το Diamond Eyes με την πρώτη. Για την ακρίβεια, με την πρώτη ακρόαση, δεν μου έμειναν πολλά, ίσως επειδή δεν έδωσα την προσοχή μου στο άλμπουμ εκείνη τη στιγμή. Αλλά με κάθε ακρόαση, έμαθα ν' αγαπώ κάθε του νότα. Γι' αυτό και δεν θεωρώ ότι πρέπει να συγκριθεί με το "Around the Fur", το "White Pony" ή το "Deftones". Είναι ένα ακόμη άλμπουμ-σταθμός στο χώρο του alternative metal. Σε μια εποχή όπου ο κόσμος ελκύεται από indie μπάντες, trash-pop σταρλετόμουτρα τύπου Ke$ha και τους Black Eyed Peas (δεν θέλω καν να τους βάλω κάποιο επίθετο...), χαίρομαι που το άλμπουμ στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία. Γι' αυτό και, σε αντίθεση με κάποιους "συντηρη-κριτικούς", ποτέ δεν γκρινιάζω για το ότι "η μουσική σήμερα παίρνει τον κατήφορο" - αυτόν, ούτως ή άλλως, τον έχουν πάρει τα μυαλά μας. Εφόσον υπάρχουν ακόμη καλλιτέχνες όπως οι Deftones, που νοιάζονται για την τέχνη τους, δεν ιδρώνει το αυτί μου. Γιατί, αυτή τη στιγμή, τ' αυτιά μου φοράνε ακουστικά που παίζουν το "This Place Is Death", το οποίο τους προκαλεί τέτοια ρίγη, που φοβούνται να ιδρώσουν.

Well, I hope to discover
All of your waves,
This place is death,
I know you feel the same,

You arrive in my dream,
Beside me every night, just you and me,
We explode through the scene,
We try to drain the night every way.


Ουφ, τού'δωσα και κατάλαβε απόψε (πρέπει να γράφω πέντε ώρες σερί). Δεν έχω ενέργεια για να βάλω και εικόνες, θα το αναβαθμίσω αύριο.

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια: