Αποφάσισα να κολλήσω ένα σπασμένο μέρος μιας σκούπας Swiffer που έχω με κόλλα στιγμής. Το μέρος ήταν εκείνο το δαχτυλίδι που έχει στην κορφή της η σκούπα για να την κρεμάς σε κάποιο κρεμαστάρι.
Και...
Δεν. Μπορούσα. Να. Ανοίξω. Το. Σωληνάριο.
Υποθέτω πως, την τελευταία φορά που τη χρησιμοποίησα (πρέπει να πέρασε πάνω από ένας χρόνος από τότε), πρέπει να είχα ζουλήξει λίγο το σωληνάριο με κλειστό το καπάκι, και λίγη από την κόλλα πρέπει να βρισκόταν γύρω από το στόμιο. Επομένως, η κόλλα σκλήρυνε γύρω από το καπάκι, ενώνοντάς το με το σωληνάριο.
Μετά από πολύ κόπο, κατάφερα να το ανοίξω. Έπρεπε να ξύσω την κόλλα που κρατούσε το καπάκι με ένα κοπίδι. Μετά, άρχισα να γράφω αυτό το post για να γράψω το κατόρθωμά μου, ώσπου τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα.
Κολλάω το τμήμα του χερουλιού της σκούπας, λοιπόν, και δεν στέκεται με τίποτα. Έπρεπε να μείνω στην ίδια θέση, πιέζοντας το τμήμα με την κόλλα από κάτω του. Και μου έπεσε κιόλας μια φορά κι έπρεπε να βάλω κι άλλη κόλλα. Το σωληνάριο "έφτυνε" που και οπου λίγη κόλλα και στο τραπέζι μου, και μέχρι στιγμής δεν κατάφερα να την καθαρίσω τελείως. Τα δάχτυλά μου γέμισαν με κόλλα και φοβόμουν μήπως γινόντουσαν ένα με την σκούπα. Αναγκάστηκα να βάλω το "The Dark Eternal Night" των Dream Theater, ένα δεκάλεπτο κομμάτι, να παίζει τη στιγμή που κρατούσα το σπασμένο μέρος και περίμενα την κόλλα να στεγνώσει. Ξέρετε, η μουσική λειτουργεί σα μηχανή του χρόνου για μένα. Όταν ακούω ένα κομμάτι (ειδικά ένα που διαρκεί δέκα λεπτά και πάνω), νιώθω σαν κάποιος να πατάει το fast-forward στη ζωή μου - αν, δε, είναι ένα που είχα ξανακούσει πολύ καιρό πριν, μου δίνει πολλά νοσταλγικά rewinds. Αλλά αυτή τη στιγμή χρειαζόμουν οπωσδήποτε ένα fast-forward!
Τελικά, τα κατάφερα. Είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει αυτό σ' αυτή την σκούπα. Αν ξαναγίνει, είτε θα βάλω σελοτέιπ, είτε απλώς δεν θα την κρεμάω. Έφαγα πολύ ώρα με το αντισηπτικό gel για να καθαρίσω τα δάχτυλά μου.
Υπ' όψιν: η φωτογραφία παραπάνω τραβήχτηκε αφού τελείωσε η όλη υπόθεση.
Και...
Δεν. Μπορούσα. Να. Ανοίξω. Το. Σωληνάριο.
 | |
| Να πάτε στο διάολο, εσύ κι οι δημιουργοί σου. |
Υποθέτω πως, την τελευταία φορά που τη χρησιμοποίησα (πρέπει να πέρασε πάνω από ένας χρόνος από τότε), πρέπει να είχα ζουλήξει λίγο το σωληνάριο με κλειστό το καπάκι, και λίγη από την κόλλα πρέπει να βρισκόταν γύρω από το στόμιο. Επομένως, η κόλλα σκλήρυνε γύρω από το καπάκι, ενώνοντάς το με το σωληνάριο.
Μετά από πολύ κόπο, κατάφερα να το ανοίξω. Έπρεπε να ξύσω την κόλλα που κρατούσε το καπάκι με ένα κοπίδι. Μετά, άρχισα να γράφω αυτό το post για να γράψω το κατόρθωμά μου, ώσπου τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα.
Κολλάω το τμήμα του χερουλιού της σκούπας, λοιπόν, και δεν στέκεται με τίποτα. Έπρεπε να μείνω στην ίδια θέση, πιέζοντας το τμήμα με την κόλλα από κάτω του. Και μου έπεσε κιόλας μια φορά κι έπρεπε να βάλω κι άλλη κόλλα. Το σωληνάριο "έφτυνε" που και οπου λίγη κόλλα και στο τραπέζι μου, και μέχρι στιγμής δεν κατάφερα να την καθαρίσω τελείως. Τα δάχτυλά μου γέμισαν με κόλλα και φοβόμουν μήπως γινόντουσαν ένα με την σκούπα. Αναγκάστηκα να βάλω το "The Dark Eternal Night" των Dream Theater, ένα δεκάλεπτο κομμάτι, να παίζει τη στιγμή που κρατούσα το σπασμένο μέρος και περίμενα την κόλλα να στεγνώσει. Ξέρετε, η μουσική λειτουργεί σα μηχανή του χρόνου για μένα. Όταν ακούω ένα κομμάτι (ειδικά ένα που διαρκεί δέκα λεπτά και πάνω), νιώθω σαν κάποιος να πατάει το fast-forward στη ζωή μου - αν, δε, είναι ένα που είχα ξανακούσει πολύ καιρό πριν, μου δίνει πολλά νοσταλγικά rewinds. Αλλά αυτή τη στιγμή χρειαζόμουν οπωσδήποτε ένα fast-forward!
Τελικά, τα κατάφερα. Είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει αυτό σ' αυτή την σκούπα. Αν ξαναγίνει, είτε θα βάλω σελοτέιπ, είτε απλώς δεν θα την κρεμάω. Έφαγα πολύ ώρα με το αντισηπτικό gel για να καθαρίσω τα δάχτυλά μου.
Υπ' όψιν: η φωτογραφία παραπάνω τραβήχτηκε αφού τελείωσε η όλη υπόθεση.
1 σχόλιο:
misw.... tin kolla stigmis giati mou gemizei ta xeria kai prepei na vgalw tin petsa mou gia na ka8arisw!!! :)
Δημοσίευση σχολίου