Διαφωτιστικό ξεφάντωμα

Αυτό είναι το πρώτο blog post που γράφω πραγματικά για τον εαυτό μου, και δεν με νοιάζει τόσο το αν το διαβάσουν άλλοι ή όχι.

Για πολύ καιρό, οι στόχοι μου ήταν τοποθετημένοι σε μάταια σημεία.

Ήθελα να μου λένε καλά λόγια. Το συνήθισα, μάλλον, από τότε που ήμουν μικρός και πήγαινα καλές εργασίες σε δασκάλους ή καθηγητές. Ως εκ τούτου, έγινα πολύ ευαίσθητος στην αρνητική κριτική. Ειδικά στην εφηβεία μου, μία επικριτική λέξη από το στόμα καθηγητή ή συμμαθητή ήταν ικανή να με ρίξει στο σκοτάδι της κρεβατοκάμαράς μου, με ένα βαρίδιο ονόματι "μελαγχολία" να τραβάει το κεφάλι μου προς τα κάτω. Ήταν φρικτό. Και μου προκαλούσε και πόνους στον αυχένα.

Λάτρευα πάντα να εντυπωσιάζω τους άλλους, ειδικά με τις εικόνες που έφτιαχνα στον υπολογιστή μου. Δεν μου άρεζαν τόσο τα κομπλιμένα γι' αυτό που είμαι (επειδή για αρκετό καιρό δεν μου άρεζα καθόλου), αλλά γι' αυτά που κάνω. Νόμιζα πως ήμουν καλλιτέχνης.

Τελικά, σήμερα διαπίστωσα πως ήμουν μόνο το μισό ενός καλλιτέχνη όλο αυτό τον καιρό.

Πήρε πολλά χρόνια να το συνειδητοποιήσω, αλλά, ευτυχώς, τα κατάφερα. Το "μισό" του καλλιτέχνη που είχα επιτύχει ήταν η ικανότητα να προβάλλω τις σκέψεις μου στο χαρτί, στην οθόνη, στη μουσική, στο σανίδι του θεάτρου, στα κείμενα που γράφω σε blogs. Όχι απαραίτητα ως ένα μέσο για να εκφράζομαι. Περισσότερο θα το χαρακτήριζα ως μια απεικόνιση της ταυτότητάς μου.

Το άλλο μισό που μου λείπει είναι το για ποιο λόγο το κάνω αυτό.

Είχα βάλει ως προτεραιότητα το να αρέσω στους άλλους, να γίνω επιτυχημένος, ονομαστός και ξακουστός, και κάποια στιγμή να βγάλω και κάνα φράγκο. Λάθος. Αυτά έρχονται μετά, από μόνα τους. Έπρεπε να τα κάνω όλα για μένα πρώτα. Συνεχώς έβαζα τον εαυτό μου σε δεύτερη μοίρα, γιατί με μισούσα (άσχετα αν αυτό προερχόταν από το μίσος που κάποτε έτρεφα για τους άλλους γύρω μου). Ήθελα είτε να εντυπωσιάσω είτε να προκαλέσω θυμό και αντιδράσεις με την τέχνη μου. Δεν ήθελα να με αγνοούν.

Πλέον γράφω αυτό το κείμενο για να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι, τελικά, δεν είναι τόσο κακό να με αγνοούν.

Όταν παλιά μου έλεγαν να είμαι ο εαυτός μου, να εκφράζομαι, να αγαπάω τον εαυτό μου, ότι πρώτα πρέπει να κοιτάω τον εαυτό μου και μετά τους άλλους, δεν ήθελα να το πιστέψω. Ένιωθα πως θα ήμουν αποδεκτός μόνο εάν ήμουν ένας crowd pleaser. Ένα attention whore. Ένα ζόμπι με αέναη πείνα για καλά λόγια και δυσανεξία στην κακή κριτική, έστω κι αν η τελευταία γίνεται για καλό σκοπό.

Έχω σιχαθεί να είμαι ένα ζόμπι. Ένας σκλάβος του εαυτού μου. Έχω σιχαθεί να βασίζω την ευτυχία μου στις γνώμες των άλλων. Γιατί ακόμη και οι καλές κριτικές δεν είναι απαραίτητα ειλικρινείς.

Θα περάσω σίγουρα κάποια κοινωνικά μηνύματα στην τέχνη μου. Αλλά δεν θα το κάνω κατά κύριο λόγο για να με στολίσουν με βραβεία και δάφνες και φύκια και φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες. Όσοι ξεκίνησαν με κύριο σκοπό τη δόξα, απέτυχαν και ντράπηκαν να ξαναδοκιμάσουν. Εγώ έχω αποτύχει αμέτρητες φορές, μα κάθε μία μου δίδαξε κάτι διαφορετικό.

Ξεκινάω, λοιπόν, μία νέα πορεία προς την τέχνη. Όχι απαραίτητα αυτοϊκανοποιητική (τα ευκόλως εννοούμενα και σεξουαλικώς υπονοούμενα να παραλειφθούν, παρακαλώ), και σίγουρα όχι ικανοποιητική για τους άλλους και μόνο. Ούτε θα ακολουθήσω το κλισέ "art for art's sake".

Ξέρω ότι συνεχώς δίνω τέτοιες υποσχέσεις στους άλλους και σε μένα, και σπανίως τις πραγματοποιώ. Μπορεί όλα όσα γράφω αυτή τη στιγμή να μου φαίνονται αρλούμπες αύριο. Αλλά δεν ιδρώνει το αυτί μου. Τοποθετώ αυτό το κείμενο στο Internet, αντί για τον τοίχο του σπιτιού μου ή τους σκληρούς μου δίσκους, απλώς και μόνο γιατί έτσι το αποφάσισα. Δεν ξέρω γιατί. Το έγραψα γιατί το έγραψα. "Blogging for blogging's sake, λοιπόν;", θα ρωτήσουν οι κυνικοί. Όχι απαραίτητα. Αυτό το κείμενο εξυπηρετεί τον ίδιο σκοπό για τον οποίο ευελπιστώ αυτή τη στιγμή ότι θα δημιουργήσω τέχνη στο μέλλον:

Είμαι εδώ. Είμαι ζωντανός, στον κόσμο. Αν θέλετε, δείτε με. Δεν θα φυσάω πια τις ντουντούκες για να με προσέξουν. Θα παίξω τον ρόλο μου, τόσο στον πραγματικό κόσμο, όσο και στον διαδικτυακό. Κι όποιος θέλει, ας συμπρωταγωνιστήσει μαζί μου.

All the world's a stage, and all the men and women merely players: They have their exits and their entrances; and one man in his time plays many parts...

~ William Shakespeare, "As You Like It"