Αγαπημένος κινηματογράφος και μουσική του 2010, Μέρος B'

ΤΟΡ 5 Αγαπημένες Ταινίες

Νο. 4: KICK-ASS του Matthew Vaughn

Προτού αρχίσετε να γκρινιάζετε γιατί δεν έχω βάζω καθόλου "κουλτουρέ" ταινίες στις λίστες μου, να σας πω το εξής: αγαπώ τον κινηματογράφο, γενικώς. Η "Λευκή Κορδέλα" του Michael Haneke ήταν μια από τις καλύτερες ταινίες που είδα πέρυσι. Κι όμως, δεν την έβαλα σε κανένα τοπ-5 ή τοπ-10. Θεωρώ ότι ταινίες εκτός του Hollywood, ή, έστω, του mainstream κινηματογράφου, δεν χρειάζεται καν να μπαίνουν σε τέτοιες λίστες, επειδή, πολλές φορές, η αξία τους είναι τέτοια που νιώθω πως οποιαδήποτε τοποθέτηση σε οποιαδήποτε λίστα δεν τους είναι αρκετή (και άλλες φορές δεν έχουν καμία αξία). Βάζω κυρίως αμερικανικές, "χολιγουντιανές" ταινίες στις λίστες μου, επειδή τις αξιολογώ κυρίως σύμφωνα με το πόσο με ψυχαγώγησαν, καθώς αυτός είναι ο κύριος σκοπός του εμπορικού αμερικανικού κινηματογράφου. Μια ταινία όπως το "Ένας Προφήτης" του Jacques Audiard, μόνο ψυχαγωγική δεν τη λες, όσο συναρπαστική κι αν είναι.

Ωραία, πάμε τώρα στο Kick-Ass.

Το 2009, το Watchmen με επιβεβαίωσε ότι μια ταινία που ακολουθεί σχεδόν κατά γράμμα ένα κόμικ είναι ένα πείραμα με υψηλά ποσοστά επιτυχίας, αν πραγματοποιηθεί με προσοχή. Ξέρω ότι η ταινία απογοήτευσε πολλούς (το Director's Cut, πάντως, λιγότερους), αλλά βγάζω το καπέλο στον Zack Snyder για το κατόρθωμά του να "χωρέσει" το έργο των Moore και Gibbons στη μεγάλη οθόνη. Ο Matthew Vaughn, τώρα, είχε να εργαστεί με ένα κόμικ νεότερο (και άρα με μικρότερη fanbase από το Watchmen), του οποίου, μάλιστα, ο πρώτος τόμος δεν είχε ολοκληρωθεί όταν άρχισαν τα γυρίσματα. Κι όμως, η ταινία ακολουθεί μεν πιστά όλη την σεναριακή δομή του κόμικ, κάνει, όμως, το τολμηρό βήμα να ερμηνεύσει το υλικό με μια δική της γλώσσα, αντί να το μεταφράσει καρέ προς καρέ (όπως συνέβη με το Sin City). Όλοι οι διάλογοι είναι ξαναγραμμένοι, κι όμως καταφέρνουν και να είναι οικείοι στους φανατικούς του κόμικ και να είναι ευανάγνωστοι από θεατές που δεν το έχουν διαβάσει. Ο συνδυασμός ωμού ρεαλισμού με μόνο-ρεαλιστικές-δεν-τις-λες σκηνές δράσης έχει μεταφερθεί αυτούσιος από το κόμικ, μαζί με την αθυροστομία, τους passive-aggressive χαρακτήρες του, και την κριτική της κουλτούρας των νέων του 21ου αιώνα, που δεν παίρνει τα μάτια της από το Web 2.0 και αγνοεί ότι η ζωή μας έχει μόνο μία έκδοση: την 1.0. Και είναι τελική.

Γιατί δεν είναι στο νούμερο 1;

Δύο λέξεις: Nicolas Cage. Ο Βλάκας. Ο Ηλίθιος. Ο Γελοίος. ΑΝΟΗΤΕ. Έκανες σκόνη όσα έκαναν τον χαρακτήρα σου τόσο επιδραστικό στο κόμικ. Συνήθως δεν είμαι απ' αυτούς που γκρινιάζουν για παραλλαγές από το πρωτότυπο υλικό, αλλά, αντίθετα, μου αρέσει να βλέπω εναλλακτικές ματιές σε ένα franchise (π.χ. οι ταινίες X-Men, Watchmen, Harry Potter...), αλλά ακόμη κι εγώ έφριξα με τον τρόπο που ο Big Daddy απεικονίζεται στην ταινία. Είμαι σίγουρος ότι και οι σεναριογράφοι έβαλαν το χεράκι τους στο να γίνει πιο κωμικός ο ρόλος, αλλά τόσο το μουστάκι, όσο και η φωνή "νομίζω ότι μιμούμαι τον Adam West, κι όμως δεν παύω ν' ακούγομαι σαν ένας πιωμένος Nicolas Cage" ήταν ιδέες του Cage. Ο Big Daddy ήταν σκληροτράχηλος, ήταν ένα ακόμη εμπόδιο στα σχέδια του Kick-Ass, κι όχι ένα βλίτο που τον παρακαλά για βοήθεια. Ευτυχώς, η ταινία, όπως προανέφερα, ακολούθησε την σεναριακή δομή του κόμικ. Ξέρετε τι εννοώ...

Άλμπουμ του 2010 που αξίζει ν' ακούσετε

THE SUBURBS των Arcade Fire

Τον τελευταίο καιρό, κυρίως χάρη σε περιοδικά όπως το Alternative Press, το Rolling Stone και ιστοτόπους όπως το Pitchfork, η indie βάζει όλο και πιο βαθιά τα ανεξάρτητα χεράκια της στο mainstream. Αν και σίγουρα την προτιμώ από την εμετίλα των σημερινών R&B-άδων που φτύνουν την αξιοπρέπεια της hip hop για να παίρνουν τα Grammy με το κιλό, η indie ανέκαθεν είχε ένα κατιτίς που με ψιλοαπωθούσε. Όσο κι αν λατρεύω μπάντες όπως οι TV on the Radio και οι LCD Soundsystem, ορισμένοι indie καλλιτέχνες θαρρείς απαιτούν πολλά από τον ακροατή τους, καταλήγοντας να γίνουν τα μουσικά ισότιμα του "και-καλά-κουλτουρέ" κινηματογράφου.

Οι Arcade Fire δεν είναι από αυτές τις μπάντες.

Αγαπούν τόσο τη μουσική που παίζουν, όσο και τους ακροατές τους. Στο νέο τους άλμπουμ, θα βρείτε δεκαέξι κομμάτια, συνολικής διαρκείας 64 λεπτών, που και πάλι δε μοιάζουν αρκετά για να ξεδιπλώσουν το ταλέντο όλων των μελών της μπάντας. Σε κάθε track, οι Arcade Fire μεταμορφώνονται, σου δείχνουν ένα διαφορετικό πρόσωπο. Τη μια παίζουν ξένοιαστο rock με γρήγορους ρυθμούς, και την άλλη κόβουν ταχύτητα και αφήνουν τις υπέροχες (ΥΠΕΡΟΧΕΣ, σας λέω) συνθέσεις τους να σας κλέψουν την καρδιά, είτε βασίζονται στα ορχηστρικά έγχορδα, είτε απλώς με κιθάρες και ντραμς, είτε μόνο με αντρικά φωνητικά, είτε με τις κοπέλες (που κλέβουν την παράσταση κάθε φορά που πιάνουν το μικρόφωνο). Δεν θυμάμαι να έχω ξανακούσει ένα τόσο γενναιόδωρο άλμπουμ φέτος. Πανέμορφο.