Αγαπημένος κινηματογράφος και μουσική του 2010, Μέρος Γ'

ΤΟΡ 5 Αγαπημένες Ταινίες

Νο. 3: SCOTT PILGRIM VS. THE WORLD του Edgar Wright

Τι να πρωτογράψω γι' αυτή την ταινία; Το ότι ο Edgar Wright έδειξε επιτέλους τα δόντια του στην Αμερικάνικη παραγωγή και με έστειλε στο Διάστημα για τρίτη φορά (τέταρτη, αν μετρήσουμε και το Spaced); Το ότι πρόκειται για μια από τις πιο ακριβείς μεταφορές ενός χάρτινου κόσμου στη μεγάλη οθόνη; Το ότι είναι τεχνικά άψογο; Το ότι, όπως το Watchmen, κατόρθωσε να χωρέσει σε δύο ώρες ένα τεράστιο και απίστευτα καλογραμμένο κόμικ, χωρίς πάψει στιγμή να κρατά το ενδιαφέρον σου αμείωτο; Το ότι όλες οι σκηνές μάχης είναι ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΕΣ; Το ότι η μουσική που ηχογραφήθηκε για την ταινία (με ονόματα όπως Beck, Nigel Godrich, Osymyso, Dan the Automator) μπλέκει ό,τι ανεξάρτητο άκουσμα μπορείτε να φανταστείτε; Δεν μπορώ να σταματήσω να μιλάω και να παραμιλάω γι' αυτήν, οπότε οτιδήποτε από τα παραπάνω μπορεί να μου βγει πρώτο σε οποιαδήποτε συζήτηση για την ταινία.

Όπως και στο Kick-Ass και στην ταινία που έχω στο #2 (δε σας λέω ακόμη...), το Scott Pilgrim vs. The World έχει ένα cast που αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από νέους. Είναι όλοι τους απίστευτοι. Ταλεντάρες. Έχουν τεράστιο μέλλον μπροστά τους. Οι συντελεστές πραγματικά μεγαλούργησαν. Το σενάριο είναι μεστό και προσεγμένο, δεν αφήνει κανένα από τα βασικά συστατικά του έργου του O'Malley να πάει χαμένο (και είμαι σίγουρος ότι στις deleted scenes θα παρουσιάζεται ακόμη μεγαλύτερη πιστότητα). Η προσοχή που δόθηκε στη μεταφορά του κόσμου του κόμικ σε πραγματικά σκηνικά, κοστούμια, αντικείμενα και CGI σε αφήνει άφωνο. Αντίθετα με κάποια "μεγαθηρία" οπτικών εφέ, όπως το Avatar, το Scott Pilgrim vs. the World αξιοποιεί τα οπτικά εφέ ώστε να ενισχύσει την ιστορία, αντί να την οδηγήσει. Είμαι σίγουρος ότι, σε μερικά χρόνια από τώρα, το Avatar δεν θα μας εντυπωσιάζει τόσο, γιατί θα έχει ξεπεραστεί. Αλλά το Pilgrim είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να παραμείνει διαχρονικό. Γιατί δεν μας παρουσιάζει μια χιλιοειπωμένη "οικολογική" ιστορία με μπλε ψιψίνους και ρομπότ, αλλά έναν κόσμο στον οποίο όλοι μας θα θέλαμε να ζούμε. Ρίξτε μια ματιά στον hipster φρουρό που γλείφει ένα γλυφιτζούρι. Έχετε ξαναδεί μια πιο απενοχοποιημένη ματιά στη σημερινή νεολαία;

Γιατί δεν είναι στο νούμερο 1;

Από τότε που είδα τον Michael Cera στα trailer, η πρώτη μου αντίδραση ήταν, "η φάτσα του δεν ταιριάζει". Ο Scott Pilgrim των κόμικ, παρά τον πεσσιμισμό του, ήταν ένας απίστευτα δυναμικός χαρακτήρας, και αυτό δεν το ένιωσα με την ερμηνεία του Cera, με τα τραυλίσματα και τη σιγανή φωνή του. Ξέρω, πάλι ακούγομαι σαν purist-ας fanboy, αλλά πιστεύω ότι η ταινία θα ήταν πιο συναρπαστική εάν είχε έναν πρωταγωνιστή με περισσότερο μπρίο - όπως όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί της ταινίας, που επισκιάζουν τον Cera με χαρακτηριστική άνεση.

Άλμπουμ του 2010 που αξίζει ν' ακούσετε

PLASTIC BEACH / THE FALL των Gorillaz Μου ήταν πάντα δύσκολο να δω με καλό μάτι τους Gorillaz. Η μουσική τους, αν και ενδιαφέρουσα, πάντα μου ακουγόταν σα να της έλειπε κάτι, και το concept με τους καρτούν χαρακτήρες δεν με έβρισκε σύμφωνο. Το να πρέπει να δω τα DVD με τα κινούμενα σχέδια για να εκτιμήσω περισσότερο τα άλμπουμ μου φαινόταν σαν μια ταινία βασισμένη σε μυθιστόρημα που θα απαιτούσε από μένα να διαβάσω το βιβλίο πρώτα.

Ευτυχώς, με το Plastic Beach, ο Damon Albarn και η παρέα του αποδεικνύουν ότι οι Gorillaz είναι κάτι παραπάνω από μια "εικονική" μπάντα. Το νέο τους άλμπουμ είναι ένα ζωηρό, πολύχρωμο ταξίδι προς νέες μουσικές κατευθύνσεις. Υπάρχουν κομμάτια (όπως το απίστευτο "Stylo") τα οποία, παρά την απίστευτα μινιμαλιστική τους σύνθεση, σε κάνουν να τ' ακούσεις είκοσι φορές και πάλι να μην χορτάσεις. Όπως και στα παλαιότερα άλμπουμ τους, οι γκεστ πάνε σύννεφο - πέρα από τους κλασικούς De La Soul, η συμφωνική ορχήστρα Sinfonia Viva, οι Bobby Womack, Lou Reed και Mos Def και ένα σωρό άλλοι, δίνουν στο άλμπουμ μια μεγάλη ηχητική ποικιλία. Ωστόσο, οι πραγματικοί πρωταγωνιστές εδώ είναι τα μουσικά περιβάλλοντα που σκαρφίστηκε ο Albarn.

Το The Fall, που κυκλοφόρησε ανήμερα τα Χριστούγεννα, είναι ένα "πειραματικό" άλμπουμ, του οποίου η σύνθεση και το μιξάζ πραγματοποιήθηκαν σε ένα iPad (!!!), και αντικαθιστά την pop διάθεση του προκατόχου του (το μεγαλύτερο μέρος του είναι instrumental) με ακόμη περισσότερες εξερευνήσεις στον ήχο του project, που μας κάνει πάντα να νιώθουμε καλά (inc.).

Μετά από την τόση μαυρίλα, πίκρα και μελαγχολία που βγήκε από τα ηχεία μου φέτος, ήταν πραγματικά αναζωογονητικό ν' ακούσω δυο άλμπουμ τόσο ευχάριστα, ευδιάθετα και περιπετειώδη, από ένα "συγκρότημα" που μέχρι πρότινος δεν με εντυπωσίαζε. Εσείς και οι Devo μου φτιάξατε τη διάθεση φέτος. Σας ευχαριστώ.