Αγαπημένος κινηματογράφος και μουσική του 2010, Μέρος Α'

Σε πέντε ημέρες, το 2010 ολοκληρώνεται. Κάθε μία από αυτές, θα γράψω ένα blog post για τις ταινίες και τα άλμπουμ που άκουσα φέτος και λάτρεψα. Για τις ταινίες, θα έχω ένα Top-5, ενώ για τη μουσική απλώς θα αναφέρω κάποια από τα αγαπημένα μου φετινά άλμπουμ και, στις 31 Δεκεμβρίου, όταν θα ολοκληρωθεί το κινηματογραφικό Top-5, θα γράψω μια λίστα με όλα τα άλμπουμ που άκουσα. Δεν έχω αποφασίσει αν θα κάνω κάποιο Top-5 ή Top-1o ή αν απλώς θα τα αναφέρω αλφαβητικά.

Anyway, ξεκινάμε.

ΤΟΡ 5 Αγαπημένες Ταινίες

Νο. 5: THE TOWN του Ben Affleck

Το ντεμπούτο του Ben Affleck ως σκηνοθέτης, το Gone Baby Gone (2007), με καθήλωσε. Όπως έγραψα στο blog CINEMANIA_GR, ήταν "ένα εξαιρετικό αστυνομικό θρίλερ, με δυνατό cast, άριστη σκηνοθεσία και έντονη δράση." Αυτό που μάλλον ξέχασα να γράψω τότε ήταν ότι είναι από τις ταινίες εκείνες που απολαμβάνεις στο σινεμά και όχι στο DVD, κι ας μην έχει εκρήξεις και CGI (ή εκρήξεις φτιαγμένες με CGI!) κάθε πέντε λεπτά. Στο The Town, ο Affleck ξεπέρασε τον εαυτό του.

Στη δεύτερή του ταινία, αναλαμβάνει για πρώτη φορά χρέη πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη, μιας και στο GBG εμπιστεύθηκε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον αδερφό του, Casey. Εργάστηκε επίσης στο σενάριο, το οποίο βασίζεται, όπως και το GBG, σε μυθιστόρημα. Εδώ, όμως, αποδεικνύεται ως ένας εξαιρετικά ώριμος και τολμηρός κινηματογραφιστής. Συνθέτει ένα έξοχο καστ (Jeremy Renner, Rebecca Hall, Jon Hamm, ακόμη και ο Slaine!), διευρύνει το οπτικό του πεδίο (στην κυριολεξία, μιας και το GBG ήταν γυρισμένο σε 1,85:1 ενώ το Town σε 2,35), προσφέρει δράση, συγκίνηση, τρόμο και ρομαντισμό σε ίσες ποσότητες και εξακολουθεί να μπήγει το μαχαίρι του στα κόκκαλα της σημερινής αμερικανικής κοινωνίας.

Γιατί δεν είναι στο νούμερο 1;
Δυστυχώς, το The Town πάσχει από μερικά από τα ίδια μειονεκτήματα που παρουσίαζε το GBG: ο Affleck, για κάποιον λόγο, έχει μια ασταμάτητη εμμονή με τους μονολόγους. Είναι κάπως ενοχλητικό όταν τόσοι χαρακτήρες σε μία ταινία καταναλώνουν πέντε λεπτά ο καθένας για να διηγηθούν τις ιστορίες τους. Επιπλέον, κάποιοι χαρακτήρες δεν σκιαγραφούνται τόσο όσο θα έπρεπε και "παραμελούνται" σε αρκετές σκηνές. Βέβαια, δεν έχω παρακολουθήσει το extended cut, που διαθέτει τριάντα λεπτά επιπλέον και περιέχει πολλές σκηνές που ο Affleck λάτρεψε, αλλά αναγκάστηκε να κόψει (το αρχικό cut της ταινίας διαρκούσε τέσσερις ώρες). Θα ήθελα στο μέλλον να δω τον Affleck να χρησιμοποιεί ένα πρωτότυπο σενάριο, αντί να διασκευάσει άλλο ένα μυθιστόρημα.

Άλμπουμ του 2010 που αξίζει ν' ακούσετε

AUDIO SECRECY των Stone Sour

Όχι, δεν είναι ένας δίσκος Slipknot χωρίς μάσκες. Οι Stone Sour έχουν μια δική τους ταυτότητα, που δεν χαρακτηρίζεται από καφρίλες και jumpdafuckup, αλλά από εξαιρετικές, "δαιμονισμένες" μελωδίες, χαρακτηριστική ευελιξία μεταξύ γρήγορων και σκληρών κομματιών και μπαλαντών που δεν είναι μόνο για ραδιόφωνο (το "Hesitate" είναι απίστευτο), και έναν Corey Taylor που μας αποκαλύπτει ένα νέο πρόσωπο: έναν άνδρα που αναγνωρίζει τις πληγές του παρελθόντος ως μαθήματα για το μέλλον. Ακόμη και στις ήπιες στιγμές του, το άλμπουμ δεν σταματά να σου κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο. Η παραγωγή του Nick Raskulinecz είναι άψογη, ενώ ή μπάντα πειραματίζεται με νέες μεθόδους για ν' αναπτύξει και να διευρύνει τον ήχο της (προσέξτε τα πλήκτρα στο "Nylon 6/6"), χωρίς να παρατά ό,τι ξέρει καλύτερα: να μας δώσει σύγχρονη rock που δεν πνίγεται στο υπερβολικό συναίσθημα και ξέρει να "δαγκώνει" όποτε πρέπει.

Έκανες λάθος, Marilyn Manson: η rock δεν είναι νεκρή.