Η σημασία της δεξιότητας και η απόκτηση της επιδεξιότητας

Χωρίζω το χρόνο μου μεταξύ του κοινωνικού ανθρώπου και του μοναχικού, δημιουργικού ανθρώπου.

Μερικές φορές πιέζω τον εαυτό μου να κάνει κάτι τέλεια, αλλά πλέον ακόμη και αυτή μου τη συνήθεια την ελαττώνω. Φαίνεται πως πλέον αρκούμαι περισσότερο μ' αυτά για τα οποία είμαι ικανός πλέον. Και αυτό με χαροποιεί απίστευτα.

Μέχρι πριν από μερικές μέρες πίστευα πως ο καλλιτέχνης μέσα μου χάθηκε. Εκείνο το πνεύμα που του άρεζαν τα ταξίδια στο άγνωστο φάνταζε πια εξασθενημένο. Ίσως γιατί πλέον έμαθα περισσότερα πράγματα για τη ζωή που τώρα δεν είμαι διατεθειμένος να μάθω περισσότερα προς το παρόν. Αλλά, τελικά, βρήκα πως το πνεύμα υπάρχει ακόμη. Απλώς τώρα δεν βιάζεται να βγει. Περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να βγει μέσα από τα χέρια μου, είτε μέσω μουσικής, είτε μέσω ζωγραφικής, είτε μέσω κειμένων.

Εξελίσσομαι. Ίσως να είμαι ένα Pokémon, και τώρα γίνομαι μεγαλύτερος, σκληρότερος και πιο δυνατός.

Ίσως, τελικά, ο ταξιδιώτης-καλλιτέχνης μέσα μου απλώς να αναπαύεται για την ώρα. Δεν τον βασανίζει πια η ματαιοδοξία για να φτάσει στην ταράτσα του ουρανοξύστη. Του φτάνει που έχει φτάσει στον έβδομο όροφο. Το ξέρει πως υπάρχουν άλλοι εκατόν πενήντα έξι, αλλά το αυτί του δεν ιδρώνει. Θα φτάσει κάποια στιγμή. Ή μπορεί να μην χρειάζεται καν να φτάσει εκεί.

Δεν με απασχολεί πια η κορυφή που έχουν θέσει άλλοι στην Τέχνη. Να γίνω μεγάλος και ν' αποκτήσω πεντακόσια βραβεία και διακρίσεις. Ίσως τα καταφέρω. Κι αν αυτό γίνει, έχει καλώς. Αλλά πλέον με απασχολεί περισσότερο ο πυρήνας μου. Το να δημιουργώ ώστε να τον καλύπτω με κρούστες γνώσης και σοφίας, ώστε να απολαύσω περισσότερο τις στιγμές που θα έρθουν.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ: Μόλις συνειδητοποίησα πως δεν έγραψα τίποτε γι' αυτά που αναφέρει ο τίτλος του κειμένου! Καλά να πάθω που πρώτα γράφω τίτλους και μετά κείμενα. Λοιπόν, ήθελα να πω πως οι περισσότεροι άνθρωποι δίνουν σημασία στην επιδεξιότητα (π.χ. "μπορεί να παίζει κιθάρα καλά") παρά στη δεξιότητα ("μπορεί να παίζει κιθάρα". Είναι, βεβαίως, αυτή η φύση της στοιχειώδους κριτικής ικανότητας. Αλλά η κριτική της επιδεξιότητας αποθαρρύνει πολλούς από το ν' αποκτήσουν τη δεξιότητα, ας πούμε "γιατί να μάθω να παίζω κιθάρα, αφού δεν πρόκειται ποτέ να γίνω ο καλύτερος κιθαρίστας του κόσμου". Έχει, όμως, πραγματικά, σημασία αυτό;

Εγώ θέλω να μάθω να παίζω κιθάρα, αλλά όχι για να γίνω ο καλύτερος του κόσμου, αλλά για τους δικούς μου, ξεχωριστούς λόγους. Την κιθάρα την αντιπαθούσα ανέκαθεν (κι ακόμη την αντιπαθώ), αλλά μπορώ να τη χρησιμοποιήσω ως ένα καλλιτεχνικό εργαλείο με το οποίο μπορώ να "ζωγραφίσω" τους ήχους που θέλω. Πιστεύω πως τη δεξιότητα την έχω αποκτήσει μετά από μερικούς μήνες "χαλαρής" εξάσκησης. Τώρα, με εντατική εξάσκηση, θα προχωρήσω στην επιδεξιότητα ώστε να γίνω καλύτερος, αλλά μόνο και μόνο για να μπορέσω να φτιάξω τους ήχους που έχω μέσα στο μυαλό μου.

Ο σκοπός θ' αγιάσει το μέσο. Και μόλις καταφέρω να δημιουργήσω τους ήχους που θέλω, τότε θα έχω ικανοποιήσει τον καλλιτέχνη (και όχι τον κριτικό) που ζει μέσα μου. Και μετά, άλλοι καλλιτέχνες και κριτικοί θα μπορούν να μοιραστούν τις απόψεις τους μαζί μου. Ίσως να είναι θετικές, ίσως όχι. Αλλά όλες θα είναι αποδεκτές. Και θα ήθελα να ενθαρρύνω και άλλα άτομα να εστιάσουν εκεί. Κάποτε στόχευα στο να κάνω καλή εντύπωση στους άλλους, κι αυτό παραλίγο να με καταστρέψει. Εάν κάποιος θέλει να γίνει καλλιτέχνης μόνο και μόνο για να ικανοποιεί τους άλλους, δεν θα είναι ποτέ ευτυχισμένος και θ' αυτοθυσιάζεται ώστε ν' αποκτήσει τις επιδεξιότητες που επιζητούν οι άλλοι, κι έτσι θα χάσει τον εαυτό του.

Μην βασίζεις την ευτυχία σου στην επιτυχία. Βρες την ευτυχία, κι αυτή θα είναι η μόνη πραγματική επιτυχία.

Μια νέα κατεύθυνση

Όσοι παρακολουθείτε καιρό αυτό το blog, πιθανότατα θα έχετε παρατηρήσει πως, εδώ και πολλούς μήνες, έχω γράψει πάρα πολλά κείμενα σχετικά με θέματα πολύ προσωπικά. Κείμενα γεμάτα φόβους, ανησυχίες, άγχος, πόνο, σκοτάδι, πληγές. Η αλήθεια είναι πως, για αρκετό καιρό, βρισκόμουν σε μία... πώς να το πω, μια φάση, μια περίοδο, ένα μέρος τέλος πάντων της ενήλικης ζωής στο οποίο βρισκόμουν σε αδιέξοδο. Δεν ήξερα πώς να συνεχίσω, αλλά και γιατί. Έβλεπα τον εαυτό μου να αλλάζει απότομα και να χάνω τον έλεγχό του. Μελαγχολούσα, στενοχωριόμουν, γκρίνιαζα, έκλαιγα. Έβλεπα άτομα να σταματάνε να μου μιλάνε, να με αποφεύγουν στο δρόμο, να έχουν μια λανθασμένη εντύπωση για μένα. Έντονες στιγμές.

Τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο, τίποτα από τα παραπάνω δεν με απασχολεί τόσο.

Νιώθω ισχυρότερος, πιο πρόθυμος από ποτέ να προχωρήσω. Νιώθω πως έχω περισσότερη εμπιστοσύνη σε εμένα.

Αυτά δεν τα γράφω για να υπερηφανευτώ, αλλά για να γράψω κάτι που να διαφέρει από τα προηγούμενα άρθρα μου. Γιατί κι εγώ ο ίδιος διαφέρω από τον blogger που αξιοποιούσε αυτό το blog για να εξετάσει τα βαθύτερα σκοτάδια του μυαλού του. Αυτοκαταστρεφόμουν ή ήθελα να καταστρέψω τους άλλους.

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε μια αυτοσυγκέντρωση που δεν έχω ξαναβιώσει. Νιώθω πως έχω τον έλεγχο, κι αυτό είναι κάτι που με ευχαριστεί περισσότερο από το να καταριέμαι τους πάντες. Εξακολουθώ να νιώθω απαίσια για όσα έκανα, αλλά πιστεύω πως κάποια στιγμή θα καταφέρω να επανορθώσω.

'Εχω βρει μια νέα κατεύθυνση στη ζωή. Μία κατεύθυνση που δεν είναι χαρούμενη, αλλά ούτε και λυπημένη. Για την ακρίβεια, δεν διαθέτει καθόλου συναισθήματα. Μόνο σκέψη. Αμέτρητη σκέψη, που με γεμίζει με ολοκλήρωση.

Έχω βρει την ευτυχία στη διαμόρφωση του εαυτού. Και δεν φοβάμαι να μοιραστώ τη διαμόρφωση με άλλα άτομα, εφόσον εκείνα είναι πρόθυμα. Και, ευτυχώς, έχω αρκετούς φίλους με τους οποίους ανταλλάσσουμε τη διαμόρφωση αυτή και καταφέρνουμε να γινόμαστε ισχυρότεροι σ' αυτούς τους ζοφερούς καιρούς.

Έχω βρει μια νέα λάμψη στη δημιουργία. Πλέον, αντί να κρέμομαι από τα χείλη των πάντων για να μαζέψω απ' αυτά θετικά σχόλια λες και είναι σβώλοι χρυσού, δημιουργώ πράγματα τα οποία με "γεμίζουν" σαν μπάρα σε πρόγραμμα για downloads. Τα torrents δημιουργούνται στο μυαλό μου και τα downloads στα χέρια μου.

Δεν ζηλεύω πια τόσο τους άλλους, νιώθω πιο κοντά σ' αυτούς.

Και πλέον δεν βλέπω αυτή τη νέα κατάσταση εαυτού ως μία αίσθηση που θα περάσει γρήγορα, για ν' αντικατασταθεί από κλάμα και στενοχώρια.

Και, τόσο αυτό το blog όσο και το αγγλόφωνό μου, http://s33-th1s.tumblr.com/, θα είναι πλέον περισσότερο ιστολόγια παρά μοιρολόγια. Πλέον δεν θα καταγράφω απλώς τις δυσάρεστες στιγμές. Θα καταγράφω την εξέλιξή μου ως άνθρωπος, τόσο ως δημιουργός όσο και ως προσωπικότητα.

Το ταξίδι δεν τελειώνει. Απλώς αλλάζει προορισμό.

Ο Μεγάλος

Γεια σου, Μεγάλε.

Σου αρέσει να είσαι σε οποιονδήποτε.

Σου αρέσει να μας χρωματίζεις κάθε στιγμή όπου μπορείς να εμφανιστείς, καλύπτοντάς μας με τις αρετές σου.

Σου αρέσουν πολλά.

Άρχισες να με συναντάς από τότε που άρχισα να μεγαλώνω, όπως κάνεις και στους περισσότερους.


Μου έσωσες τη ζωή πολλές φορές.

Παραλίγο να μου τη στοιχίσεις πολλές φορές.

Είμαι ακόμη ζωντανός, αλλά νιώθω πως μου μειώνεις το χρόνο μου σ' αυτό τον κόσμο.

Δεν μου αρέσεις, Μεγάλε.

Λογικό, θα μου πεις. Αλλού σε χρησιμοποιούν ως όπλο. Ολόκληρες χώρες έχουν υποκύψει σε σένα, τι είμαι εγώ;

Δεν σε αντέχω, Μεγάλε.

Με κάνεις που μετανιώνω που αναπνέω.

Μου ασχημαίνεις τα όνειρα.

Με κρατάς μακριά από τα πραγματικά ωραία πράγματα στη ζωή. Εξαιτίας σου, δεν θέλω να νιώθω ωραία όταν μου έρθει η ευκαιρία - με κάποιες εξαιρέσεις, ευτυχώς. Πλέον, αρχίζω να σε κατευνάζω. Είναι δύσκολο, αλλά... σιγά-σιγά, σε μικραίνω.

Αλλά η παρουσία σου με ενοχλεί ολοένα και περισσότερο.

Ίσως γιατί πλέον δεν σε δέχομαι ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι μου, ούτε περνάς απαρατήρητος επειδή έχεις ριζώσει μέσα μου.

Σε σιχαίνομαι, Φόβε. Δεν σε αντέχω. Εξαιτίας σου, είμαι κλεισμένος στο σπίτι, ολομόναχος, προσπαθώντας να πραγματοποιήσω όλα όσα ελπίζω πως θα με κάνουν ευτυχισμένο. Αλλά δεν θα με νικήσεις. Δεν θα με νικήσεις, πανάθεμά σε.

Γκαντεμιά.

Είχα γράψει ένα γιγαντιαίο blog post με τον τίτλο "Ρίσκα". Έκανα πολλά saves στον server του Blogger, μα μόλις έκανα publish, όλα χάθηκαν.

Δεν θέλω να το ξαναγράψω.

Μου φαίνεται πως θα μεταφερθώ στο Wordpress...

Ρίσκα

Μπαμπ μπαμπ ντουμπάμπαντα

Γκαν γκαν μπουμ σουμπά ντα ντα μπούμπουντα. Ντούβα ντούβα ντούβα νταρά ντα να να γκούγκουμντα. Γκάβα γκούβα σασασαμπούφ σασασαπόνιμα νισανισανίσα σασά σασασαμπούφ.

Σα,

μπουμ.


Γκούγκουντα, γκούνγκουντα, γκούγκουντα.

Ομοφυλοφιλία

"Homosexuality is found in over 450 species. Homophobia is found in only one. Which one seems unnatural now?"

- http://openlovingsoul.tumblr.com/ 

Δεν είμαι ομοφοβικός. Κι όμως, μέχρι στιγμής, όλες μου οι φιλίες με ομοφυλόφιλους έχουν καταρρεύσει. Τι έχουν καταρρεύσει, δηλαδή, εγώ τις κατέστρεψα. Δεν τους έκρινα επειδή είναι ομοφυλόφιλοι. Ούτε θεωρώ πως οι ομοφυλόφιλοι είναι απαίσια όντα, ή χειρότερα από τους ετεροφυλόφιλους, τους αμφιφυλόφιλους και τους διαφυλικούς. Είναι άνθρωποι. Απλώς δεν ήξερα πώς να τους φερθώ, κι αυτό με τρόμαζε απίστευτα. Δεν φταίνε εκείνοι. Δεν φοβάμαι τους ομοφυλόφιλους. Φοβάμαι τους ανθρώπους. Γι' αυτό κατέστρεψα αμέτρητες φιλίες, και οι περισσότερες από αυτές αφορούσαν ετεροφυλόφιλα άτομα.

Δεν θέλω να με αποκαλούν ομοφοβικό - ειδικά οι ομοφυλόφιλοι. Δεν θεωρώ τους ομοφυλόφιλους ένα στερεότυπο, αλλά απλώς ανθρώπους που έχουν ένα εγγενές γνώρισμα, όπως το χρώμα των μαλλιών και των ματιών. Η σεξουαλική ταυτότητα είναι πολύ πιο περίπλοκη απ' όσο θέλουμε να πιστεύουμε, στην προσπάθειά μας να απλοποιούμε τα πάντα για να τα καταλαβαίνουν οι περιορισμένοι μας εγκέφαλοι. Οπότε, δεν θέλω να με χαρακτηρίζουν κι εμένα ομοφοβικό, γιατί κι αυτό είναι ένα στερεότυπο.

Δεν αποκαλώ κανέναν "πούστη", ειδικά εάν είναι ομοφυλόφιλος. Σίγουρα, είχε πλάκα όταν ήμασταν μικροί και βγάζαμε ο ένας τον άλλο "γκέι", "αδερφή", "αδερφάρα" ή "γκέουλα", αλλά μέχρι εκεί. Μερικές φορές μπορεί να πω "όχι, ρε πούστη μου!" αν μου συμβεί κάποια γκαντεμιά, αλλά ακόμη και τότε δεν σκέφτομαι κάποιον ομοφυλόφιλο. Όπως έλεγε ο Doug Stanhope, η λέξη "faggot" παραείναι δυνατή βρισιά για να την χρησιμοποιούμε σε ομοφυλόφιλους. Θα έπρεπε να τη χρησιμοποιούμε στους ίδιους που αποκαλούμε "μαλάκες", "καθίκια" και "μπάσταρδους", ανεξάρτητα με τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Για την ακρίβεια, η λέξη "faggot" στην πραγματικότητα σημαίνει "ένα μάτσο κλαδιά", ενώ ακόμη και η σύντμηση "fag" είναι λέξη αργκό στη Μεγάλη Βρετανία για να περιγράψει τα τσιγάρα.

Σπανίως χρησιμοποιώ και τη λέξη "gay". Κι όταν το κάνω, δεν το κάνω ποτέ για υποτιμητικούς σκοπούς. Δυστυχώς, λόγω της στάσης της κοινωνίας προς τους ομοφυλόφιλους ως "απόβλητους", η λέξη "gay" χρησιμοποιείται πολύ συχνά για να περιγραφεί κάτι το οποίο δεν είναι καλής ποιότητας, ή θεωρείται γελοίο. Έχω ακούσει το εξής: "Έχεις ακούσει το Immersion των Pendulum; Ήταν πολύ gay!". Δεν ήξερα τι ν' απαντήσω μετά απ' αυτό.

Εάν κάποιος διαβάσει αυτό το κείμενο, μπορεί να πιστέψει πως είμαι κι εγώ ομοφυλόφιλος. Ας βγάλει ό,τι συμπεράσματα θέλει. Με έχουν πει "γκέι" ένα εκατομμύριο φορές, για πλάκα και στα σοβαρά. Και τις περισσότερες σοβαρές φορές μου τις είπαν γυναίκες. Νόμιζαν πως ήμουν ομοφυλόφιλος, επειδή δεν είχα τα κότσια να τους μιλήσω. Και λοιπόν; Θαρρείς όλοι εμείς οι ετεροφυλόφιλοι πρέπει να έχουμε ΤΑ αρχίδια και να μη μας φοβίζει τίποτα, αλλιώς είμαστε "πούστηδες".

Κι αυτός είναι ο λόγος που φοβάμαι να υποστηρίξω τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ (αγγλιστί LGBT). Η συμπεριφορά των ομοφοβικών με κάνει να βλέπω τους πάντες ρατσιστικά. Μου αρέσει να λέω τον εαυτό μου αντιρατσιστή, αλλά και πάλι, θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι αντιρατσιστές είναι ρατσιστές απέναντι στους ρατσιστές. Εγώ είμαι κατά της ομοφοβίας. Άρα, ίσως είμαι ρατσιστής απέναντι στους ομοφοβικούς, κι αυτό μας κάνει ένα και το αυτό. Σίγουρα, συμφωνώ με τα gay rights. Ναι, ας τους δώσουμε το δικαίωμα να παντρευτούν. Σάμπως οι γάμοι που κάνουμε εμείς οι ετεροφυλόφιλοι καλύτεροι είναι; Πλέον περισσότερα διαζύγια παρά γάμοι γίνονται, που λέει ο λόγος.

Μας μεγάλωσαν στα σχολεία με την ιδεολογία ότι ο άνδρας και η γυναίκα πρέπει οπωσδήποτε να είναι ζευγάρι, και τίποτε άλλο. Στα ίδια σχολεία όπου γεννιέται η κοινωνική διάκριση και κάθε "διαφορετικός" άνθρωπος είναι θύμα της εξαθλίωσης. Έτσι, γεννιέται κι αυτό που στη συνέχεια θα χαρακτηρίσω "αντίστροφος ρατσισμός".

Ο αντίστροφος ρατσισμός είναι κοινό γνώρισμα σε άτομα που πέφτουν ασταμάτητα θύματα του ρατσισμού, και συχνά συναντάται στους ομοφυλόφιλους. Πιστεύουν πως, επειδή πολλοί ετεροφυλόφιλοι τους διακρίνουν, άρα όλοι οι ετεροφυλόφιλοι θα το κάνουν. Ίσως να ήταν αυτός ο λόγος που τσακώθηκα με τα ομοφυλόφιλα άτομα που έχω γνωρίσει. Ίσως να με έβλεπαν ρατσιστικά. Ίσως να πίστευαν πως είμαι ομοφοβικός. Κι ίσως ακόμη το πιστεύουν. Αυτό είναι που φοβόμουν περισσότερο: να μην με θεωρήσουν ομοφοβικό. Και, δυστυχώς, ίσως τελικά έγινε αυτό.

Δεν είμαι ομοφοβικός. Αλλά διαθέτω αρκετή μισανθρωπιά μέσα μου. Δεν διακρίνω με βάση τη σεξουαλική ταυτότητα. Δεν διακρίνω. Απλώς μισώ. Μερικές φορές.

Γι' αυτό, αγαπητοί ομοφυλόφιλοι, δεν χρειάζεται να με παρεξηγείτε. Δεν είμαι ομοφοβικός σε καμία περίπτωση, και πάντα θα είμαι υπέρ των δικαιωμάτων σας. Απλώς, που και που, νιώθω πως όλη η ανθρωπότητα πρέπει να πεθάνει. Αυτό είναι όλο.

Γιατί;

Μερικά ερωτήματα θα σε βασανίζουν, ό,τι κι αν κάνεις, όσες φορές κι αν σταματήσεις να κάνεις τα πάντα για ν' αφιερώσεις ώρες ατελείωτες στο κρεβάτι, με τα στόρια κλειστά, προσπαθώντας να βγάλεις άκρη με τις σκέψεις σου, προσπαθώντας να κάνεις τα κομμάτια αυτού του δαιδαλώδους παζλ να ταιριάξουν μεταξύ τους.

Γιατί νιώθω τόσο μόνος μου επί είκοσι χρόνια;

Γιατί καμία φιλία δεν μου είναι αρκετή;

Γιατί νιώθω περισσότερη μοναξιά όταν είμαι με άλλους ανθρώπους παρά όταν είμαι μόνος μου;

Με πληγώνουν χωρίς να το καταλαβαίνουν. Με κάνουν να αισθάνομαι άβολα. Άβολα. ΑΒΟΛΑ.

Τόσο άβολα που πονάω σα να μου μπήγουν ένα εκατομμύριο βελόνες.

Σταματήστε.

Δεν θέλω πια να με κάνετε να νιώθω κατώτερος.

Δεν θέλω να μου χαμογελάτε.

Δεν θέλω να συμμετάσχω στις εκδηλώσεις σας, τους συλλόγους σας, τις συγκεντρώσεις σας, το οτιδήποτέ σας. Δεν θέλω να ακούω την κριτική σας. Δεν θέλω να μου λέτε πόσο κατώτερος από σας είμαι.

Αφήστε με ήσυχο.

Γιατί μου το κάνετε αυτό; Γιατί με πονάτε; Γιατί; Γιατί με κάνετε να αισθάνομαι κατώτερος; Γιατί με κάνετε να μη θέλω να είμαι εγώ; Γιατί; Γιατί; Αν με αγαπάτε τόσο όπως λέτε, γιατί δεν με σέβεστε; Γιατί δεν με αφήνετε στην ησυχία μου; Σταματήστε να με πονάτε επί είκοσι χρόνια.

Τι μου συμβαίνει;

Γιατί με κάνετε να ντρέπομαι; Με ντροπιάζετε. Ντροπή σας. Ντροπή σε σας, όχι σε μένα. Δεν αντέχω τόση εξαθλίωση. Δεν αντέχω να νιώθω ένοχος που είμαι εγώ. Αν δεν σας αρέσει που είμαι εγώ, γιατί μου το λέτε; Αφήστε με στη μιζέρια μου. Έχω σιχαθεί κάθε κόκκαλο του κορμιού σας, και θέλω να τα σπάσω όλα ένα-ένα. Θα πληρώσετε. Θα πληρώσετε όλοι σας.

Αυτό το ευχάριστο κοινωνικό μήνυμα ήταν μια προσφορά της Εκδικητικής Α.Ε.
Εκδικητική Α.Ε.: Κρύωσε το πιάτο σας; Σας το ζεσταίνουμε!™

Η παθητικότητα των αυτιών

Έχετε παρατηρήσει ότι τα αυτιά είναι τα πιο παθητικά από τα όργανα του σώματος που εξυπηρετούν μια αίσθηση;

Ας τις πάρουμε με τη σειρά:

Όραση: Μπορείς να δεις τα μάτια κάποιου.
Όσφρηση: Μπορείς να μυρίσεις τη μύτη κάποιου.
Γεύση: Μπορείς να γευτείς τη γλώσσα κάποιου.
Αφή: Μπορείς να αγγίξεις τα χέρια κάποιου.
Ακοή: Δεν μπορείς να ακούσεις τα αυτιά κάποιου!

Το σκεφτήκατε ποτέ;

Mantra

Πώς επανορθώνεις
όταν τα σκατώνεις;
Απλώς συνεχίζεις,
και σε κανέναν δεν τα πρήζεις.
Ειδικά στον εαυτό σου.
Τώρα, ανασκουμπώσου.


Αυτό το ποιηματάκι το επινόησα πριν μερικές βδομάδες. Μακάρι να το θυμάμαι πιο συχνά, ώστε να βάζω τα γίδια στο mantra μου αντί στο μαντρί (που είναι μες στη μπίχλα με τις κοπριές και τις μύγες).

Ο σπόρος του κακού

Λένε πως μία στιγμή είναι ικανή να αναποδογυρίσει τη ζωή σου. Το πιστεύω.

Παραδέξου το, σου συνέβη κι εσένα. Κάποια στιγμή στη ζωή σου, συνέβη κάτι που σε στιγμάτισε άσχημα, κατέστρεψε τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις τα πράγματα και φέρεσαι σε άλλους. Κάποτε, σε τραυμάτισαν.

Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε ήταν. Δεν θυμάμαι καν αν πήγαινα σχολείο τότε ή όχι. Ίσως πήγαινα. Το σίγουρο είναι ότι ήμουν επισκέπτης.

Δεν μου άρεζε να είμαι επισκέπτης. Οι άλλοι καλεσμένοι που ήταν της ηλικίας μου με έσπρωχναν μακριά τους. Ήταν όλοι τους μια μεγάλη παρέα, κι εγώ ένας outsider. Προτιμούσα να είμαι με τους μεγαλύτερους. Εκεί ένιωθα ασφαλής.

Μια νύχτα, όμως, οι μεγάλοι δεν ήταν εκεί για να με σώσουν.

Θυμάμαι ότι βρισκόμουν στο υπνοδωμάτιό του. Τον ήξερα και παλιότερα. Δεν θυμάμαι το όνομά του, ούτε και το πρόσωπό του. Θυμάμαι ότι με πήγαν μέσα στο δωμάτιό του "για να παίξουμε". Εκείνος περίμενε, σαν αρπακτικό που στήνει καρτέρι για το θήραμά του.

Η πόρτα έκλεισε.

Με άρπαξε από τα μαλλιά.

Πέρασε το μπράτσο του στο λαιμό μου.

Με έριξε στο χαλί.

Με έσφιξε. Με ακινητοποίησε. Μου χτυπούσε το κεφάλι.

Προσπάθησα να αντεπιτεθώ, μα αυτό απλώς δυσκόλευε την κατάσταση. Ήμουν τόσο ζαλισμένος, που δεν φώναζα για βοήθεια.

Βήματα. Οι γονείς του ερχόντουσαν για να μας ρωτήσουν αν θέλουμε να φάμε ή να πιούμε κάτι. Με άφησε. Μόλις έφυγαν, με άρπαξε πάλι.

Ένιωθα μια τεράστια ζαλάδα όταν ήμουν στο αυτοκίνητο των γονιών μου στην επιστροφή. Τους έλεγα ότι οι φίλοι τους έχουν ένα πολύ παράξενο παιδί.

Από τότε, ήμουν ιδιαίτερα επιθετικός στο σχολείο. Χτυπούσα άσχημα τους συμμαθητές μου. Τους σνόμπαρα, απομακρυνόμουν από αυτούς, δεν τους εμπιστευόμουν. Ήμουν μια χαρά με τους δασκάλους. Ήμουν ασφαλής μαζί τους, ως ένα κακομαθημένο μαμόθρεφτο που δεν ήξερε τι του γινόταν.

Ακόμη δεν έχω ξεπεράσει εκείνη τη στιγμή. Με χτύπησε τόσο βαθιά στο υποσυνείδητο, που βγάζω στους πάντες μια μεγάλη επιθετικότητα, χωρίς καν να σκέφτομαι τι είχα ζήσει τότε. Κι αυτή τη δίψα για τη βία δεν θέλω να την σταματήσω. Θέλω να κάνω κακό στους άλλους, να τους πληγώνω για το παραμικρό. Έτσι, έχασα αμέτρητους φίλους, κι αυτοί που μου απέμειναν μερικές φορές δεν μπορούν να με πάρουν στα σοβαρά, επειδή φέρομαι παρανοϊκά. Βαθιά μέσα μου, θέλω να κάνω κακό σε κάποιον. Θέλω να δικαιωθώ. Θέλω να του κάνω ό,τι μου έκανε εκείνος ο τύπος τότε.

Καθίκι. Δεν θυμάμαι το όνομά σου ή το πρόσωπό σου. Σίγουρα δεν θα σε αναγνωρίσω αν σε δω στο δρόμο, και πολύ πιθανόν να μη με αναγνωρίσεις ούτε κι εσύ. Και σίγουρα δεν θα θυμάσαι τι μου έκανες. Αλλά εγώ δεν το ξεχνάω. Έριξες πάνω μου όλη την επιθετικότητα που προφανώς μάζευες από τους γονείς και τους συμμαθητές σου. Με έκανες να μισήσω τους πάντες. Με έκανες ένα καθίκι.

It took so long to remember just what happened.
I was so young and vestal then,
you know it hurt me,
but I'm breathing so I guess I'm still alive
even if signs seem to tell me otherwise.
I've got my hands bound and
my head down and my eyes closed,
half-closed, wide open.

Do unto others, what has been done to me,
Do unto others, what has been done to you?

Tool - "Prison Sex"

Κριτικές μουσικής

Κάθε εβδομάδα, γράφω κριτική για το αγαπημένο μου άλμπουμ που άκουσα την προηγούμενη, χάρη στο lastweek.fm (προϋποθέτει να έχετε λογαριασμό στο last.fm και να έχετε καταγράψει την ακρόαση του άλμπουμ εκεί μέσω του προγράμματος Audioscrobbler).

http://lastweek.fm/wizfrikiman

Υποχώρηση τώρα!

Τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, οι γονείς μου βρίσκονται σε ένα ταξιδάκι στη Βουλγαρία, αφήνοντας εμένα και τον αδερφό μου στο σπίτι. Ακούω το έξοχο αυτό κομμάτι των 65daysofstatic και αναπολώ τις τελευταίες μέρες. Κάθε μία από αυτές, το μυαλό μου γεννούσε μια επαναστατική ιδέα, αλλά την επόμενη μέρα, μόλις ξυπνούσα, τη σκότωνε. Κάτι σαν το συκώτι του Προμηθέα που δημιουργόταν κάθε μέρα όταν του το έτρωγε ο αετός. "Μήπως να κάνω αυτό; Ναι, σίγουρα θα το κάνω... αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι... μπααα..."

Το μυαλό μου υποχωρεί πολλές φορές τελευταία όταν φαντάζεται τι επίδραση μπορεί να έχουν τα σχέδιά μου εάν τα πραγματοποιήσω. Φοβάμαι να κάνω κάτι γιατί θέλω να το κάνω όσο πιο τέλεια γίνεται, με όσο το δυνατόν λιγότερες αρνητικές επιπτώσεις.

Γιατί έχω σε τόσο υψηλή θέση προτεραιότητας στη ζωή την εύνοια;

Όπως έγραψα σε προηγούμενη δημοσίευση, τόσο καιρό ήμουν εθισμένος από την καλή κριτική. Θέλω, λοιπόν, να κάνω κάτι για να μου αρέσει ή για να αρέσω;

Τα τελευταία δύο-τρία χρόνια έκανα πραγματικά απαίσια πράγματα. Πλήγωσα άτομα που με αγαπούσαν, προσέβαλα άτομα που δεν μου έκαναν κάτι κακό, έδιωξα ένα σωρό ευκαιρίες που θα μπορούσαν να με κάνουν ευτυχισμένο. Αυτοτιμωρήθηκα. Έβαζα το μυαλό μου σε ένα μαρτύριο, στο οποίο έπαιζα σε ατελείωτο replay τις πιο απαίσιες στιγμές που πέρασα για να τα θυμάμαι και να πονάω. Έκλαιγα για ώρες. Χτυπιόμουν στο κρεβάτι. Και, το χειρότερο, μερικές φορές ανάγκαζα τον εαυτό μου να μην τρώει, ώστε να πονάει το στομάχι μου και να βρίσκομαι σε διαρκή αναστάτωση.

Αλλά δεν κατάλαβα εάν το έκανα επειδή μισούσα τον εαυτό μου ή τους άλλους. Πολλές φορές ίσχυαν και τα δύο.

Αυτό το Πάσχα ήρθα πιο κοντά στην οικογένειά μου, στην οποία επίσης φέρθηκα άσχημα κάποια στιγμή. Βελτίωσα τη σχέση μου με τους γονείς μου και επιδιόρθωσα τη σχέση μου με τη γιαγιά και τον παππού μου, κάτι που μας έκανε όλους ευτυχισμένους. Ωστόσο, εξακολουθώ να βρίσκω δύσκολο το να συγχωρέσω εμένα. Ο εαυτός μου ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός μου για χρόνια. Τον χρησιμοποιούσα λες και ήμουν προπονητής του μποξ και έσπρωχνα τον εαυτό μου σαν να ήταν ένας άπειρος μποξέρ (έστω κι αν σιχαίνομαι τη γνωστή φράση "δεν την παλεύεις"), με την ελπίδα ότι θα τον κάνω Rocky κι ότι θα πάρω όλα τα βραβεία. Κι όταν ο αθλητής μέσα μου αποτύχαινε, ο προπονητής τον βασάνιζε. Ή τον βασάνιζαν άλλοι.

Γιατί θέλω να κάνω τον εαυτό μου Rocky από τώρα; Άλλοι μου λένε, "μικρός είσαι ακόμα", αλλά αυτό με εκνευρίζει απίστευτα. Θέλω να αγγίξω τα αστέρια τώρα. Τι είναι αυτό που με κάνει να θέλω να φτάσω στην κορυφή;

Η έλλειψη αυτοεκτίμησης.

Το περασμένο φθινόπωρο έκανα ένα πείραμα με κάποια άτομα, ώστε να προσπαθήσω να τους εντυπωσιάσω δείχνοντάς τους πράγματα στα οποία ήμουν καλός. Τα κατάφερα, αλλά αργότερα συνειδητοποίησα το λάθος μου. Ήμουν τόσο μεγάλος εγωιστής, που στην ουσία εκμεταλλευόμουν αυτά τα άτομα για να τα κάνω να μου λένε καλά λόγια. Προσπαθούσα να αντλήσω από εκείνους την αυτοεκτίμηση που χρειαζόμουν.

Φυσικά, αυτοεκτίμηση σημαίνει "εκτίμηση του εαυτού", και το να προσπαθείς να την αποκτήσεις από άλλους θα ήταν το ίδιο μάταιο με το να πείσεις τον Κόμη Δράκουλα να γίνει vegetarian.

Εξακολουθώ να έχω έναν εγωίσταρο μέσα μου. Αυτός είναι ο προπονητής και ο αθλητής ταυτόχρονα. Χτυπάει και χτυπιέται.

Βρίσκομαι σε μια τέτοια εμμονή για τον εαυτό μου, επειδή είναι από τα λίγα πράγματα που μου απέμειναν. Γέμισα τον χώρο μου με ένα σωρό τεχνολογικά μπιχλιμπίδια, επειδή δεν έχουν στόματα και άρα δεν θα μπορούσαν να μου πουν κάτι για να με πληγώσει. Όλα αυτά τα άψυχα κουτιά με τα καλώδια και τα κουμπιά με σκλάβωσαν επειδή εγώ τους το επέτρεψα. Έμεινα μακριά από τους φίλους μου. Έμεινα μόνος μου επειδή οι κοινωνικές σχέσεις με τρόμαζαν πάντα. Πάντα. Πάντα φοβόμουν μη δημιουργήσω σε κάποιον λάθος εντύπωση, μην τον ξενερώσω, μη με βαρεθεί, μην έχω κάτι στα δόντια μου και τον κάνω να αηδιάσει, μη βρωμάει η ανάσα μου. Παλιά φοβόμουν ακόμη και μήπως κατακρίνουν το ντύσιμό μου.

Ο χρόνος που πέρασα με την οικογένειά μου αυτές τις βδομάδες με βοήθησε να σκεφτώ πιο καθαρά και να ανακαλύψω νέα στοιχεία του εαυτού μου. Τι θα κάνω, όμως, μόλις επιστρέψω στη σχολή; Με τι μούτρα θα εμφανιστώ στους συμφοιτητές μου - όσους, δηλαδή, απέμειναν από εκείνους που μου έδιναν σημασία (τους άλλους τους διαολόστειλα επειδή ήθελα να ξεσπάσω πάνω τους);

Χθες έστειλα σε ένα φίλο μου ένα σκίτσο που έκανα μια φορά για την πλάκα. Κανονικά δεν χρειαζόταν, μιας και ήταν κάτι το προσωπικό, αλλά μου έμεινε η συνήθεια να ζητάω άποψη από τους άλλους για ό,τι κάνω. Η απάντησή του ήταν, "να διορθώσεις λίγο τις αναλογίες". Είχε δίκιο μεν, μιας και το σκίτσο έδειχνε μια ηρωίδα με εντελώς στραβή ανατομία. Αλλά δεν με πολυένοιαζε όταν το σχεδίασα, γιατί ήθελα να αποτυπώσω πάνω στο σχέδιο το πώς ένιωθα εκείνη τη στιγμή, και όχι το να σχεδιάσω ένα ρεαλιστικό και ακριβές ανθρώπινο μοντέλο.

Τότε θυμήθηκα πως θέλω η Τέχνη μου να έχει δύο πτυχές: την πολύ προσωπική-εκφραστική, που δεν θα μοιράζομαι απαραίτητα με τους άλλους, και την εμπορική που θα χαρακτηρίζεται από τέτοιου είδους ακρίβεια, μέσα από σωστά ανθρώπινα μοντέλα, designs για αφίσες ή περιοδικά, web graphics και άλλα. Θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με την Τέχνη, κι όπως πολύ σωστά λέει το βρετανικό περιοδικό ImagineFX, "it doesn't matter how much you think outside the box if you can't paint inside the lines".

Πρέπει να βρω μία χρυσή τομή ανάμεσα στις δύο αυτές πτυχές, ώστε να μη χαλάσουν η μία την άλλη. Εάν θέλω να κάνω ένα σχέδιο στο sketchbook μου με θέμα, ας πούμε, κάτι που με πλήγωσε και καταλήξω να προσέχω να το κάνω "επαγγελματικό", θα πέσω ακριβώς στην ίδια παγίδα που έπεφτα τόσο καιρό όταν μοιραζόμουν υπερ-προσωπικά έργα τέχνης μου με άλλους για να μου πουν απόψεις, αλλά από την ανάποδη.

Μερικές ώρες αργότερα, παρακολούθησα το ντοκυμαντέρ Insurgentes (SPOILERS!) και παρατήρησα ότι έχω πολλά κοινά με το κεντρικό θέμα του φιλμ, τον Λονδρέζο μουσικό Steven Wilson. Κάποια στιγμή, αναρωτήθηκε κι εκείνος εάν δημιουργούσε τέχνη για να ικανοποιήσει τον εαυτό του ή τους άλλους. Τελικά, συμπέρανε πως υπάρχει διαφορά μεταξύ του καλλιτέχνη και του ψυχαγωγού· ο μεν είναι εγωιστής και χρησιμοποιεί την Τέχνη ως προέκταση του εαυτού του, ενώ ο δε το κάνει για να προσφέρει την Τέχνη στους άλλους. Πιστεύω πως ο Wilson είναι και τα δύο. Με τους Porcupine Tree γεμίζει τις αρένες και πουλάει χιλιάδες αντίτυπα, ενώ τα πιο προσωπικά του projects τα δίνει σε μικρές ποσότητες, κι είμαι σίγουρος ότι έχει πολύ υλικό που δεν θα μας δώσει ποτέ. Γιατί μερικά πράγματα καλύτερα να τα κρατάς για τον εαυτό σου. (END SPOILERS)

Τι θα κάνω, λοιπόν; Για την ώρα, ας κάνω λίγες διακοπές, μέχρι να επιστρέψω στη σχολή. Μου χρειάζεται!

Η συλλογή ολοκληρώθηκε.

Ώρα για κατανάλωση, παραγωγή και κατασκευή.
Κρίμα που χθες ήταν Παρασκευή.
Θα ήθελα να είναι σήμερα,
γιατί τώρα θέλω να γκρινιάξω σαν τα θεριά τ' ανήμερα.

Θα κατατάξω τα αγαθά,
κι ας είναι ζόρι σαν το Γολγοθά.
Θα ουρλιάξω,
χωρίς τ' αυτιά των άλλων να ταράξω.

Τι δουλειά έχει η γνώση
σ' έναν κόσμο όπου τα ξύνουν τόσοι και τόσοι;
Μου την έχει δώσει.

Μα δεν το αφήνω αυτό να μ' αμαυρώσει.

Θέλω το Ζεν μου πίσω
προτού κάποιον άμοιρο στον κόκκυγα κλωτσήσω.
Έχω πολλά ζητήματα να θέσω,
μα τώρα μου χρειάζεται νοερά να την πέσω.

Το έχω κουράσει το μυαλό μου τόσο,
που θέλει να με κάνει τις σκέψεις μου να ζυμώσω.
Θα με σκοτώσω!
Δεν θέλω πια να κάνω τον καμπόσο.
Θα είμαι τίμιος, κι ας το πληρώσω όσο όσο.
Θέλω τη ζωή μου να σώσω,
πάνω απ' όλες τις αρετές και τις ψευτιές που έχω να δώσω.

Άμα ζητάω συνέχεια να με συγχωρέσουν
θα είναι σα να τους ζητάω στον αφαλό μου να χέσουν.
Δεν είναι η συγγνώμη όλων άξιά μου.
Μόνο όσων σέβονται τ' αυτιά μου.

Η μηχανή αργεί, μα τη νιώθω να ξεκινάει,
και κάτι νέο μέσα στο μυαλό μου ξυπνάει.
Τι να είναι; Θα το μάθω σύντομα, ελπίζω.
Κι αν αργήσει, δεν πειράζει, δεν θέλω να του τα πρήζω.
Ούτε να κλαψομουνίζω.
Τις σκοτούρες καθαρίζω.

Η άνοιξη αναβλύζει, με μέρες λαμπερές,
γι' αυτό ας μη ζητάω μαγαζί διαμπερές.
Πού θα πάω τώρα; Ποιος ξέρει...
Υπάρχουν σίγουρα εκπλήξεις σ' όλ' αυτά τα μέρη.

Ας αρχίσει, λοιπόν, η κατανάλωση, η παραγωγή και η κατασκευή,
κι ας μην απαιτώ από τους άλλους να με χαρακτηρίζουν ευσεβή.
Ή να με δείξουν στην TV.
Θέλω μόνο να μου θωρακίσω το αυτί,
για να αντέχω τη σκληρή ζωή.

Και νιώθω πως αυτό θα συμβεί.

Διαφωτιστικό ξεφάντωμα

Αυτό είναι το πρώτο blog post που γράφω πραγματικά για τον εαυτό μου, και δεν με νοιάζει τόσο το αν το διαβάσουν άλλοι ή όχι.

Για πολύ καιρό, οι στόχοι μου ήταν τοποθετημένοι σε μάταια σημεία.

Ήθελα να μου λένε καλά λόγια. Το συνήθισα, μάλλον, από τότε που ήμουν μικρός και πήγαινα καλές εργασίες σε δασκάλους ή καθηγητές. Ως εκ τούτου, έγινα πολύ ευαίσθητος στην αρνητική κριτική. Ειδικά στην εφηβεία μου, μία επικριτική λέξη από το στόμα καθηγητή ή συμμαθητή ήταν ικανή να με ρίξει στο σκοτάδι της κρεβατοκάμαράς μου, με ένα βαρίδιο ονόματι "μελαγχολία" να τραβάει το κεφάλι μου προς τα κάτω. Ήταν φρικτό. Και μου προκαλούσε και πόνους στον αυχένα.

Λάτρευα πάντα να εντυπωσιάζω τους άλλους, ειδικά με τις εικόνες που έφτιαχνα στον υπολογιστή μου. Δεν μου άρεζαν τόσο τα κομπλιμένα γι' αυτό που είμαι (επειδή για αρκετό καιρό δεν μου άρεζα καθόλου), αλλά γι' αυτά που κάνω. Νόμιζα πως ήμουν καλλιτέχνης.

Τελικά, σήμερα διαπίστωσα πως ήμουν μόνο το μισό ενός καλλιτέχνη όλο αυτό τον καιρό.

Πήρε πολλά χρόνια να το συνειδητοποιήσω, αλλά, ευτυχώς, τα κατάφερα. Το "μισό" του καλλιτέχνη που είχα επιτύχει ήταν η ικανότητα να προβάλλω τις σκέψεις μου στο χαρτί, στην οθόνη, στη μουσική, στο σανίδι του θεάτρου, στα κείμενα που γράφω σε blogs. Όχι απαραίτητα ως ένα μέσο για να εκφράζομαι. Περισσότερο θα το χαρακτήριζα ως μια απεικόνιση της ταυτότητάς μου.

Το άλλο μισό που μου λείπει είναι το για ποιο λόγο το κάνω αυτό.

Είχα βάλει ως προτεραιότητα το να αρέσω στους άλλους, να γίνω επιτυχημένος, ονομαστός και ξακουστός, και κάποια στιγμή να βγάλω και κάνα φράγκο. Λάθος. Αυτά έρχονται μετά, από μόνα τους. Έπρεπε να τα κάνω όλα για μένα πρώτα. Συνεχώς έβαζα τον εαυτό μου σε δεύτερη μοίρα, γιατί με μισούσα (άσχετα αν αυτό προερχόταν από το μίσος που κάποτε έτρεφα για τους άλλους γύρω μου). Ήθελα είτε να εντυπωσιάσω είτε να προκαλέσω θυμό και αντιδράσεις με την τέχνη μου. Δεν ήθελα να με αγνοούν.

Πλέον γράφω αυτό το κείμενο για να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι, τελικά, δεν είναι τόσο κακό να με αγνοούν.

Όταν παλιά μου έλεγαν να είμαι ο εαυτός μου, να εκφράζομαι, να αγαπάω τον εαυτό μου, ότι πρώτα πρέπει να κοιτάω τον εαυτό μου και μετά τους άλλους, δεν ήθελα να το πιστέψω. Ένιωθα πως θα ήμουν αποδεκτός μόνο εάν ήμουν ένας crowd pleaser. Ένα attention whore. Ένα ζόμπι με αέναη πείνα για καλά λόγια και δυσανεξία στην κακή κριτική, έστω κι αν η τελευταία γίνεται για καλό σκοπό.

Έχω σιχαθεί να είμαι ένα ζόμπι. Ένας σκλάβος του εαυτού μου. Έχω σιχαθεί να βασίζω την ευτυχία μου στις γνώμες των άλλων. Γιατί ακόμη και οι καλές κριτικές δεν είναι απαραίτητα ειλικρινείς.

Θα περάσω σίγουρα κάποια κοινωνικά μηνύματα στην τέχνη μου. Αλλά δεν θα το κάνω κατά κύριο λόγο για να με στολίσουν με βραβεία και δάφνες και φύκια και φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες. Όσοι ξεκίνησαν με κύριο σκοπό τη δόξα, απέτυχαν και ντράπηκαν να ξαναδοκιμάσουν. Εγώ έχω αποτύχει αμέτρητες φορές, μα κάθε μία μου δίδαξε κάτι διαφορετικό.

Ξεκινάω, λοιπόν, μία νέα πορεία προς την τέχνη. Όχι απαραίτητα αυτοϊκανοποιητική (τα ευκόλως εννοούμενα και σεξουαλικώς υπονοούμενα να παραλειφθούν, παρακαλώ), και σίγουρα όχι ικανοποιητική για τους άλλους και μόνο. Ούτε θα ακολουθήσω το κλισέ "art for art's sake".

Ξέρω ότι συνεχώς δίνω τέτοιες υποσχέσεις στους άλλους και σε μένα, και σπανίως τις πραγματοποιώ. Μπορεί όλα όσα γράφω αυτή τη στιγμή να μου φαίνονται αρλούμπες αύριο. Αλλά δεν ιδρώνει το αυτί μου. Τοποθετώ αυτό το κείμενο στο Internet, αντί για τον τοίχο του σπιτιού μου ή τους σκληρούς μου δίσκους, απλώς και μόνο γιατί έτσι το αποφάσισα. Δεν ξέρω γιατί. Το έγραψα γιατί το έγραψα. "Blogging for blogging's sake, λοιπόν;", θα ρωτήσουν οι κυνικοί. Όχι απαραίτητα. Αυτό το κείμενο εξυπηρετεί τον ίδιο σκοπό για τον οποίο ευελπιστώ αυτή τη στιγμή ότι θα δημιουργήσω τέχνη στο μέλλον:

Είμαι εδώ. Είμαι ζωντανός, στον κόσμο. Αν θέλετε, δείτε με. Δεν θα φυσάω πια τις ντουντούκες για να με προσέξουν. Θα παίξω τον ρόλο μου, τόσο στον πραγματικό κόσμο, όσο και στον διαδικτυακό. Κι όποιος θέλει, ας συμπρωταγωνιστήσει μαζί μου.

All the world's a stage, and all the men and women merely players: They have their exits and their entrances; and one man in his time plays many parts...

~ William Shakespeare, "As You Like It"

Πτώση

Τι συμβαίνει;

ένα σωρό ερωτήσεις
δεν έχω πια την περιέργεια
να βρω την απάντηση

δεν θέλω πια
να ψάχνω
να κοπιάσω
δεν θέλω πια την αγωνία
τη διασκέδαση
τα σκιρτήματα
τη χαρά

θέλω την απάντηση
στο πιάτο

έτοιμη.

Ξέρω ότι θα με πειράξει,
σαν γνήσιο σκουπιδοφαγητό
ραντισμένη στα συντηρητικά -
θα μου ταράξει την υγεία
και η έλλειψή της
δεν θα μου αποτελεί πρόβλημα

αλλά τη θέλω

κακόμαθα

δεν θέλω πια φίλους
δεν θέλω πια συγκρίσεις
δεν θέλω πια κατωτερότητα
δεν θέλω άλλες πληγές

θέλω να καώ
κι όταν αναστηθώ
μέσα από τις στάχτες μου

να είμαι κάποιος άλλος.

Μια γρήγορη εγκεφαλική χλέπα στο μπλογκοχώρο μου. Είναι της μόδας, άλλωστε. Ναι, μισώ τη μόδα, αλλά κάποιες φορές ταιριάζει πολύ σε μένα για κάποιον μυστήριο λόγο. Φαίνεται πως οτιδήποτε πλέον είναι στη μόδα για δεκαπέντε λεπτά, όπως προέβλεψε ο Warhol.

Αποξένωση; Τι είναι αυτό;

Ιαπωνία

Ο πληκτράς των Dream Theater παίζει για την Ιαπωνία:




Το Ατομικό Αγόρι χέζει για την Ιαπωνία:

Ισόγειο

Μετακόμισα πριν δυο βδομάδες και πλέον μένω σε πολυκατοικία. Αρκετά ήσυχο μέρος. Στο διπλανό διαμέρισμα έχουν μεν μωρό που κλαίει (και μάλιστα καθώς γράφω αυτές τις γραμμές), αλλά δεν με ενοχλεί. Μωρό είναι, το χρειάζεται το κλάμα! Εξάλλου η μουσική που βάζω είναι πολύ πιο δυνατή, αν και τώρα δε βάζω επειδή είναι οι ώρες κοινής ησυχίας.

Το διαμέρισμά μου είναι στο ισόγειο, με τα παράθυρα να "βλέπουν" προς τον δρόμο. Δεν έχω βάλει κουρτίνες ακόμη και έχω τη μπαλκονόπορτα του σαλονιού ανοιχτή, όπως και τα υπόλοιπα παράθυρα, να πάρει αέρα το σπίτι.

ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΖΕΤΕ, αγαπητοί περαστικοί.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΚΘΕΜΑ ΜΟΥΣΕΙΟΥ.

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΤΕ.

Πρέπει οπωσδήποτε να βάλω κουρτίνες. Νιώθω σα να είμαι στο Facebook κι όλοι να βλέπουν τι κάνω. Τα παράθυρά μου δεν είναι κάμερες κλειστού κυκλώματος, κυρίες και κύριοι, εσείς και η αδιακρισία σας. Nothing to see here, move along.

Αυτό είναι ένα από τα ελάχιστα μειονεκτήματα της νέας μου κατοικίας. Είναι υπέροχη. Ευρύχωρη, νεόκτιστη, περιέχει όσα χρειάζομαι. Δίνω 60 ευρώ λιγότερα για το ενοίκιο απ' ότι στο προηγούμενο, και οι λογαριασμοί είναι χαμηλοί γιατί είναι με κοινόχρηστα. Θέρμανση μια χαρά, καθάρισμα εύκολο, και έχω ήδη κλείσει συμβόλαιο για ένα χρόνο (μπορεί και να το αυξήσω, αν χρωστάω πολλά μαθήματα ή αν κάνω μεταπτυχιακό εδώ). Θα περάσω ωραία εδώ!

23 Φεβρουαρίου - Μυτιλήνη

ΜΑΤ quiz: Πώς αντιμετωπίζεις μια διαδήλωση που αποτελείται απλώς από πολίτες με πανό, που δεν προκαλούν ζημιές, αλλά απλώς διαμαρτύρονται; Μα, με καπνογόνα και γκλομπ, φυσικά! Ξεχάσατε ότι βρισκόμαστε στην Ελλάδα;

ΝΤΡΟΠΗ, ΝΤΡΟΠΗ, ΝΤΡΟΠΗ.

Από το δελτίο των Φοιτητικών Συλλόγων Μυτιλήνης:

Η σημερινή απεργία, βρήκε τους δρόμους πλημμυρισμένους από εργαζόμενους, άνεργους, φοιτητές σε όλη την Ελλάδα. Πιο συγκεκριμένα, στην Μυτιλήνη πραγματοποιήθηκε μια από τις μεγαλύτερες πορείες των τελευταίων ετών. Ωστόσο η πορεία αντιμετωπίστηκε με μίσος από τις ορδές των δυνάμεων καταστολής. Μετατρέποντας το κέντρο της πόλης σε πεδίο μάχης, τραυμάτισαν σοβαρά έναν φοιτητή, ενώ μόνο από θαύμα δεν είχαμε ένα νέο Γρηγορόπουλο, αφού ο συγκεκριμένος φοιτητής διαπιστώθηκε ότι είχε κάταγμα στο κεφάλι. Αψηφώντας, την σωματική ακεραιότητα των διαδηλωτών επιτέθηκαν με μίσος σε οποιονδήποτε βρισκόταν μπροστά ενώ δεν δίστασαν να <<πνίξουν>> στα δακρυγόνα ολόκληρη την περιοχή, αγνοώντας μικρά παιδιά που βρισκόταν σε παιδικό σταθμό δίπλα στο Υπουργείο.

Από το δελτίο τύπου του Πανεπιστημίου Αιγαίου, που αναφέρεται και στο βίντεο:

Οι Πρυτανικές Αρχές του Πανεπιστημίου Αιγαίου καταδικάζουν την αναιτιολόγητη επιθετική συμπεριφορά της Αστυνομίας προς τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας του Ιδρύματος και όλα τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν μπροστά από το κτίριο της Γενικής Γραμματείας Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής στη Μυτιλήνη, σήμερα 23 Φεβρουαρίου 2011, κατά τη διάρκεια της ειρηνικής πορείας – διαμαρτυρίας μελών του διδακτικού, διοικητικού, τεχνικού προσωπικού και φοιτητών του Ιδρύματος.

Ζητάμε την άμεση διερεύνηση των συμβάντων και την απόδοση ευθυνών σε όσους παρέβησαν το καθήκον τους.


Περιμένετε να το σχολιάσω αυτό το συμβάν; Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους.

23 Φεβρουαρίου

Πηγή: http://www.businessinsider.com/greece-protest-pictures-2011-2?op=1

(Γαμιούνται τα) Grammy Awards 2011!

OK, τώρα είμαι 100% σίγουρος ότι τα Grammy επιλέγονται από μία οργάνωση σατανικών masterminds που σκοπό έχουν να καταστρέψουν την αξιοπρέπεια της σύγχρονης pop (πέρσι ήμουν 99.9%). Τι τα θέλουμε αυτά τα ηλίθια βραβεία; Δε σημαίνουν τίποτα, πλέον. Κάνει μπαμ ότι είναι στημένα. Τουλάχιστον, τα Academy Awards (aka Oscars) εξακολουθούν να έχουν ένα ενδιαφέρον. Τα Grammy είναι μια υποκρισία. Εδώ, νέοι, πολλά υποσχόμενοι καλλιτέχνες πραγματικά ΑΔΙΚΟΥΝΤΑΙ προς τέρψιν γεροντόσαυρων που "αδικήθηκαν" στο παρελθόν. Paul McCartney; Neil Young; Δεν τους φτάνουν τόσα βραβεία;

Ιδού κάποια "highlights" που με εκνεύρισαν ή μου έκαναν εντύπωση:

• Ο Eminem πήρε ΔΕΚΑ υποψηφιότητες και κέρδισε δύο. Δεν έχω ακούσει το Recovery, αλλά κρίνοντας από το περιεχόμενο, τις κακές κριτικές και το "Love the Way You Lie", βλέπω έναν καλλιτέχνη που έχασε την παλιά του σπιρτάδα και το βιτριολικό χιούμορ (βλ. "Guilty Conscience"). Άξιζε πραγματικά τόσ... ουφ, τέλος πάντων, ας τον αφήσουμε αυτόν.

• Οι Arcade Fire έσκισαν με το The Suburbs. Μπράβο τους. Έπαιξαν και δυο κομμάτια στην απονομή, ένα εκ των οποίων το εκπληκτικό "Month of May". Παιδιά, τέτοια "βραβεία" δεν είναι αρκετά για σας. Ελπίζω, τουλάχιστον, τώρα να σας μάθει περισσότερος κόσμος.

• Η Lady Gaga, φυσικά, σάρωσε τα βραβεία με το "Bad Romance". Καμία έκπληξη. Δεν είναι κακό κομμάτι το "Bad Romance", και με εκπλήσσει που έχασε το "Telephone" με τη Beyoncé (που ήταν υποψήφιο για Καλύτερη Ποπ Συνεργασία Με Φωνητικά). Αλλά, τόση διασημότητα, τόση φασαρία, τόσες εισπράξεις, είναι πραγματικά απαραίτητο κι ένα βραβείο Grammy;

• Οι Iron Maiden πήραν Grammy για το "El Dorado", τσακίζοντας τους Korn, Lamb of God, Slayer και Megadeth. Τα συμπεράσματα δικά σας. Οι Korn έπρεπε να το πάρουν, ώστε να τσατιστούν οι απανταχού μεταλλάδες για άλλη μια φορά! Πού τέτοια τύχη...

• Οι Goldfrapp πήραν δύο υποψηφιότητες. Και τον πούλο. Ντροπή. Το Head First ήταν υπέροχο.

• O Steven Wilson είναι για άλλη μια φορά ο πιο "surround" γκαντέμης. Την τελευταία φορά που ήταν υποψήφιος για Καλύτερο Surround Άλμπουμ, το 2008 (για το Fear of a Blank Planet, που κυκλοφόρησε το 2007), έχασε από το Love, ένα surround/soundtrack/mashup/remix άλμπουμ (πώς τα καταφέρνουν;!) με κομμάτια των Beatles για το Cirque de Soleil, που κυκλοφόρησε το 2006. ΝΤΡΟΠΗ. Φέτος, ο Steven έγραψε στο porcupinetree.com, "Φέτος είμαστε και πάλι υποψήφιοι για Surround Album Grammy για το The Incident, και αυτή τη φορά δεν είμαστε ενάντια στους Beatles!". Έχασε, όμως, και πάλι.

• Και το Καλύτερο Βίντεο Κλιπ Μεγάλου Μήκους πάει στους... Doors;! Μα... το When You're Strange είναι ντοκυμαντέρ! Έι, μισό λεπτό! Όλα τα φιλμ που ήταν υποψήφια γι' αυτή την κατηγορία ήταν ντοκυμαντέρ! Και γιατί οι Doors; Δεν ξέρω, μπορεί να είναι καλό το φιλμ, αλλά τι νόημα έχει να βραβεύουμε "νεκρούς" καλλιτέχνες; Ξέρω, ξέρω τι θα μου πείτε, "οι Doors είναι αθάνατοι και αξίζουν όλη τη δόξα και..." ΟΧΙ. Οι Doors είναι νεκροί. ΝΕΚΡΟΙ. Χωνέψτε το, γαμώ την τρέλα μου.

Το καλό που σας θέλω, Oscars, να μην με απογοητεύσετε έτσι. Α, μα πια...

ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΩΝ RADIOHEAD!!!!!!!

http://www.thekingoflimbs.com/

ΕΡΧΕΤΑΙ, ΕΡΧΕΤΑΙ, ΕΡΧΕΤΑΙ!!!!!!!!!!111!!!1!!!

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!!!!!!!!!!!!111111!!!!11!!!!!!!!!!11111!

THOM YORKE ΟΛΕΕΕΕΕ!
COLIN KAI JONNY GREENWOOD OΛΕΕΕΕ!
Αυτός ο φαλακρός που παίζει ντρ PHIL SELWAY ΟΛΕΕΕΕΕ!
ED O'BRIEN ΟΛΕΕΕΕΕ!

 ΘΑ ΤΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΟΛΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ, ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!

Α, και ευτυχισμένο Άγιο Βαλεντίνο σε όλους. Πάρτε μερικές καρδούλες από την αγορά της Μυτιλήνης:

Μισώ την κόλλα στιγμής.

Αποφάσισα να κολλήσω ένα σπασμένο μέρος μιας σκούπας Swiffer που έχω με κόλλα στιγμής. Το μέρος ήταν εκείνο το δαχτυλίδι που έχει στην κορφή της η σκούπα για να την κρεμάς σε κάποιο κρεμαστάρι.

Και...

Δεν. Μπορούσα. Να. Ανοίξω. Το. Σωληνάριο.

Να πάτε στο διάολο, εσύ κι οι δημιουργοί σου.

Υποθέτω πως, την τελευταία φορά που τη χρησιμοποίησα (πρέπει να πέρασε πάνω από ένας χρόνος από τότε), πρέπει να είχα ζουλήξει λίγο το σωληνάριο με κλειστό το καπάκι, και λίγη από την κόλλα πρέπει να βρισκόταν γύρω από το στόμιο. Επομένως, η κόλλα σκλήρυνε γύρω από το καπάκι, ενώνοντάς το με το σωληνάριο.

Μετά από πολύ κόπο, κατάφερα να το ανοίξω. Έπρεπε να ξύσω την κόλλα που κρατούσε το καπάκι με ένα κοπίδι. Μετά, άρχισα να γράφω αυτό το post για να γράψω το κατόρθωμά μου, ώσπου τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα.

Κολλάω το τμήμα του χερουλιού της σκούπας, λοιπόν, και δεν στέκεται με τίποτα. Έπρεπε να μείνω στην ίδια θέση, πιέζοντας το τμήμα με την κόλλα από κάτω του. Και μου έπεσε κιόλας μια φορά κι έπρεπε να βάλω κι άλλη κόλλα. Το σωληνάριο "έφτυνε" που και οπου λίγη κόλλα και στο τραπέζι μου, και μέχρι στιγμής δεν κατάφερα να την καθαρίσω τελείως. Τα δάχτυλά μου γέμισαν με κόλλα και φοβόμουν μήπως γινόντουσαν ένα με την σκούπα. Αναγκάστηκα να βάλω το "The Dark Eternal Night" των Dream Theater, ένα δεκάλεπτο κομμάτι, να παίζει τη στιγμή που κρατούσα το σπασμένο μέρος και περίμενα την κόλλα να στεγνώσει. Ξέρετε, η μουσική λειτουργεί σα μηχανή του χρόνου για μένα. Όταν ακούω ένα κομμάτι (ειδικά ένα που διαρκεί δέκα λεπτά και πάνω), νιώθω σαν κάποιος να πατάει το fast-forward στη ζωή μου - αν, δε, είναι ένα που είχα ξανακούσει πολύ καιρό πριν, μου δίνει πολλά νοσταλγικά rewinds. Αλλά αυτή τη στιγμή χρειαζόμουν οπωσδήποτε ένα fast-forward!

Τελικά, τα κατάφερα. Είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει αυτό σ' αυτή την σκούπα. Αν ξαναγίνει, είτε θα βάλω σελοτέιπ, είτε απλώς δεν θα την κρεμάω. Έφαγα πολύ ώρα με το αντισηπτικό gel για να καθαρίσω τα δάχτυλά μου.

Υπ' όψιν: η φωτογραφία παραπάνω τραβήχτηκε αφού τελείωσε η όλη υπόθεση.

Neil Gaiman περί πειρατείας

Δεν έχω να προσθέσω τίποτε παραπάνω, ο Neil τα είπε όλα. Εύχομαι, απλώς, αυτό το βίντεο να το δουν όλοι όσοι εξακολουθούν να νομίζουν ότι η πειρατεία βλάπτει τους καλλιτέχνες.

Αφισανάλυση: Justin Bieber - Never Say Never

Το ντοκυμαντέρ για τη ζωή του νέου ποπ σταρ των Η.Π.Α. (έστω κι αν είναι Καναδός) κάνει πρεμιέρα αύριο και, φυσικά, θα βγάλει εκατομμύρια από τα αμέτρητα κοριτσάκια που θα τραβήξουν τους μπαμπάδες τους να πληρώσουν ένα φουσκωμένο ποσό για εισιτήριο προβολής 3-D. Και μάλιστα με μωβ γυαλιά 3-D, μιας και είναι το αγαπημένο του χρώμα.

Ο Bieber με το σκηνοθέτη του Never Say Never, Jon Chu.
Στιλάτα πράματα.

Το ντοκυμαντέρ, αυτό, λοιπόν, διά χειρός Jon Chu, ενός σκηνοθέτη γνωστού για τα φαντασμαγορικά κινηματογραφικά αριστουργήματα Step Up 2, Step Up 3-D και το επερχόμενο Step Up 4 (σταθερή αξία ο άνθρωπος!), υπόσχεται πως θα είναι κάτι παραπάνω από ένα φαντασμαγορικό κινηματογραφικό αριστούργημα. Υπόσχεται πως θα μας περάσει ένα μήνυμα που όμοιό του δεν έχουμε ξανακούσει ποτέ μας, ακόμη κι ύστερα από τις τόσες αμερικάνικες ταινίες / σειρές / εκπομπές που έχουμε φάει στη μάπα επί δεκαετίες: να πιστεύεις στον εαυτό σου, να μην τα παρατάς, να κοιτάς ψηλά και να έχεις μεγάλα όνειρα.

Υπόσχεται, επίσης, πως θα θέσει νέα στάνταρ σε οποιαδήποτε κατηγορία, θα γίνει σημείο αναφοράς για μελλοντικά ντοκυμαντέρ, θα ανατινάξει τα μυαλά οποιουδήποτε θεατή, θα αλλάξει τις ζωές μας, τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, σκεφτόμαστε, τρώμε και σκαλίζουμε τη μύτη μας.

Τι θα καταφέρει, όμως, στ' αλήθεια;

Ρίξτε μια ματιά σ' αυτή την αφίσα:

Χωρισμένη στα δύο, με τον Bieber στο κέντρο, με το μαλλί του να μοιάζει λες και χτενίζεται με κινητήρες αεροπλάνου και φορώντας τα πιο badass ρούχα που μπορούσαν να ράψουν δεκατριάχρονα αγοράκια σε ένα σκλαβοπάζαρο στην Κεντρική Αφρική για χάρη του. Αλλά αυτό που θέλω ν' αναλύσω δεν είναι ο Μπίμπερ(ό). Είναι το φόντο.

Στ' αριστερά, το παρελθόν του Μπίμπερου: Το Stratford του Καναδά. Γεμάτο χιόνι, κάτι πραγματικά χαρακτηριστικό της χώρας. Τα χρώματα είναι ασπρόμαυρα. Πολλές φορές συνδέουμε το ασπρόμαυρο με το παρελθόν, κάτι που προέρχεται πιθανότατα από τις φωτογραφίες που έβγαζαν οι παλιές εκείνες μηχανές που πλέον κάνουν παρέα στα σκονισμένα λουλουδάτα τραπεζομάντηλα στο πατάρι του παλαιοπωλείου. Το χρησιμοποιούν, επίσης, στα φλας-μπακ στις ταινίες.

Τι άλλο, όμως, προσπαθεί να πει αυτό το ασπρόμαυρο;

Στα δεξιά, βλέπουμε μια μεγαλούπολη. Πλούτος. Πολυκοσμία (σε αντίθεση με τον πληθυσμό 32.000 ατόμων που έχει το Stratford, όπως μας πληροφορεί η ταμπέλα στα αριστερά). Ουρανοξύστες. Απέραντοι δρόμοι. Και, το πιο προφανές, ζωντανά χρώματα.

Πάμε πίσω στο Stratford.

Μαυρίλα. Ασπρίλα. Γκριζίλα. Μουντάδα. Ερημιά. Συννεφιά. Μοναξιά. Κατάθλιψη. Σίγουρα όχι το πιο ελκυστικό (Glamorous! Fabulous!) μέρος για έναν σούπερ-σταρ. Εφόσον το αριστερό μέρος της αφίσας είναι το παρελθόν, συμπεραίνουμε ότι ο Bieber ξεκίνησε από το Stratford, ακόμη κι αν δεν ξέρουμε ότι γεννήθηκε εκεί. Η αφίσα μας πληροφορεί ότι τα πρώτα του βήματα έγιναν σε ένα χιονισμένο μέρος με 32.000 κατοίκους και μικρά σπιτάκια. Αχ, το καημένοοοοο!

Τώρα, όμως, είναι σταρ, baby! Έχει πράγματα που θα ζήλευε οποιοσδήποτε στην ηλικία του (ή και οποιασδήποτε άλλης ηλικίας): βγάζει λεφτά με το παραμικρό. Ζει τη ζωή του σούπερ-σταρ, με όλη τη χλιδή, όλη τη δόξα (χα!), όλους τους φανατικούς, όλη την κούραση του να τρέχεις από μέρος σε μέρος και να δίνεις αυτόγραφα σε κοριτσάκια και να είσαι χαμογελαστός 24/7 ώστε να φανεί πόσο υπέροχο είναι να βρίσκεται κάποιος στη θέση σου, όλους τους παπαράτσι-λαγωνικά, που είναι ικανοί να δημιουργήσουν ακόμη και το παραμικρό σου φτάρνισμα σε πρωτοσέλιδο στον Kίτρινο Tύπο. Ή τα "κίτρινα" websites, που πλέον τροφοδοτούνται από το πανίσχυρο Web 2.0, στο οποίο εσύ γίνεσαι ο παπαράτσι του εαυτού σου (και το οποίο έκανε τον Bieber σταρ).

Βλέπω μια αφίσα που παρουσιάζει το δεξιά μέρος της ως ένα όνειρο, την κορφή του κόσμου, αυτό που λίγοι καταφέρνουν να φτάσουν, και το αριστερά μέρος ως κάτι φτωχό, που θα απομάκρυνε οποιοδήποτε σνομπ που έχει μάθει να ζει στην ακριβοπληρωμένη καλοπέραση. Κάτι σχεδόν... τριτοκοσμικό. Καλά τα έλεγαν οι Monty Python στο The Meaning of Life, όπου το Yorkshire της Αγγλίας παρουσιαζόταν ως "ο Τρίτος Κόσμος". Αποκλείεται να γίνεις σταρ στο Stratford. Είναι μια "σκέτη" πόλη. Για να γίνεις ΜΕΓΑΛΟΣ, πρέπει να πας εκεί που είναι οι ΜΕΓΑΛΟΙ. Στον Πρώτο Κόσμο, όπου θα είσαι... και ο πρώτος.

Για να δούμε το σλόγκαν της αφίσας:

"Find out what's possible if you never give up."

Μην τα παρατάς, μας λέει. Μην αφήσεις ένα μέρος όπως το Stratford, με τη μπίχλα του και τη μιζέρια του, να σε κατατροπώσει. Αν πιστέψεις στον εαυτό σου και δουλέψεις σκληρά, θα γίνεις ΜΕΓΑΛΟΣ. Θα παρατήσεις τη βρώμα του παρελθόντος για να πλένεσαι με επίχρυσους νιπτήρες στη βίλα σου στο Los Angeles.

Είναι, όμως, έτσι;

Κι αν συμβαίνει το αντίστροφο; Σίγουρα, δεν είμαι από τους τύπους που λένε ότι η αγαπημένη μου death metal μπάντα γράφτηκε σε πανίσχυρη δισκογραφική εταιρεία και "ξεπουλήθηκε". Καλό το underground, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να πληρώσεις και τους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Αλλά πρέπει πάντα να παρουσιάζουμε το παρελθόν ως κάτι τόσο βρωμερό, ώστε να ωχριά μπροστά στην αστραφτερή λιακάδα του LA; Γιατί, απ' όσο ξέρω, το Stratford δεν είναι και καμιά Λατινική Αμερική. Δεν είναι παραγκούπολη. Κι ο Bieber δεν μεγάλωσε σε κάνα σκλαβοπάζαρο, δεν έχει γνωρίσει την πραγματική φτώχεια. Φυσικά, εάν διαβάζεις αυτό το blog, ούτε εσύ έχεις γνωρίσει την πραγματική φτώχεια, την εξαθλίωση, τη φρίκη, την αγωνία. Σίγουρα, η οικογένεια του Bieber δεν πρέπει να ήταν εκατομμυριούχοι, ειδάλλως η μάνα του δεν θα έστελνε τα βιντεάκια του μικρού από το YouTube σε διαγωνισμούς ταλέντων, για να δει ο κόσμος πόσο ταλαντούχος είναι ο γιόκας της. Ήθελε να υπερηφανευτεί για το γιο της, όπως κάθε γονέας που τρέχει τα παιδιά του σε σχολές χορού και τραγουδιού για να δείξουν ωραία εικόνα στον κόσμο.

Πολλές φορές ακούω το "ποιος είναι αυτός ο καλλιτέχνης; Ούτε η μάνα του δεν τον ξέρει." Αν δεν είσαι ΓΝΩΣΤΟΣ, δεν θεωρείσαι ΚΑΛΟΣ. Αυτό που ξέρει ο κοσμάκης, αυτό εμπιστεύεται. Επομένως, για να γευτεί την επιτυχία ο Bieber, έπρεπε να γίνει γνωστός - γι' αυτό, άλλωστε, υπάρχουν κι οι διαγωνισμοί ταλέντου. Έπρεπε να είναι ένα αγοράκι με μια μπεμπεδίστικη φάτσα, ώστε να χτυπήσει στο τμήμα του κοινού που ευαισθητοποιείται όποτε βλέπει όμορφες παιδικές φατσούλες. Άχουτοοοο, το παιδάκιιιιι! Τι γλυκούλιιιιιι! Και, φυσικά, ο χαμηλός αυτός κοινός παρονομαστής (που μεταφράζεται σε πολύ υψηλά κέρδη, ο κερατάς) βρίσκεται στην ασπρομαυρίλα που βλέπουμε στην αφίσα.

Ζούμε σε έναν κόσμο ασπρόμαυρο και θα δούμε τα αληθινά χρώματα μόνο εάν γίνουμε σούπερ-σταρ. Εάν δεν τα καταφέρουμε και καταλήξουμε να μαγειρεύουμε σουβλάκια μέχρι να γίνουμε συνταξιούχοι, η χαμογελαστή εικόνα του Bieber εξυπηρετεί έναν και μόνο σκοπό: να μας πει, νια νια, νια νια, νιααααα! Κατάφερα τα πάντα! Δούλεψα σκληρά, πίστεψα στον εαυτό μου, δεν τα παράτησα, και τώρα είμαι στην κορφή του κόσμου, και είμαι ΜΕΓΑΛΟΣ. Κι εσύ είσαι ένα σκουπίδι, εκτός κι αν μου μοιάσεις.

Είμαστε σκουπίδια, επειδή δεν θέλουμε τη "φτωχή" τιμιότητά μας και αναζητούμε τη χλιδή. Γι' αυτό οι μεταλλάδες γκαρίζουν όταν η αγαπημένη τους underground μπάντα έγινε overground, επειδή δήθεν έχασε την τιμιότητά της και πλέον θα γίνει πλούσια και χλιδάτη, και οι "φτωχοί πλην τίμιοι" ακροατές της δεν θα μπορούν να "δεθούν" μαζί της.

Αυτή η αφίσα είναι φτιαγμένη ώστε να κάνει οποιονδήποτε να νιώσει σα σκουπίδι. Αυτό ευελπιστεί κι η ταινία. Όχι να σε κάνει να κυνηγήσεις τα όνειρά σου. Εάν είσαι εύκολο θύμα, θα την πατήσεις. Όπως -τι έκπληξη!- το target group της ταινίας, τα κοριτσάκια που θέλουν να τα φτιάξουν μαζί του. Όταν τους δείξεις πως ένα παιδάκι της ηλικίας τους γίνεται σταρ, τα κοριτσάκια δεν θέλουν πια τη ζωή τους. Όσα βλέπουν γύρω τους χάνουν το χρώμα τους, γίνονται ένα ασπρόμαυρο, μουντό, παγωμένο Stratford, που σε κάνει να θες να βρεις τα ζωντανά χρώματα της πολυτέλειας μιας μεγαλούπολης.

Τώρα, ας κοιτάξουμε ένα συγκεκριμένο σημείο της αφίσας:

"Produced by Justin Bieber". Γιατί δεν φτάνει να τον δείξεις ως έναν σταρ, τραγουδιστή, πρωταγωνιστή, φαινόμενο, ταλέντο. Πρέπει κάπως να δείξεις κι ότι τα κατάφερε μόνος του, ώστε να μην φαίνονται αυτοί που πραγματι τον πλασάρουν ως "ταλέντο". Γι' αυτό άλλωστε στο ντοκυμαντέρ, όπως είδα κι από το trailer, ο Bieber παρουσιάζεται να λαμβάνει μέρος σε κάθε στάδιο της παραγωγής.

Κοίτα με, δείχνω θαυμάσιος σε 3-D! Δες πώς παίζω κιθάρα!

Εάν όλ' αυτά δημιουργούνται με σκοπό να μισήσουμε τη ζωή μας, γιατί, άραγε, δίνουμε τόσα χρήματα στις εταιρείες που τα παράγουν; Γιατί δεν είμαστε ικανοποιημένοι με όσα έχουμε;

Γιατί δε θα γίνουμε ποτέ. Είναι στο αίμα μας. Τους αφήσαμε να μας πουλήσουν αυτό τον ψεύτικο κόσμο, επειδή η επάρκεια είναι κι αυτή ψεύτικη. Ποιος δεν θα ήθελε να τα έχει όλα; Κι όμως, κανένας δεν τα έχει. Ειδικά ο Bieber.

Είμαι σίγουρος ότι, βαθιά μέσα του, θα νιώθει πως κάτι λείπει στη ζωή του. Ένα κενό που δεν μπορεί να εξηγήσει το στραβωμένο από τα χιλιάδες φλας μυαλό του. Κι όμως, αργά ή γρήγορα, θα καταλάβει πως ό,τι ανθρώπινο είχε, πλέον έχει σβηστεί. Πλέον είναι ένα ιδανικό, ένα άφταστο όνειρο που οι καλοντυμένοι ατζέντηδες γυαλίζουν με τη φήμη, τα πλήθη, τα κουτσομπολιά, τα στάδια, το Photoshop, και τα 3-D γυαλιά με το αγαπημένο του χρώμα.

Κατά βάθος, όλοι ζηλεύουμε τον Bieber. Θέλουμε να ζήσουμε το μαρτύριο που βιώνει, γιατί πιστεύουμε πως έτσι θα μας δείξουν κατανόηση. Έτσι, παρακολουθούμε το ντοκυμαντέρ του. Με το να πληρώνουμε τα εισιτήρια, πληρώνουμε τους εαυτούς μας. Υποβάλλουμε τον εαυτό μας στο μαρτύριο που παρουσιάζεται στην οθόνη, γιατί, αν δεν μπορούμε να ψυχορραγήσουμε, ας δούμε κάποιον άλλο να ψυχορραγεί. Δείτε πόσα εκατομμύρια εισέπραξαν οι ταινίες Saw.

Δεν με εκπλήσσει που το Saw απέκτησε έξι sequel, ούτε το ότι ο Justin Bieber απέκτησε ταινία. Είναι και τα δύο ντοκυμαντέρ της εποχής μας, που καταγράφουν το, ότι, τελικά, δεν υπάρχουν χρώματα πουθενά στον κόσμο. Ούτε στα Stratford μας, ούτε στην California τους. Είμαστε όλοι σε μια σκοτεινή γκριζάδα και αναζητούμε το πολύχρωμο τίποτα, ως voyeurs του ανθρώπινου πόνου.

Ας χαμογελάσουμε, λοιπόν, όπως ο Bieber, για ν' αφήσουμε το ουράνιο τόξο της επιτήδευσης να μας λούσει με την απαστράπτουσα γοητεία του.

Σε 3-D.

WorstPreviews, Ιανουάριος 2011

Μπήκα σήμερα στο WorstPreviews.com για να μάθω μερικά κινηματογραφικά νέα. Κόντεψα να καραφλιάσω.

Επειδή φέτος προβλέπω το Hollywood να είναι περισσότερο "για σφαλιάρες" από ποτέ, αποφάσισα να παραθέσω links για κάποιες από τις τελευταίες ειδήσεις του WP, καθένα από τα οποία περιγράφει την είδηση στην οποία οδηγεί με μία λέξη.

Χα.

Σνιφ.

Να. (φάσκελο)

ΝΑ!!! (super-φάσκελο)

Ουφ...

Χμμ.

ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ.

Καλά πας, Hollywood. Μπράβο! Πάντα τέτοια σου εύχομαι. Καλά τα έλεγε ο Bill:

Ahhh, it's gone, it's gone, it's gone...All the shitty shows are gone, all the idiots screaming in the fucking wind are dead, I love it...leaving nothing but a cool, beautiful serenity called Arizona Bay. That's right, when L.A. falls in the fucking ocean and is flushed away, all it will leave is Arizona Bay.

Και καλά τα "μελοποίησε" ο Maynard:

Some say the end is near.
Some say we'll see armageddon soon.
I certainly hope we will.
I sure could use a vacation from this
Bullshit three ring circus sideshow of
Freaks
Here in this hopeless fucking hole we call LA
The only way to fix it is to flush it all away.
Any fucking time. Any fucking day.
Learn to swim, I'll see you down in Arizona bay.

Learn to swim.

Learn to swim.

Learn to swim.

Learn to swim.

Learn to swim.
 

Learn to swim. 

(στίχοι από LyricsFreak)


UPDATE: Tελικά, η φήμη για τα Matrix 4 και 5 διαψεύστηκε. Ευχαριστώ, D!

Τα κεφάλια μέσα... αλλά για ποιο λόγο;

Οι διακοπές μου τελειώνουν σε καναδυό μέρες. Είναι η πρώτη φορά που πραγματικά νιώθω την ανάγκη να μην τελειώσουν ποτέ. Δεν έχω καμία όρεξη να γυρίσω στις σπουδές μου. Δεν ξέρω γιατί αυτό δεν το ένιωθα στα προηγούμενα τρία έτη μου ως φοιτητής. Τώρα στο τέταρτο, νιώθω μια επιθυμία να εργαστώ αντί να σπουδάσω.

Σκέφτομαι ν' αρχίσω να δημοσιεύω αγγελίες για σχεδιασμό γραφικών στο Photoshop, ή κάτι παρόμοιο. Θα ήθελα να δουλέψω ως audiovisual artist.

Δεν νιώθω ότι έχω δεχθεί την επαγγελματική κατάρτιση που θα ήθελα από το Πανεπιστήμιο. Οι διαλέξεις είναι κουραστικές, η αδιαφορία των περισσότερων φοιτητών είναι απογοητευτική (αν και δικαιολογημένη), και το ότι το Πανεπιστήμιο δεν έχει τα απαραίτητα μέσα για να σε κάνει να νιώσεις έτοιμος να βρεις κάποια δουλειά κάπου... είναι ν' αναρωτιέσαι γιατί να πας σε μια σχολή που να σε αναγκάζει να κάνεις και μεταπτυχιακό.

Υπάρχουν μεγαλύτερες ευκαιρίες εκεί έξω. Και οι περισσότερες απαιτούν από σένα να φορέσεις τα χακί και να μάθεις να χρησιμοποιείς όπλα που δεν θα ξαναπιάσεις στη ζωή σου "εκτός αν γίνει καμιά επίθεση στην Ελλάδα". Εκτός κι αν είσαι γυναίκα, οπότε τα γλιτώνεις τα χακί. Δεν λέω ότι ο στρατός είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο, και δεν έχω πρόβλημα (σε αντίθεση με τους περισσότερους) να γίνω φαντάρος, κυρίως γιατί οι περισσότεροι που θα είναι φαντάροι μαζί μου θα είναι εκεί για τον ίδιο ακριβώς λόγο: γιατί αλλιώς δεν μπορούμε να βρούμε δουλειά εύκολα. Αλλά πάλι, τι σόι λογική είναι αυτή; Γιατί να πρέπει να μάθω να χειρίζομαι ένα ΑΚ-47 αν θέλω να έχω μαγαζί με γαλακτοκομικά;

Είναι φως φανάρι ότι όλ' αυτά με τις Πανελλήνιες, τις "βάσεις", τις σχολές που σε οδηγούν σε αδιέξοδο, τα μεταπτυχιακά, τα διδακτορικά, ο στρατός, είναι όλα μέσα του κράτους για να ελέγχονται οι θέσεις εργασίας. Κι επειδή δεν ξέρω πώς ακριβώς να το σχολιάσω αυτό χωρίς να γίνω υπερβολικά επιθετικός, αποφάσισα να σας παραθέσω ένα κείμενο. Τις προάλλες, μου έστειλαν σε e-mail ένα ανέκδοτο που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας:

________________________________________________________

Ένας νέος τελειώνει το Λύκειο και δεν έχει καθόλου όρεξη για Πανεπιστήμιο. Ο πατέρας του νέου, πλούσιος πολιτικός με μεγάλη δύναμη στην κυβέρνηση, απειλεί τον γιο του:

"Δεν θέλεις να σπουδάσεις, ρε τεμπελόσκυλο; Λοιπόν, εγώ δεν συντηρώ κοπρίτες, γι' αυτό και θα δουλέψεις, κατάλαβες;"

Έχοντας ισχυρή οικονομική και πολιτική θέση, ο πατέρας κινεί τα νήματα για να βρει μία θέση στον γιο του.

Παίρνει στο τηλέφωνο τον Παπακωνσταντίνου (Υπουργό Οικονομίας):

"Γιώργο, θυμάσαι τον γιο μου; Λοιπόν, τέλειωσε το Λύκειο και ο τεμπέλης δεν θέλει να σπουδάσει. Θα μπορούσες να του βρεις μια θέση να αρχίσει να δουλεύει, μήπως, εν τω μεταξύ, βρει το δρόμο του και αποφασίσει να σπουδάσει; Το θέμα είναι να βρεθεί κάτι που θα τον κάνει να δουλέψει σκληρά, να μήν κάθεται και τα ξύνει. Κατάλαβες;"

Μερικές μέρες αργότερα, ο Παπακωσταντίνου λέει:

"Ετοιμη η δουλειά για τον γιο σου. Δεξί χέρι του Προέδρου της Δημοκρατίας με αμοιβή 20.000 ευρώ το μήνα. Τέλεια, έτσι;"

"Τι λε, ρε Παπακωνσταντίνου, αυτό είναι υπερβολικό. Πρέπει να τον αρχίσουμε πιο χαμηλά. Με τέτοια τρελά λεφτά, αυτός ο τεμπέλης θα γίνει χειρότερος."

Περνάει λίγη ώρα. Τηλέφωνο ο Παπακωνσταντίνου:

"Φίλε, του βρήκα κάτι πιο σεμνό. Ιδιαίτερος Γραμματέας Υπουργού. Ο μισθός είναι πιο σεμνός, μόνο 10.000 ευρώ το μήνα."

"Όοοοοχι, ρε Παπακωνσταντίνου! Μόλις που έβγαλε το Λύκειο. Δεν θέλω η ζωή του να είναι τόσο εύκολη με την πρώτη ευκαιρία. Θέλω να αισθανθεί την ανάγκη να σπουδάσει, κατάλαβες;"

Την επόμενη μέρα:

"Φίλε, του βρήκα δουλειά ως Διευθυντής του Τμήματος Προμηθειών στο Υπουργείο Οικονομικών και ο μισθός θα είναι μόνο 6.000 το μήνα."

"Μα, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ρε Γιώργο, βρες μου κάτι πιο σεμνό, κάτι στα 600 με 700 ευρώ το μήνα."

"Μα, τι λες τώρα; Αυτό είναι αδύνατο."

"Γιατί;!"

"Γιατί αυτές οι θέσεις δίνονται μόνο με διαγωνισμό και χρειάζεται να έχει Βιογραφικό κάποιου επιπέδου, με τέλειες γνώσεις Αγγλικών, Πανεπιστημιακό δίπλωμα, τουλάχιστον ένα Masters ή PHD στο εξωτερικό, θέληση να δουλεύει υπερωρίες άνευ αποδοχών, και, φυσικά, προϋπηρεσία. Φίλε μου, αυτές οι θέσεις των 600 ευρώ δεν βρίσκονται εύκολα."

________________________________________________________

Τι να πει κανείς μετά απ' αυτό; Τι μας περιμένει;

Το θέμα δεν είναι να σηκώνουμε τα χέρια και ν' απελπιζόμαστε, γιατί βλέπω όλο και περισσότερους να το κάνουν. Είναι πραγματικά θλιβερό. ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΚΛΑΙΓΕΣΤΕ. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας, κάντε κάτι. Το "τι μας περιμένει" που έγραψα δεν είναι έκφραση απελπισίας, αλλά περιέργειας. Είμαι πολύ περίεργος να μάθω τις εκπλήξεις που μου επιφυλάσσει το μέλλον. Κι όποιος μου πει ότι θα υπάρξουν μόνο δυσάρεστες εκπλήξεις, μάλλον παίρνει τρία χαπάκια πεσσιμισμού την ημέρα πριν το φαγητό. Το ξέρω ότι η ζωή είναι σκατά. Αλλά αν αφήσεις τα σκατά να σε πνίξουν, βεβαίως και θα μείνεις άνεργος, άστεγος, ρεμάλι.

Κάντε κάτι. Βάλτε τα κεφάλια μέσα. Το πτυχίο είναι ένα κομμάτι χαρτί με μια τζίφρα, όπως το πιστοποιητικό γέννησης, η ταυτότητα, το απολυτήριο. Τους έχουμε δώσει τόση σημασία όση και τα άλλα κομμάτια χαρτιού. Ναι, εκείνα τα μικρά με τα ωραία χρώματα και τους αριθμούς. Είναι κομμένα δέντρα, κι εμείς σκοτωνόμαστε γύρω τους.

Δεν προσπαθώ να γίνω λαϊκιστής ή κάτι τέτοιο. Δεν μιλάω συνεχώς για "το δίκιο του λαού" και για το ότι "για όλα φταίει η κυβέρνηση". Αυτή είναι η ζωή που δημιουργήσαμε για μας τους ίδιους, και το να τα παρατάμε είναι σαν ν' απαρνούμαστε την ίδια μας τη φύση.

Έχεις μία ευκαιρία να παίξεις το ρόλο σου σ' αυτό το θεατρικό ρόλο που λέγεται ζωή. Ναι, δεν είναι το καλύτερο θεατρικό έργο που γράφτηκε ποτέ, αλλά κάποια σκατά πρέπει να τα τρώμε, όσο σκληρά κι αν είναι. Κι εξάλλου, θα έχουμε πάντα ο ένας τον άλλον! Ή μάλλον όχι, αυτό παραείναι λαϊκιστικό. Όλοι ξέρουμε ότι όσο φουσκώνει αυτό το ψέμα με την οικονομική κρίση, τόσο οι γύρω μας θα μυρίζονται το πορτοφόλι μας και θα μετατρέπονται σε όρνια που θα θέλουν να μας φάνε ζωντανούς. Οπότε, ας γίνουμε όσο πιο άνοστοι γίνεται, να μην τρωγόμαστε με τίποτα!

Μήπως αυτοαναιρέθηκα μόλις τώρα; Διάολε, οι αναλύσεις μου είναι για τον πούτσο.

Ουπς!

Ιδού κι ένα δικό μου FAIL.

Μόλις παρατήρησα ότι ξέχασα να επιτρέψω και σε ανώνυμους χρήστες να γράψουν σχόλια. Το έκανα τώρα. Κάθε σχόλιο θα δημοσιεύεται μόνο αφού το εγκρίνω. Μη χαίρεστε, spam-όφατσες και troll-άκια. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα που μπορείτε να γράψετε στα πεδία σχολίων, όπως, ας πούμε, ένα σχόλιο.

Sonik & Metal Hammer Best of 2010 lists

= FAIL.

Σταματήστε να κλέβετε από το Pitchfork και το Blabbermouth, έστω και μία φορά. Έτσι, για αλλαγή. Ναι, το ξέρουμε ότι σιχαίνεστε τη δουλειά σας, μας το γράφετε κάθε μήνα στις προσωπικές σας στήλες. Τότε εμείς γιατί να αγοράζουμε τα περιοδικά σας; Κάτι ξέρουν οι ξένοι και γράφουν εντελώς πληροφοριακά, χωρίς να γράφουν τους πόνους τους. Το χαρτί πεθαίνει ούτως ή άλλως, μιας και ένα σωρό περιοδικά σταματούν να εκδίδονται και γίνονται ιστοσελίδες. Σταματήστε να το οδηγείτε στο θάνατο πιο γρήγορα. Είναι ντροπή αυτό που κάνετε.

Α, και συγχαρητήρια στους InTensity για τη συνέντευξή τους στο Metal Hammer και την υψηλή βαθμολογία που τους δόθηκε στο review του πρώτου δίσκου τους. Βλέπετε; Αυτή είναι οι δουλειά σας, κύριοι συντάκτες, αρχισυντάκτες, εκδότες. Spread the word. Υπάρχουν άτομα εκεί έξω που χρειάζονται την υποστήριξή σας. Αυτός είναι ο σκοπός σας. Όχι να αντιγράφετε τους ξένους συναδέλφους σας ώστε να φαίνεστε "προχώ" ή να μυξοκλαίτε για το πόσο άσχημα πάει η ζωή σας.

Priestbook

Στις 11 Δεκεμβρίου της χρονιάς που μας πέρασε, είχα μια απίστευτη εμπειρία.

Πήγα, που λέτε, το απόγευμα σε ένα περίπτερο της Μυτιλήνης και πήρα το τεύχος του Sonik με το DVD του Schoowave 2010. Με το περιοδικό στα χέρια, πήγα στο ΑΒ Βασιλόπουλος.

Βάζω το περιοδικό στο καλαθάκι του σούπερ μάρκετ κι αρχίζω τα ψώνια. Στo τμήμα με τα αλλαντικά και τα γαλακτοκομικά, το σούπερ μάρκετ εγκατέστησε πρόσφατα ένα νέο σύστημα για ν' αποφύγει το γνωστό "μη σπρώχνετε, όλοι θα πάρετε": έχουν ένα μηχάνημα απ' όπου τραβάς μια καρτούλα με αριθμό. Όταν οι υπάλληλοι φωνάξουν το νούμερό σου, ζητάς το προϊόν που θέλεις.

Σ' εκείνο το σημείο, λοιπόν, συναντώ δυο τύπους που δεν έμοιαζαν με οτιδήποτε έχω ξαναδεί στη Μυτιλήνη (και είμαι τριάμισι χρόνια εδώ): ο πρώτος είχε ένα αρκετά αποκρουστικό παρουσιαστικό, με περίεργα σκουλαρίκια, καπελοσκουφάκι κι ένα τρομακτικό βλέμμα. Σκέτος μαφιόζος! Σχεδόν περίμενα να ληστέψει το σούπερ μάρκετ, ώσπου ο δεύτερος τύπος μου λήστεψε την προσοχή. Ήταν ένας ιερέας με κινητό ΝΟΚΙΑ, με mobile Internet (!) και προφίλ στο Facebook (!!!). Ο παπάς βλέπει το Sonik στο καλαθάκι μου και μου λέει τα εξής (τα λόγια του τα βάζω σε bold γιατί, όπως και να το κάνουμε, πρόκειται για bold statements):

"Δε μου λες, εσύ που είσαι και προχωρημένο άτομο, τι είναι αυτό το έψιλον στο φέσμπουκ (sic);"

(κοιτάζω στην οθόνη του κινητού, στην πάνω λωρίδα όπου αναγραφόταν η ώρα, και βλέπω ένα εικονίδιο με ένα [Ε]. Aργότερα έμαθα από ένα φίλο μου ότι σημαίνει "Enhanced GPRS")

"Παλιά μου έγραφε G, τώρα μου γράφει Ε. Τι σημαίνει αυτό;"

"Δεν ξέρω, δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο."

"Δεν έχεις φέσμπουκ;"

"Έχω, αλλά όχι στο κινητό."

"Μήπως γράφει Ε επειδή το σήμα είναι Ε-ξασθενημένο; (ντα-ντουμ-ΠΣΣΣΣΣΣ!) Είναι μαλλον που έχει δέκα μέρες που έκανα προφίλ."

"Μπορεί, δεν ξέρω."

(άβολη παύση, καθώς περιμένω να πάρει τα γαμοκρέατα και τα γαμοκασέρια του και να φύγει. Κοιτάει το καλαθάκι μου πάλι)

"....άζουμε;" (δεν τον άκουγα καθαρά)

"Συγγνώμη;"

"ου...βάζουμε...;" (κάτι διέκρινα)

"Συγγνώμη, δεν άκουσα." (φοβόμουν και να τον πλησιάσω)

"Λέω, σπουδάζουμε, εδώ στην πόλη;"

"Α, ναι."

Και μετά πήρε τα προϊόντα του κι έγινε καπνός, τρέχοντας με ενεργητικότητα εφήβου - και πρέπει να ήταν πάνω από 30 ετών.

Dude! Τι ήταν αυτός, πια; Ένας βιαστής ανηλίκων θα ήταν περισσότερο διακριτικός απ' αυτόν. Δεν αποκλείω, βέβαια, το ενδεχόμενο να κρύβει κι αυτός έναν βιαστή ανηλίκων μέσα του. Για κάποιον λόγο το έκανε αυτό το φέσμπουκ. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβει ένας παπάς πίσω από τα ράσα του. Ξαφνικά, ο mafioso-style τυπάς μου φάνηκε πολύ πιο ακίνδυνος. Τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι, βέβαια, λέει η παροιμία, αλλά το πιο εκνευριστικό με τους παπάδες είναι ότι χρησιμοποιούν το ιδίωμά τους για να φέρονται στους πάντες, κι ειδικά στους νέους, σαν φίλους τους, κι αυτό είναι ακόμη πιο ύπουλο ("είσαι και προχωρημένο άτομο"). Θα του έλεγα να πάει να γαμηθεί, αλλά δεν είχα όρεξη για φασαρίες. Εξάλλου, είχαμε και τον μαφιόζο δίπλα. Ποιος ξέρει τι άσσους είχε στο μανίκι του;

Τελειώνοντας με τα ψώνια, βλέπω πάλι τον ιερέα μπροστά μου, στο ταμείο, μάλιστα, που συνεργάζεται με τη Western Union. Έχει και διασυνδέσεις ο πάτερ! Ήταν, μάλιστα, με τους αγκώνες πάνω στο ταμείο κι έκανε (βρωμο;)δουλειές με την ταμία, τη στιγμή που ο gangsta boy πλήρωσε κι έφυγε με τα ψώνια του σαν καλός κύριος.

Τι παπά-ρα-ς. Κρίμα τα ράσα του.

Ιδού, Χριστιανοί, που πάνε τα λεφτά σας! Το εισόδημα που βγάζετε με τον ιδρώτα του προσώπου σας, το αρπάζει το παπαδαριό και πού το δίνει; Στην αγάπη του Θεού και την ενίσχυση της Εκκλησίας; Όχι, στην Cosmote και στη Vodafone, φυσικά! Για νά'χει και Facebook o παπάς της γειτονιάς. Μετανοείτε!

Αγαπημένος κινηματογράφος και μουσική του 2010, Μέρη Δ' και Ε'

...ή αλλιώς, "πώς να επανορθώσετε για ένα κατεστραμμένο πρόγραμμα".

Χαίρετε, αγαπητοί αναγνώστες, και καλή χρονιά.

Όπως υποσχέθηκα τη Δευτέρα, σκόπευα να γράψω τα μέρη Δ' και Ε' του πενθήμερου αφιερώματός μου στις 30 και 31 Δεκεμβρίου, αντίστοιχα, αλλά ένας πυρετός (ΜΙΣΩ το κρύο της Δράμας!), μερικές μικρές υποχρεώσεις και μια γενική αίσθηση έλλειψης ενέργειας, που με οδήγησε στο να κοιμάμαι ολόκληρα δωδεκάωρα (δεν αστειεύομαι), οδήγησαν στο να ξεφύγω από το πρόγραμμά μου. Γενικώς, αυτή η ζαλάδα της εβδομάδας φαίνεται κι από το γεγονός ότι με τις εικόνες των προηγούμενων posts τα έκανα μαντάρα. Θα τις διορθώσω, το υπόσχομαι!

Οπότε, τώρα που μπήκε η νέα χρονιά, θα σας κάνω ένα δωράκι: τα δύο εναπομείναντα μέρη, μαζί! Έτσι, έχετε ένα post 2-σε-1! Ελπίζω αυτό να ικανοποιήσει την εξάρτησή σας από τα posts μου, σε περίπτωση που πάθατε σύνδρομο στέρησης.

Αρχίζουμε λοιπόν με τις υπόλοιπες αγαπημένες μου ταινίες της, περασμένης πλέον, χρονιάς!

ΤΟΡ 5 Αγαπημένες Ταινίες

Νο. 2: INCEPTION του Christopher Nolan

Την αγάπησα αυτή την ταινία. Απίστευτα. Πλήρωσα ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ για να τη δω στο σινεμά. Λατρεύω κάθε της δευτερόλεπτο. Και δεν είμαι καν fanboy του Nolan...

...παρ' όλο που έχω δει όλες τις ταινίες του (εκτός από το Following). Το "Memento" ήταν εξαιρετικό και το "Batman Begins" με συγκίνησε, όμως δεν μπορώ να πω τα ίδια καλά λόγια για τις άλλες του ταινίες. Το Insomnia, αν και πολύ ενδιαφέρον, δεν μου προκάλεσε το σασπένς που θα ήθελα. Το The Prestige, μολονότι άρτιο στους περισσότερους τομείς (και με τον David Bowie ως Nikola Tesla!), είχε αυτό το "κάτι" που σε απωθούσε από το να την απολαύσεις πλήρως. Και το The Dark Knight, η ταινία που έκανε το μεγαλύτερο "μπαμ" το 2008, δεν με ικανοποίησε 100%. Ξέρω ότι ένα σωρό fanboys θα με πουν τρελό, αλλά ήταν παραγεμισμένη με κλιμακώσεις, οι περισσότεροι χαρακτήρες πλην του Joker ήταν μονοδιάστατοι και, το σημαντικότερο, είχε πολύ λίγο Batman!

To Inception δεν είχε κανένα από αυτά τα ελαττώματα. Κάποιοι θα πουν ότι ήταν πιο φουσκωμένη από το The Dark Knight, αλλά σ' αυτή την περίπτωση η μέθοδος του Nolan λειτούργησε άψογα. Με εξέπληξε το ότι δεν είναι τόσο βίαιο όσο το The Dark Knight, το οποίο, ειρωνικά, βασιζόταν σε έναν ήρωα κόμικ με τον οποίο μεγαλώσαμε! Θεωρώ ότι εδώ ο Nolan βρήκε τη χρυσή τομή ανάμεσα στην ψυχαγωγία και στο mind-food. Δεν υπάρχει υπερβολή σε κανένα στοιχείο της ταινίας. Οι σκηνές δράσης, έντασης, ηρεμίας, δράματος, είναι συγκοινωνούντα δοχεία στο "Inception". Γι' αυτό και το θεωρώ την καλύτερή του ταινία, και, μέχρι πρόσφατα, την καλυτερη ταινία που είδα φέτος.

Κι όμως, δεν είναι στο No. 1. Ήταν πολύ δύσκολη επιλογή αυτή. Να φανταστείτε, την είχα στο Νο. 1 τη στιγμή που έγραφα το άρθρο αυτό, μέχρι που αποφάσισα να αλλάξω τη θέση της με την ταινία που είχα στο Νο. 2.

Γιατί δεν είναι στο νούμερο 1;

Όσο και να με ψυχαγώγησε, όσα και να μου προσέφερε, όσο κι αν έπαιξε με το μυαλό μου, όσο αστείο και να μου φαίνεται ότι έχω βάλει στο κινητό μου το "Non, Je Ne Regrette Rien" της Édith Piaf για ήχο ξυπνητηριού, δεν τη θεωρώ τόσο σημαντική ως κινηματογραφικό επίτευγμα όσο την ταινία που τελικά επέλεξα για το Νο. 1. Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε...

__________________________________________________________

Και φτάνουμε στο νούμερο ένα:

Νο. 1: THE SOCIAL NETWORK του David Fincher

O David. Αχ, ο David. Έχω δει όλες του τις ταινίες - εκτός από το "Panic Room", δεν έτυχε. Τον θεωρώ σπάνιο φαινόμενο Αμερικανού σκηνοθέτη. Είναι να τον θαυμάζεις. Επηρεασμένος από τους "κλασσικούς" (Kubrick, Hitchcock...), αγαπητός στους A-list ηθοποιούς του Hollywood (δεν εξηγείται αλλιώς πώς μαζεύει τόσα μεγάλα ονόματα στις ταινίες του!), "αστέρι" στις νέες κινηματογραφικές τεχνολογίες. Δεν φοβάται να προκαλέσει με τις ταινίες του, ακόμη κι όταν ξέρει ότι προορίζονται προς μαζική κατανάλωση. Κι αυτό, όπως έχω ξαναγράψει, το θεωρώ σημαντικότερο από το να βλέπω μια τολμηρή underground ή art-house ή non-mainstream ή αντιχολιγουντιανή ή όπως-θέλετε-πείτε-το ταινία: γιατί, όταν δουλεύεις με χαμηλό budget, δεν έχεις ένα σωρό "υπερπαραγωγούς" να σου λένε τι να κάνεις και δεν θες να γίνεις "εμπορικός" ή να "ξεπουληθείς" στη "μηχανή του Hollywood", μπορείς να δείξεις ό,τι πιο σοκαριστικό θες, και μετά τρέχεις σε φεστιβάλ που ευελπιστείς ότι είναι εξίσου τολμηρά με σένα και τους παρακαλάς να σε προβάλλουν και να σε βραβεύσουν.

Ο Fincher, αντίθετα, έχει κότσια.

Είναι διάσημος μεν, αλλά αξιοποίησε τα μέσα του Hollywood για να δημιουργήσει τέχνη. Ναι, το "Se7en" και το "Fight Club" είναι πασίγνωστα πλέον και έχουν αμέτρητους fans, όταν κυκλοφόρησαν, όμως, σόκαραν πολύ κόσμο και δίχασαν την κοινή γνώμη. Κι όταν έχεις καταφέρει να δείξεις στα μεγάλα αφεντικά του Hollywood τα δόντια σου, είσαι πραγματικά ελεύθερος να δημιουργήσεις αυτό που θέλεις και έχεις και περισσότερες δυνατότητες. Δεν λέω ότι όσοι κάνουν non-mainstream ταινίες είναι φλώροι, το αντίθετο, μάλιστα, υπάρχουν πάμπολλοι μη-εμπορικοί δημιουργοί εκεί έξω που φτιάχνουν "παπάδες", αλλά με εκνευρίζουν όσοι θεωρούν ότι το Hollywood καταστρέφει τον κινηματογράφο. Αν ήταν να τα γενικεύουμε όλα έτσι, τότε το Facebook φταίει για όλα τα κοινωνικά προβλήματα του κόσμου.

Αυτήν ακριβώς την ψευδή διαπίστωση καταστρέφει η νέα ταινία του Fincher.

Το "The Curious Case of Benjamin Button", η προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη, μου φάνηκε αρκετά συμβατική, και το γεγονός ότι ο σεναριογράφος Eric Roth αντέγραψε τον εαυτό του, και συγκεκριμένα το σενάριο που έγραψε για το "Forrest Gump", προκειμένου να διασκευάσει ένα κείμενο διαφορετικό από αυτό στο οποίο βασίστηκε το "Gump", ήταν, αν μη τι άλλο, απογοητευτικό. Η ταινία με εντυπωσίασε αρκετά, αλλά... ήθελα περισσότερα. Φοβόμουν ότι ίσως ο σκηνοθέτης είχε αρχίσει τελικά να υποκύπτει στους συμβιβασμούς του Hollywood. Στα βραβεία Όσκαρ του 2009, όλη την ώρα φαινόταν έτοιμος να χεστεί πάνω του. Η έκφρασή του όταν έχασε το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας από τον Danny Boyle ήταν σα να έβλεπε την Ακαδημία να του καίει το σπίτι. Κι όταν έμαθα ότι η επόμενή του ταινία θα είχε σχέση με το Facebook, έλεγα, "μα τι σκεφτόταν ο Fincher; Από τον Zodiac στον Zuckerberg; Υπέκυψε, τελικά..."

Άλλη μια ψευδής διαπίστωση που καταστρέφει η νέα ταινία του Fincher.

Το "The Social Network" δεν είναι μια ταινία για το Facebook. Δεν είναι καν μια βιογραφία για τον Mark Zuckerberg. Αντίθετα, ένα μεγάλο μέρος του σεναρίου είναι πλασματικό, μιας και ο ίδιος ο Zuckerberg δεν ήθελε να συνεργαστεί με τους δημιουργούς της ταινίας ή του βιβλίου "The Accidental Billionaires" του Ben Mezrich, στο οποίο βασίζεται. Πληροφοριακά, o Eduardo Saverin, συνιδρυτής του Facebook, υπήρξε σύμβουλος του Mezrich. Ξέρω, αυτό θα μπορούσατε να το μάθετε από τη Wikipedia, αλλά έτσι θα φεύγατε από το blog μου! Δε φεύγετε! ΕΔΩ ΘΑ ΜΕΙΝΕΤΕ! ΜΟΥΧΑΧΑ!

OK, ξέφυγα, ας πω, λοιπόν, τι καταστρέφει το Social Network και γιατί είναι στο #2 της λίστας μου, γιατί έχω γράψει ένα σωρό πράγματα και τίποτα απ' αυτά δεν είναι για την ταινία. Προτιμώ να κάνω τέτοιες αναλύσεις, αυτό είναι το συγγραφικό μου στυλ. Τι προτιμάτε, να γράψω ένα κείμενο γεμάτο spoilers για την ταινία; Aν ναι, καλύτερα μπείτε εδώ και spoiler-ιαστείτε όσο θέλετε: http://www.imdb.com/title/tt1285016/synopsis

Ωραία. Για σας που έχετε ήδη δει την ταινία ή σκοπεύετε να τη δείτε, συνεχίστε να διαβάζετε.

Όπως είπα πιο πριν, το The Social Network δεν είναι μια ταινία για το FB ή τον Zuckerberg, αλλά για τη σχέση Ανθρώπου με την Τεχνολογία, και πώς αυτά τα δύο αλληλοεξαρτώνται με τέτοιο τρόπο, ώστε το ένα να σκλαβώνει και να εξουσιάζει το άλλο ταυτόχρονα. Όταν χειριζόμαστε έναν υπολογιστή, πώς ξέρουμε ότι δεν μας χειρίζεται εκείνος; Ομοίως στο Social Network, τα websites αντιμετωπίζονται ως εμπορεύματα, ως αντικείμενα γύρω από τα οποία διακινούνται δισεκατομμύρια. Όπως με κάθε αγαθό και τους δημιουργούς του, ο φθόνος, η απληστία και η οργή (έι, μισό λεπτό, αυτά συγκαταλέγονται στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα! Fincher, παλιομπαγάσα, τα κατάφερες πάλι!) παράγονται γύρω από μία τόσο απλή ιδέα: ένα website με το οποίο οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους.

Οι διάλογοι της ταινίας είναι αντιπροσωπευτικοί της γενιάς μου. Σε μερικά σημεία, η αληθοφάνεια που πέτυχε ο Sorkin είναι τέτοια που νόμιζα ότι άκουγα τους συμφοιτητές μου να μιλάνε (εάν μιλούσαν όλοι άπταιστα αγγλικά, δηλαδή). Οι ήρωες του Fincher δεν είναι υπερήρωες, αλλά άτομα που δεν αντέχουν τη ζωή τους και χρησιμοποιούν το Internet, τα χρήματα, τα ναρκωτικά, το σεξ, όχι για να γίνουν αλήτες ή να τρομάξουν τους γονείς τους, αλλά γιατί θέλουν να γλιτώσουν από την σκληρή καθημερινότητα.

Παρ' όλο που η ταινία δεν είναι τρόμου, δεν έχει σκηνές "δράσης" ή βίας, κανένας δεν πυροβολείται ή πεθαίνει, με τρομοκράτησε και με τάραξε περισσότερο απ' όλες τις ταινίες του Fincher. Αυτή η ταινία δεν σε βυθίζει σε έναν φανταστικό κόσμο με μπλε εξωγήινους, παρδαλά ιπτάμενα τέρατα και στρατιώτες με στολές-ρομπότ, αλλά σε ξυπνά. Σε ωθεί να επανεξετάσεις την πραγματικότητα γύρω σου. Και, παρ' όλο που έχω σταματήσει να χρησιμοποιώ το Facebook, εξακολουθώ να έχω ψύλλους στ' αυτιά. Όχι για το αν η κυβέρνηση κλέβει τα προσωπικά μου, αλλά για το ότι εγώ κλέβω την ίδια τη ζωή μου ως δούλος της τεχνολογίας. Και γι' αυτό δεν πρέπει να κατηγορήσω ούτε τον Zuckerberg, ούτε τη CIA, ούτε το FBI, ούτε το Internet, αλλά εμένα τον ίδιο.

Όπως το "Inglourious Basterds" το 2009, έτσι και το "The Social Network" λειτουργεί και ως μια έξοχη παρουσίαση του νέου αίματος στο χώρο της αμερικανικής κινηματογραφικής ηθοποιίας. Jesse Eisenberg, Andrew Garfield, Justin Timberlake, Armie Hammer, Brenda Song, Rashida Jones, με αφήσατε άφωνο. Αν δεν πάρει βραβείο από σας έστω και ένας, θα πυρπολήσω εγώ την Ακαδημία. Σε μερικά χρόνια, εάν συνεχίσουμε να πηγαίνουμε στην καθοδική πορεία που σηματοδοτεί το "The Social Network", θα το βλέπουμε ως ένα παράδειγμα του "τι καλά που περνούσαμε τότε", ακριβώς όπως κι οι γονείς μας λένε για τα δικά τους νεανικά χρόνια. Αν αυτό δεν σας τρομάζει, μάλλον δεν έχετε καταλάβει τι σας γίνεται. Ξυπνήστε.

Γιατί δεν είναι στο νούμερο 1;

Γιατί είναι! Ξυπνήστε, λέω!

Γιατί είναι στο νούμερο 1;

Σε περίπτωση που δεν πειστήκατε από τα παραπάνω, προσθέστε σ' αυτά το απίστευτο σκορ των Trent Reznor και Αtticus Ross που λάτρεψα εξίσου με αυτό του Hans Zimmer για το Inception (και δεν μπορώ ν' αποφασίσω ποιο είναι τελικά καλύτερο!) και εντείνει περισσότερο το άβολο συναίσθημα που συμμερίζεται ο θεατής με τους χαρακτήρες της ταινίας, την εξαιρετική φωτογραφία (ποτέ η Red One δεν έβγαλε κάτι τόσο κοντά στο φιλμ!), και όλες τις στιγμές που ο Aaron Sorkin με έκανε να ξεκαρδιστώ στα γέλια. Ήταν τουλάχιστον επτά. Το "Inception" είχε μόνο τρεις. Συγγνώμη, Christopher, στο χιούμορ έχεις δρόμο ακόμη.

Κουραστήκατε; Εγώ πάντως όχι. Συνεχίζω. Αν σας πονάνε τα μάτια σας, κάντε ένα διαλειμματάκι και επιστρέψτε, εγώ εδώ θα είμαι.

Συνεχίζουμε με αγαπημένα άλμπουμ του 2010, ένα αφιέρωμα που θα συνεχίσω και τον υπόλοιπο Ιανουάριο (αν δεν αρρωστήσω πάλι):

Άλμπουμ του 2010 που αξίζει ν' ακούσετε

KORN III: REMEMBER WHO YOU ARE των Korn

Τον καιρό που ο κόσμος θρηνούσε το θάνατο του Kurt Cobain και ο συν-συνθέτης του score του The Social Network βρισκόταν σε περιοδεία για να προωθήσει ένα άλμπουμ που ηχογράφησε στο σπίτι όπου ο Charles Manson δολοφόνησε τη Sharon Tate, μια μπάντα από το Bakersfield της California έκανε τα πρώτα της βήματα στο χώρο του alternative rock. Κι ενώ όλοι οι άλλοι ήθελαν να γίνουν κλώνοι των Nirvana ή/και των Nine Inch Nails, οι Korn ήταν, αν μη τι άλλο, ασυνήθιστοι. Δύο κιθαρίστες με επτάχορδες κουρδισμένες απίστευτα χαμηλά, με "βαρεμένα" riffs που δεν θύμιζαν ούτε τη γλύκα του alt-rock, ούτε και την υπερήφανη επιθετικότητα του heavy metal, ένας μπασσίστας με πεντάχορδο που slap-άρει λες και τα δάχτυλά του ανήκουν σε υπερκινητικό βάτραχο, ένας ντράμερ που groove-άρει όποτε του καπνίσει (και του καπνίζει πολύ συχνά!) κι ένας τραγουδιστής που φτύνει οποιοδήποτε ψυχολογικό πρόβλημα βαστάει στην πλάτη του και παίζει πίπιζα. Ποιος θα περίμενε ότι οι Korn θα γίνονταν μια από τις πιο διάσημες και επιτυχημένες alternative μπάντες στον κόσμο;

Μάλλον ο Ross Robinson.

Πείτε ό,τι θέλετε γι' αυτόν, ότι "κατέστρεψε το metal", ότι "μετέτρεψε ένα σωρό παλιάτσους σε φίρμες" κι άλλα τρουμεταλλάδικα· εγώ τον θεωρώ ιδιοφυία. Έκανε απίστευτες δουλειές με Soulfly, Sepultura, Μachine Head, Fear Factory και Glassjaw, θεωρείται ο "νονός του nu-metal" (έστω κι αν τόσο ο ίδιος όσο και οι Korn απεχθάνονται αυτό τον όρο) και κατάφερε να μετατρέψει μια εννιαμελή και εξίσου βαρεμένη μπάντα από την Iowa σε σούπερ σταρ.

Fast-forward στο 2010.

Το "nu-metal" θεωρείται νεκρό. Οι Linkin Park τό'ριξαν σε κάτι μελό synth-alt-pop-rap-rock ή κάτι τέτοιο, οι Disturbed παίζουν solo, η τρέλα των Coal Chamber ισοπεδώθηκε από την οργή των DevilDriver, οι Limp Bizkit "ακόμη δουλεύουν στο νέο άλμπουμ τους" και οι υπόλοιπες μπάντες είτε διαλύθηκαν (ή, στην περίπτωση των SOAD, είναι σε "ιντέφινιτ χαϊέιτας"), είτε άλλαξαν τον ήχο τους εντελώς, είτε παραγκωνίστηκαν από την απόφαση του mainstream να το γυρίσει στο hip-hop, είτε δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να γίνουν φίρμες και μένουν στ' αυγά τους.

Οι Korn πού είναι;

Το 2005 και το 2007, έβγαλαν δύο άλμπουμ, πριν από την κυκλοφορία του καθενός έχασαν δύο από τα αρχικά τους μέλη, στο πρώτο τον κιθαρίστα Head και στο δεύτερο τον ντράμερ David Silveria. Ο κόσμος έπαψε να νοιάζεται γι' αυτούς. Πειραματίστηκαν με ένα σωρό όργανα, οργανοπαίχτες, παραγωγούς (στο άτιτλο άλμπουμ 2007 εργάστηκε ο έτερος συν-συνθέτης του score του Social Network), έχασαν, όμως, τη δύναμη που σε έκανε να γατζώνεσαι από πάνω τους και να τους αφήσεις να σε χτυπούν. Τα τρία εναπομείναντα μέλη των Korn ένιωθαν τα γηρατειά να τους απειλούν. Τι έκαναν, λοιπόν;

Επέστρεψαν στα παλιά.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουν (το 2003 έκαναν το Back 2 Basics Tour, όπου έπαιζαν κομμάτια από τους πρώτους δίσκους τους). Εδώ, όμως, αποφασίζουν να αναδημιουργήσουν αυτό που αγάπησαν περισσότερο, τον ήχο που τους έκανε τόσο ξεχωριστούς (τον ονομάζουν "the Bakersfield Sound"). Και ποιος θα ήταν καλύτερος στο να τους καθοδηγήσει να ξαναβρούν τον παλιό τους εαυτό από τον... Ross Robinson;

Το "Korn III: Remember Who You Are" είναι υπέροχο. Ως fan των πρώτων τριών άλμπουμ (τα επόμενα μ' αφήνουν αδιάφορο, καθώς έχουν μεν εξαιρετικά κομμάτια το καθένα, αλλά και πολλάααα fillers), μπορώ να πω ότι η κυκλοφορία αυτή είναι ό,τι πιο άρτιο και ισορροπημένο έχουν κυκλοφορήσει. Είναι ένα πραγματικό διαμάντι. Ο νέος ντράμερ Ray Luzier δίνει στην μπάντα έναν απίστευτο συνδυασμό επιθετικότητας και ακρίβειας, ενώ τα άλλα μέλη παραμένουν σταθερή αξία. Ο Davis, 39 ετών πλέον εξακολουθεί να μυξοκλαίει σα πιτσιρίκι στο μικρόφωνο, δεν παύει, ωστόσο, να σε πείθει. Σου υπενθυμίζει ότι, βαθιά μέσα σου, έχεις κι εσύ ένα μικρό αγόρι, που θα μένει πάντα παραπονεμένο από τη ζωή σου, όσων ετών και να είσαι. Οι Korn βγάζουν τα σώψυχά τους για πρώτη φορά ύστερα από τόσα χρόνια, καταφέρνοντας, ωστόσο, να νιώθουν εξαιρετικά άνετοι μ' αυτό που κάνουν. Παίζουν τη μουσική που αγαπούν, και ανταμείβουν όσους έμειναν μαζί τους από τα πρώτα τους χρόνια με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Welcome back, guys.

Και σας ευχαριστώ που γράψατε ένα άλμπουμ που, το περασμένο καλοκαίρι, όταν πέρασα κάποιες άσχημες στιγμές, στάθηκε δίπλα μου σαν ένας φίλος. Ναι, είχε θεραπευτική ιδιότητα για μένα. Δοκιμάστε το, ίσως βοηθήσει κι εσάς.

DIAMOND EYES των Deftones

Ακούστε το. Τώρα.

Όχι, δεν θα καθήσω καν ν' ασχοληθώ με τις αρετές αυτού του άλμπουμ, ούτε για το πώς παίζει ο ένας ή ο άλλος, ούτε ποια κομμάτια είναι τα καλύτερα και ποια όχι.

Ακούστε το, που σας λέω!

Δεν σας έπεισα, ε; Μείνετε μαζί μου...

Δεν φόρεσες ζώνη ασφαλείας. Η αδερφή σου, που οδηγούσε το αυτοκίνητο, δεν έκανε το ίδιο λάθος, και, τελικά, δεν τραυματίστηκε πολύ σοβαρά. Ακόμη να συνέλθεις από τότε. Βρίσκεσαι ακόμη σε κώμα. Η πρόοδος στην κατάστασή σου είναι ελάχιστη. Είσαι περιτριγυρισμένος από άτομα που σε αγαπάνε, και μαζεύουν χρήματα για να σε βοηθήσουν, αλλά αυτή τη στιγμή σίγουρα καταριέσαι τόσο την ατυχία, όσο και την απροσεξία σου.

Το 2008, οι Deftones, οι οποίοι ήδη από το 1997 κατάφεραν να βγάλουν από πάνω τους την ταμπέλα "nu-metal" δίνοντάς μας έναν απίστευτα ξεχωριστό alternative ήχο, είχαν ήδη έτοιμο το νέο τους άλμπουμ, ονόματι "Eros". Το παίνευαν πολύ. Έλεγαν ότι δεν θα είναι τόσο "κόψε-ράψε" όσο το προηγούμενό τους, το "Saturday Night Wrist" του 2006 (που άφησε ανάμεικτα συναισθήματα στον γράφοντα), και ότι ο Chino Moreno δεν έπαιξε καθόλου κιθάρα για να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στα φωνητικά, και, και, και...

...και τότε η Θεά Γκαντεμιά τους γάμησε. Πατόκορφα.

Οι φίλοι σου αναγκάστηκαν να αφήσουν στην άκρη το άλμπουμ που ηχογραφήσατε μαζί. Άλλες μπάντες θα τα παράταγαν, αλλά οι φίλοι δεν είναι γι' αυτό. Ξέρουν ότι δεν θα ήθελες να αφήσουν τη μουσική τους για χάρη σου. Οι φίλοι αξιοποιούν αυτά που τους έδωσες και σου τ' ανταποδίδουν.

Με τον μπασσίστα τους στο νοσοκομείο, οι Deftones δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια. Επιστράτευσαν έναν νέο μπασσίστα, τον Sergio Vega, που είχε αντικαταστήσει κάποτε τον Chi. Έπαιξαν δύο συναυλίες το 2009 γεμάτες γνωστούς καλεσμένους για να χρηματοδοτήσουν την οικογένειά του. Και, το 2010, αποφάσισαν να βάλουν στην άκρη το Eros και να ξαναρχίσουν από την αρχή, αυτή τη φορά με τον παραγωγό Nick Raskulinecz, που επίσης παρήγαγε το "Audio Secrecy" (βλ. "Αγαπημένος κινηματογράφος και μουσική του 2010, Μέρος Α'") και το νεότερο άλμπουμ των Linkin Park που δεν άκουσα ακόμη.

Ηχογραφημένο με αναλογικό εξοπλισμό, όπως και το "Korn III: Remember Who You Are" των παλιών φίλων τους, και με τη μπάντα να παίζει στον ίδιο χώρο μαζί αντί να ηχογραφεί κάθε όργανο ξεχωριστά, το "Diamond Eyes" είναι σίγουρα ο πιο προσωπικός δίσκος τους. Δεν υπάρχει κομμάτι στο οποίο η μπάντα να παρουσιάζει σημεία έλλειψης έμπνευσης. Πέρα από τις κλασσικές επιρροές από The Cure και Depeche Mode, θα ακούσετε έναν Stephen Carpenter να χώνει για πρώτη φορά με οκτάχορδη και να ρίχνει ακόρντα που θα ζήλευε κι ο Fredrik Thordental, έναν Chino που σε λυγίζει με κάθε κραυγή, κάθε μελωδία, κάθε ψίθυρο, τα πλήκτρα του Delgado να σου προκαλούν ανατριχίλα κάθε φορά που έρπονται πίσω από τα χτυπήματα του rhythm section.

Δεν θα πιστέψεις αυτό που θ' ακούσεις. Δεν έχεις ιδέα τι κατάφεραν οι φίλοι σου. Πόσο μακριά τους οδήγησες. Δεν τους ανάγκασες να εξαρτηθούν από σένα. Τους έδωσες όσα χρειάστηκαν ώστε, εάν σε έχαναν, να μπορούσαν να συνεχίσουν χωρίς εσένα.

Δεν χορταίνεις το Diamond Eyes με την πρώτη. Για την ακρίβεια, με την πρώτη ακρόαση, δεν μου έμειναν πολλά, ίσως επειδή δεν έδωσα την προσοχή μου στο άλμπουμ εκείνη τη στιγμή. Αλλά με κάθε ακρόαση, έμαθα ν' αγαπώ κάθε του νότα. Γι' αυτό και δεν θεωρώ ότι πρέπει να συγκριθεί με το "Around the Fur", το "White Pony" ή το "Deftones". Είναι ένα ακόμη άλμπουμ-σταθμός στο χώρο του alternative metal. Σε μια εποχή όπου ο κόσμος ελκύεται από indie μπάντες, trash-pop σταρλετόμουτρα τύπου Ke$ha και τους Black Eyed Peas (δεν θέλω καν να τους βάλω κάποιο επίθετο...), χαίρομαι που το άλμπουμ στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία. Γι' αυτό και, σε αντίθεση με κάποιους "συντηρη-κριτικούς", ποτέ δεν γκρινιάζω για το ότι "η μουσική σήμερα παίρνει τον κατήφορο" - αυτόν, ούτως ή άλλως, τον έχουν πάρει τα μυαλά μας. Εφόσον υπάρχουν ακόμη καλλιτέχνες όπως οι Deftones, που νοιάζονται για την τέχνη τους, δεν ιδρώνει το αυτί μου. Γιατί, αυτή τη στιγμή, τ' αυτιά μου φοράνε ακουστικά που παίζουν το "This Place Is Death", το οποίο τους προκαλεί τέτοια ρίγη, που φοβούνται να ιδρώσουν.

Well, I hope to discover
All of your waves,
This place is death,
I know you feel the same,

You arrive in my dream,
Beside me every night, just you and me,
We explode through the scene,
We try to drain the night every way.

Ουφ, τού'δωσα και κατάλαβε απόψε (πρέπει να γράφω πέντε ώρες σερί). Δεν έχω ενέργεια για να βάλω και εικόνες, θα το αναβαθμίσω αύριο.

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ!!!